"Bana cehennemi yaşatmana rağmen, sen benim cennetimsin Meira."
Fantastik değildir.
DİKKAT! Bu kitapta cinayet, cinsel istismar, psikolojik ve fiziksel şiddet gibi rahatsız edici olabilecek içerikler bulunmaktadır.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm On Dokuz
"Kırık Kalpler Senfonisi."
Better With - Friday Pilots Club
ℒ
Uygar Karaşah
6 yıl önce... 2013, 27 Mart
''Ait olduğun yerin benim yanım olduğunu düşünmeye başlıyorum Meira.''
Günlüğümün ilk cümlesi bu oldu.
O gece soğuk bir geceydi; içimdeki bu yabancılığı, bu hisleri, bu Uygar'ı kaldıramadığım ve artık bir yerlere dökmeden duramayacağımı anladığım, önüme bulduğum rastgele bir ajandayı çekip açtığım ve sağ üst tarafına tarihi, soluna da Meira'yı yazdığım geceydi.
Yazmazsam, birilerine, bir şeylere Meira'yı anlatmazsam çıldırırdım, yitirirdim kalan son akıl sağlığımı da; içimden atmalıydım o fazlalığı, kanımı Meira'nın aşırı dozundan arındırmalıydım.
O gece, kulübe gidip de sabaha doğru geç bir saatlerde günlüğün başına geçmeden önce Meira'ya gitmiştim yine, provasını izliyordum.
Öğretmenini nazikçe uyardığım günün bir hafta sonrasıydı, kırdığım kolu alçıda ve dağıttığım yüzü de yara bere içindeydi; onları izlediğimi biliyordu öğretmen, bir gözü tedirgin bir şekilde bendeydi, biraz olsun yerimde kıpırdanacak olsam renginin yittiğini ta buradan, 273 numaralı koltuktan görebiliyordum.
Elbette Meira'ya, şu ana kadar hiç karşılaşmadığım bir güler yüzlülükle yaklaşıyor, hiçbir hatayı başına kakmıyor, sesini biraz olsun yükseltmiyor, aşağılama geçen herhangi bir hitabı geç, bir anlığına olsun kaşlarını çatmaya, ters bir ifade takınmaya dahi cesaret edemiyordu. Sürekli, ''harika!'' diyordu ona, Meira yanlışlarının farkındalığıyla ona, ''ama-'' diyecek olsa da alelacele onu bölüyor, ''hayır, hiç canını sıkma, her şey fevkalade!'' diyordu. ''Fevkalade!'' en çok kullandığı kelimeydi.
Meira sonunda parçayı çalmayı bitirdi, beklentiyle baktı hocasına. Yine bir sürü övgüler, neredeyse ayaklarına kapanacaktı omurgasız herif. Yine de Meira mutlu görünüyordu, yüzü gülüyordu bir kere ve bu fark etmeden beni de gülümsetti, küçük bir kıvrılma belirdi dudaklarımda.
