ភាគទី8: ដំណក់ទឹកភ្នែក

Start from the beginning
                                        

«ខ្ញុំសុំទោសផងលោកថេយ៍ ដោយសាថ្ងៃនេះការងារតិចដែរទើបខ្ញុំឆ្លៀត...»

«យកអាពេលឆ្លៀតរបស់លោកទៅបំពេញការងារឲ្យល្អទៅកុំចូលចិត្តសប្បាយហ៊ឺហារពេកវាគ្មានផលចំណេញដល់ជីវិតទេ»

   ថាឲ្យហើយមិនឲ្យនាយនិយាយដោះសាបានទៀត ចំជាអ្នកគ្រប់គ្រងកូនចៅយ៉ាងល្អមែន។ បុគ្គលិកនៅជិតៗនោះរួមទាំងស្រីៗដែលវាយរាងកាយថេយ៉ុងនោះក៏នៅទីនេះដែរ ពួកគេជ្រក់ជ្រិញក្មេងហ្ហឹងណាស់ និយាយដូចបណ្ឌិតមើលតែគេចេះមិនដល់ខ្លួន។ មកបំបាក់មុខបុគ្គលិកស្រស់ៗមិនដឹងថាគេយកកិត្តិយសទៅទុកនៅឯណាបានទេបើថៅកែតែយ៉ាងនេះ។

«និយាយមកដូចមានតែឯង អំណួត អាងចាង ចរិតអន់» ក្នុងចំណោមពួកនាងបន្លឺឡើងតិចៗក្នុងន័យនិយាយដើមដៀមដាមឌឺដងផ្លែផ្កាឲ្យអ្នកជាចៅហ្វាយ។ ថេយ៉ុងក៏បានឮ ប៉ុន្តែនាយមិនធ្វើអ្វីទេគ្រាន់តែ note មុខទុក

«បំពេញការងារលោកទៅខ្ញុំត្រឡប់ទៅវិញហើយ» គេនៅយូរទៀតមិនបានទើបចាកចេញទាំងនាំយកនូវភាពជ្រិញជ្រុលជ្រោះពួកនាងទៅជាមួយ

«ឯង! អាក្មេងពីម្សិលចាំមើលយើងនឹងប្រដៅនៅថ្ងៃណាមួយឲ្យបាន» នាយម្នាក់នោះសង្គ្រឺតធ្មេញ ក្រោកឈរអស់កម្ពស់ពោលទាំងខឹងសម្បារតែហ៊ានបញ្ចេញមកតែពេលថេយ៉ុងទៅបាត់។

. . . . . . . . .

   បញ្ចប់ស្រមៃ

«អញ្ចឹងយើងមកសាកកម្លាំងជាមួយគ្នាល្អទេ?» បុរសរោគចិត្តនោះនិយាយសួរជីមីនទាំងសើចជាមួយគ្នីគ្នារបស់គេ។ ពួកគេមិនបានមានចិត្តអាណិតអាសូរក្មេងប្រុសដែលទន់ខ្សោយប្រៀបនឹងកុមារម្នាក់ទេ។

«ឈប់!» ភ្លាមនោះជុងហ្គុកបង្ហាញខ្លួនឡើង ព្រោះតែបាត់គូដណ្តឹងរបស់ខ្លួនយូរពេកទើបចេញមករក។ នៅពេលមកដល់ក៏ធ្វើឲ្យកំហឹងកាន់តែក្តៅឡើងមួយកម្រិត គូដណ្តឹងដែលនាយថ្នាក់ថ្នមមើលថែមិនហ៊ានប៉ះផង។ ចុះមនុស្សទាំងនេះជានរណាបែរជាថ្លើមធំហ៊ានធធ្វើវា?

«អ្ហឹក! លោកអគ្គនាយក» បុរសនោះនិយាយត្រដិតលែងច្បាស់ ហៅឈ្មោះនាយទាំងញ័រតតាត់ជាសត្វធ្លាក់ទឹកកំពុងលង់ហើយ។ បន្តិចទៀតនាយនឹងជាន់ពន្លិចទៅឲ្យដល់បាតតែម្តង ជាទោសដែលហ៊ានប៉ះមនុស្សរបស់ខ្លួន។

I'll Change For You (ចប់)Where stories live. Discover now