Weird me?!

12

Toen we het klaslokaal binnenkwamen, leek de leraar al in een slecht humeur te zijn. Voordat we konden gaan zitten, onderbrak ze ons abrupt.

"Sorry, maar vandaag kunnen laatkomers niet naar binnen," zei ze streng, met een blik die geen tegenspraak duldde.

Ik keek Mark verbaasd aan. Dit hadden we niet zien aankomen. Melissa glimlachte triomfantelijk terwijl ze op haar stoel achterover leunde, genietend van het schouwspel.

De leraar, onvermurwbaar, bleef bij haar besluit. "Jullie kunnen de les vanuit het raam volgen als jullie willen, maar ik accepteer geen laatkomers vandaag."

Met een zucht en een blik van verbazing naar Mark stonden we voor een gesloten deur. 

''Zullen we iets te eten kopen?'' vroeg ik. Hij knikte. Ik deed mijn koptelefoon op, zette het volume op 100 en rende naar Esselunga. Ik griste snel twee zakken chips en twee colaatjes mee. Maar toen ik zag dat Mark geen geld bij zich had, twijfelde ik geen moment.

Eenmaal op school overhandigde ik hem een zak chips en een colaatje. Hij verzette zich in eerste instantie, maar ik drong aan. "Hier, neem het gewoon. We kunnen het delen."

Mark glimlachte uiteindelijk dankbaar en accepteerde het aanbod.