Dermanım yok. Kelimeler beynimden klavyeye ulaşmakta zorlanıyor. Farklı olmak istemiyorum, sıradanlık beni yoruyor. Yok olmak istiyorum, var olmak şahsıma çok koyuyor. Ölmek istemiyorum ve ahiret beni çok korkutuyor. Bilincim parçalansın istiyorum, ortada bir 'ben' kalmasın. Sözlerim beynime akıyor, onları hissetmek çok zor. Anlamlandırmak istiyorum ama beynim o kapasitede değil. Bilmek istiyorum ama öğrenmekten korkuyorum. Korku diye adlandırdığım bu hissin ne olduğunu bilmiyorum. Korku olmalı. Biliyor olmalıyım. Zaman geçmiyor ama çok hızlı akıyor. Beynim çalışıyor ama algılayamıyor. Duyuyor ama dinlemiyorum, bakıyor ama göremiyorum, tadıyor ama hissetmiyorum. Kan akıyor ama acıyı bilmiyorum. Bardak doluyor ama bunu bilmek bardağın dolmasına engel değil. Beğendiğimi beğenmiyorum, insanlar beğenmiyor diye. Ağlamam ve gülmem gerek, beni de normal bilsinler diye. Benliğimi, normalliğimi, gülüşümü, hislerimi, kalbimi kaybedeli çok oldu. Yolun sonu buydu ama yol uzamaya devam etti.
