Ο Τελευταίος Πρίγκιπας

Κεφάλαιο τρίτο

Υπήρχαν πολλοί τρόποι να ξεκινήσει στραβά η μέρα και μαζί μ’ αυτήν και η πρώτη πρωινή βάρδια. Λίγο πολύ, ο Λεονίντ Στεπάνοβιτς Νικίτιν τους είχε ζήσει όλους από τότε που ξεκίνησαν να προστίθενται κόκκινα τρίγωνα και τετράγωνα στο μανίκι της γκρίζας στολής του, ώσπου να φτάσει στη σημερινή του θέση: επικεφαλής επιχειρησιακού σημείου της μυστικής αστυνομίας. Ξεκινώντας ήδη από την Τσέκα*, αγαπημένος μαθητής του «σιδηρού» Ντζερζίνσκι**, μετρούσε πάνω από πέντε χρόνια σ’ αυτή τη δουλειά κι όμως σήμερα το πρωί είχε μόλις ανακαλύψει έναν νέο τρόπο κακού ξεκινήματος μιας ημέρας και ακολούθως μιας πρωινής βάρδιας: ένα τηλεφώνημα από τον Στάλιν***.

Οι γνώμες ήταν διάφορες ανάμεσα στους συναδέλφους του με υψηλά αξιώματα στην Γκεπεού****. Δεν μπορούσες και ποτέ να είσαι σίγουρος για την αλήθεια τους, μιας και η υποψία κυκλοφορούσε αχαλίνωτη μεταξύ τους, τόσο περισσότερο όσο αυξανόταν το αξίωμα. Πάντως, αυτό που είχε εισπράξει ο Λέο απ’ όσα ακούγονταν παρουσία του κι απ’ όσα του σφύριζαν άλλοι ότι ακούγονταν πίσω από την πλάτη του, ήταν πως οι αξιωματούχοι χωρίζονταν σ’ αυτούς που έβλεπαν στον Στάλιν τον μελλοντικό ηγέτη της αψεγάδιαστης σοβιετικής τους πατρίδας και σ’ αυτούς που τον θεωρούσαν ένα επικίνδυνο κομματόσκυλο που δεν έπρεπε με τίποτα να το αφήσουν δίχως λουρί και φίμωτρο. Ο ίδιος ο Λέο δεν βιαζόταν να πει ότι συμφωνούσε ή διαφωνούσε με κάποιο από τα δύο μισά, ούτε υιοθετούσε την κοινότυπη άποψη πως η αλήθεια βρισκόταν κάπου στη μέση – ειρωνική άποψη σε έναν κόσμο που είχε βάλει τα θεμέλιά του πάνω στα άκρα. Το μόνο που ήξερε με σιγουριά μέσα του και θα ήταν τυφλός αν το αρνιόταν ήταν πως δεν εμπιστευόταν καθόλου τον Στάλιν.

Το τηλεφώνημα ευτυχώς κράτησε κάτω από δύο λεπτά και δεν ήταν προσωπικό. Ο σύντροφος κος Γενικός απλώς ενημέρωνε ευγενικός και καλοδιάθετος τον σύντροφο αξιωματούχο της αστυνομίας, πως ο σύντροφος Ουλιάνοφ***** ζητούσε να τον δει. Ακούγοντάς το πίσω απ’ το τηλέφωνο, ο Λέο συνοφρυώθηκε. Δεν ήταν νέο πως ο Λένιν ήταν εδώ και καιρό άσχημα άρρωστος κι είχε αποσυρθεί στην ντάτσα****** του στο Γκόρκι, μα εκείνος το τελευταίο που περίμενε ήταν υπόδειξη να πάει να τον συναντήσει. Δεν είχαν ποτέ τους στενές σχέσεις – ήξερε βέβαια πως ο πατέρας του τον είχε συντροφεύσει στην εξορία και πως γνωρίζονταν οι δυο τους προσωπικά – και η όποια σχέση τους περιοριζόταν χωρίς αμφιβολία στον θαυμασμό του Λεονίντ Στεπάνοβιτς για τον άντρα–σύμβολο του κόσμου στον οποίο πίστευε και για τον οποίο είχε πολεμήσει. Ναι, θαύμαζε τον Λένιν. Σε αντίθεση με τον Στάλιν, τον εμπιστευόταν. Είχε πίστη στο αλάθητό του τόσο ακλόνητη, λες και υπήρχε μαθηματική απόδειξη πως «ο σύντροφος Λένιν έχει πάντα δίκιο». Ποτέ όμως δεν είχε τολμήσει να ονειρευτεί θέση στα Συμβούλια ή τις Επιτροπές. Κάτω από την στολή του, που μαρτυρούσε την βαρυσήμαντη θέση του στο καθεστώς, ήταν και πάσχιζε να είναι ένας απλός προλετάριος που ηδονιζόταν με την ανωνυμία και την ασημαντότητά του, η οποία του επέτρεπε να προσκυνά με δέος είδωλα σαν τον Λένιν.