SAFİR BÜYÜSÜ

0.1

Önümde duran laptop ve ekranda açılmakta olan sınav sonuçları sitesinden bir saniye bile gözlerimi çekmiyordum, çekemiyordum. Heyecanla ve içimdeki korkuyla sitenin yüklenmesini bekliyorken site yüklendi açılan sayfada bir an neyin ne olduğunu anlayamazken gözlerim " kazandınız " yazısında kaldı. Resmen donup kalmıştım.

Kazanmıştım...Bu...Bu, hayatımın en güzel anı olabilirdi, yaklaşık iki dakika "kazandınız" yazısıyla bakıştıktan sonra heyecanla oturduğum yerden kalktım ve koşarak odadan çıkıp oturma odasına gittim. Heyecanla babamın karşısında durdum. Ben mutluluktan ne yapıcağımı şaşırmış şekilde gülümserken, o karşımda oturmuş her zamanki gibi sinirli sinirli bakıyordu.

" Ne var ? Ne bu gürültü !?" Diye kızdığında yüzümdeki gülümse silinmişti bile ama yine de moralimi bozmasını istemiyordum ve buna izin vermicektim. Silinen gülümsemem tekrar dudaklarıma yayılırken " Kazanmışım..." Dedim heyecanlı çıkan sesimle.
Dediğimle babam ayağa kalktı. Korkuyla bir adım geriye gittim,
" Neyi kazanmışsın !?" Dedi hep sinirli çıkan sesiyle, o an içime daha büyük bir korku yayıldı.
Ben cevap vermezken bağırmasıyla korkuyla irkildim.
" NEYİ KAZANMIŞSIN DEDİM SANA !!?" Bir adım daha geriye çekildim. Normale göre kısık çıkan sesimle " Milli savunma Üniversitesini..." Dememle yanağımda ağır bir acı hissettim.
Tokat atmasıyla dengemi kaybedip yere düşmüştüm.
Acıyla dolan gözlerimden yaşlar süzülürken yüzümü kapatan saçlarımı geriye attım.
"SANA HAYIR DEMİŞTİM SAFİR ! GİTTİN BİLE BİLE O OKULUMU SEÇTİN SEN !!?" Başımı kaldırıp oturduğum yerden yüzüne baktım, bana öldüresiye bakan gözlerine baktım.
"Ben bunun için çalışıyordum çok istediğimi biliyorsun !" dedim hala ağlarken, babam bunu umursamadı bile "BOŞUNA SAFİR DUYDUNMU BOŞUNA, GİTMİYORSUN O OKULA !!" Dediğinde bir cevap veremedim. Eğer bir cevap vermeye kalksam bu attığı tokatla kalmaz biliyordum.
Başımı önüme eğip sessizce ağlamaya devam ettim.

İşte...işte hep böyleydi, hepte böyle olup kendinden nefret ettiricekti.
Ben safir...safir yaman bu hayatı yaşamaya mahkum bırakılmış birisi...

