Lawful Hearts (Law School Series 1)

27

Someone told me before that we can't choose the parents we wanted, but we can choose the kind of child we would be. Now that I am a parent this idea instilled in me evolved.

We can't choose the parents we wanted so we became the parents that we needed.

When I passed the bar exam, I was already an intern from a law firm before I could apply for a higher position.

It was a long tiring battle— fighting the law while taking care of Hope.

But the year of my graduation, nakauwi na si Kuya. Naging kaagapay ko siya sa pag-aalaga sa aking anak. He's not working now, but he's now a full time babysitter of Hope, so I think it's a good catch.

Siya ang namamahala ng bahay at ganoon din sa mga kailangan namin, samantalang ako naman ang nagproprovide ng financial needs.

Money didn't become a problem to me. I am earning more than enough to feed the three of us.

"Handa na ang agahan," paggising sa akin ni Kuya mula sa pagkatok niya sa aking kuwarto.

Nagshower na ako at nagmadali sa pagbibihis. Pagdating ko sa sala ay nadatnan ko nang naglalaro si Hope habang bukas ang TV at nakaplay ang isang children animation.

"How's my baby Hope,"

"Mama!" she said in a raspy morning voice and clinging into me.

Binuhat ko na siya at dinala sa kusina. Sabay na kaming tatlong kumain. May mga kailangan akong lakarin ngayon sa isang client ko today, samantalang si Kuya naman ang hatid sundo ni Hope ngayon gaya ng karaniwang niyang ginagawa sa tuwing may pasok ang bata.

Last night, hindi ako makatulog ng maayos. Naipanalo ko naman ang kaso at natapos na rin ang hearings namin. Pero hindi ito ang dahilan ng pagkabagabag ko, dahil ito sa sinabi ni Hope tungkol sa kaniyang drawing.

A wise five year old kid like her would of course think about it. It's a normal thing for a child, but I couldn't answer that simple question to her.

Nabigla ako nang bigla siyang tumakbo pabalik sa sala. Sinilip ko ang kaniyang ginagawa habang nakaupo pa rin at doon ko napagtanto na kinuha niya pa muli ang drawing niya kagabi. But this time, something has changed.

"Ma, look, I added Lola here," she smiles in excitement.

Napatingin ako kay Kuya na ngayon ay nakapakumbaba sa akin.

Dumadalaw dito sa bahay si Mama kung minsan na napaparito siya sa syudad. Pero dahil lagi akong busy, hindi ko rin siya naabutan kadalasan. Ngunit isa sa mga rason din nito ay ang patuloy na pag-iwas ko sa kaniya.

The last time we had a long conversation was the time during the final hearing.

Nang manalo kami sa kaso at naipakulong si Papa, doon ko na siya huling kinausap.

During those times, Kuya was there to continue the case. Nang mahanap nila si Papa, hindi na ito nanlaban pa. I don't know what did my brother do, but whatever happened between them, it worked.