Gözyaşlarını silip düştüğüm yerden kalktım ve beni izleyen anne ve babama baktım.
Annem her zaman ki gibi beni değil babamın yanındaydı. Ona göre her zaman babam ne derse oydu.
Babamın karşısına dikildim ve anlık gelen cesaretle "Ben o okula gidicem ve siz buna karışmıcaksınız " diye bağırdım.
Babam dediğime karşılık her zamanki gibi yüzüme sinir ve nefretle baktı ve o korkutucu ses tonuyla " Sen sana yapılan iyiliği görmeyip o aptal okulumu seçiyorsun bunu asla kabul etmem. SANA O OKULA GİTMİCEKSİN DEDİM SAKIN LAFIMIN ÜZERİNE LAF SÖYLEME YOKSA-"
artık yetmişti bunca yılın nefreti şuan beni buna itiyordu sözünü yarıda kestim ve bağırmaya başladım.
" NE YOKSA YA, NE...NE !!? NAPARSIN DÖVERMİSİN ? KEMERLEMİ VURURSUN YOKSA ?
BUNCA YIL SESİM ÇIKMADI BE BENİM SİZE KARŞI...AMA SİZ...SİZ HÂLÂ BENİ DAHA DA KISITLIYORSUNUZ !!" Ben gözyaşlarım arasında bağırırken babam hiç tepki vermeden her zamanki o bıktıran sinirli bakışıyla bakıyordu.
Gözyaşlarım arasında durdum.
Dönüp annemin yüzüne baktım.
" Ya sen...sen benim annemsin ya benim...neden bir kere bile benim yanımda olmuyorsun neden bu nefretin...ben anlamıyorum ya ? Ne suçum var anne benim !!?" Ben anneme gözyaşları arasında isyan ederken onun gözünde hiç bir ifade yoktu. Ne pişmanlık, ne sevgi, ne üzüntü...hiç biri, hiçbiri yoktu. Bu seferde bakışlarım babama döndü.
" Ya sen...senin benimle olan nefretin ne ? Neden bir kere gelip kızım diyerek sevemedin ? Neden herkesin ailesi gibi yanımda olamadın...? Ne yaptım ya ben sana !? Ne desem suçlu oldum, ne yapsam suçlu oldum, seni memnun edicek herşeyi yaptım ama yine dövdün yine dövdün...
Nesin sen ya ? Küçüklüğümden beri bir fikrime ya bir fikrime...! Evet demediniz, olur demediniz, saygı göstermediniz. Benim hep dövmekle korkuttunuz siz ya !? Ya ben sizin çocuğunuzum ya sizin...sizin!!  Ya bir insan nasıl yapar ya nasıl dövebilir çocuğunu !? AMA SEN YAPTIN...SİZ YAPTINIZ !! Bende şu zamana kadar sesimi çıkarmadım ama yeter...duydunmu beni ? yeter artık sizin sözünüzü dinlemicem sizden korkmicam...ve ben o okula gidicem. Sen izin versen de...vermesen de !!"

Ben yıllardır içinde tuttuğum nefreti kusarken onlar ağızlarını açıp tek kelime etmediler...edemezlerdi de, ben babamın gözlerinin içine bakarken bir umut... bir umut gerçekleri anlayıp özür diler diye bekledim ama aldığım cevap " TAMAM SAFİR!! MADEM O OKULA GİDİYORSUN DEFOL GİT BU EVDEN...SEN O OKULU SEÇERSEN AİLENİ UNUT... DUYDUNMU BENİ !!" bakakalmıştım gözlerine, ben bir umut özür beklerken onun söylediği sözler... Bumuydu aile ? Bu değildi. Onlar benim ailem olamazdı böyle bir aile benim ailem olamazdı.
Sinirle ve gözyaşlarıyla başımı salladım.
" Peki... PEKİ BENDE BU EVDEN DEFOLUP GİDİYORUM. ARTIK HUZURA ER SENDE OLURMU !!?" diyerek sinirle dönüp çıktım oturma odasından. Hızlıca odama gidip gardolap'ı açtım üst raftaki bavulu hızlıca indirip yatağa koydum kapağını açıp gardolap'ta ne var ne yoksa alıp içine attım ve bavulu kapattım.
Kalan eşyalarımıda alıp bavulumla beraber odadan çıktım.
Evin dış kapısının önüne gelince yanıma geldiler onlara nefretle baktım.
" O kapıdan dışarı adım attığın anda bu aile için bitersin safir...duydun mu ? " Alayla güldüm " siz zaten benim için bittiniz sizin için bitse ne önemi var. Size mutluluklar " diyerek kapıyı açıp hiç düşünmeden o kapıdan çıktım ve kapı arkamdan oldukça sert bir şekilde kapandı ve kilitlendi.

İşte...bütün tutsaklık bitmişti. Ben artık onların her dediğini yapıcak, laflarından korkucak birisi değildim.
Artık safir yaman değil, sadece safirdim...