" မဟုတ်ဘူး ဆင့်..... ကျေအေးပေးစရာမလိုပါဘူး။ ခွင့်လွှတ်ပေးစရာလည်း မလိုပါဘူး။ မမက...ဒီတိုင်း မမက သူ့ကိုအချိန်ခဏလေးပေးချင်တာပါ။ အခြားလူထက်စာရင် မမကိုယ်တိုင် သူ့ကိုအဆုံးသတ်ပေးချင်လို့ပါ။ "
" ကောင်းပြီ.....ကျွန်တော်မမဟေမီကို အခွင့်အရေးပေးမယ် "
" ကိုရံ "
" ရံလေး "
ပြဒါးရံက ဆက်ပြောလာလေသည်။
" ကျွန်တော်တို့ ဒီကိစ္စနဲ့ ဆက်မပက်သက်တော့ဘူး။ မမကိုယ်တိုင်သူ့ကို နားချကြည့်ပေါ့။ အကယ်၍သူကဆက်ပြီး အမြင်မှန်မရသေးဘူးဆိုရင် အဲ့ခါကျ ကျွန်တော်ရက်စက်တယ်ဆိုပြီး အပြစ်မတင်နဲ့။ "
" ကောင်းပြီ ....ငါကြိုးစားကြည့်မယ် "
ယွန်းဟေမီမရှိတော့သည့်အခါမှ ဆင့်က သက်ပြင်းချလာပြီး ပြဒါးရံကို တိုင်ပင်လာလေသည်။
" သူလုပ်နိုင်မယ်လို့ထင်လား။ အဲ့လိုကနေ အန္တရာယ်တစ်ခုခုဖြစ်သွားရင်..... "
" မဖြစ်ပါဘူး။ မာယာသစ္စာက သူ့ကိုအန္တရာယ်ပေးမှာ မဟုတ်ဘူး "
" ဘာဖြစ်လို့လဲ "
" ကိုယ်တို့ထင်ထားတာထက် သူတို့ကြားက သံယောဇာဉ်က ပိုနက်ရှိုင်းတယ် ဆင့် "
" ဒါဆို သေချာပေါက် မမဟေမီအတွက် ခက်ခဲနေမှာပဲ "
ပြဒါးရံက သူ၏ နှုတ်ခမ်းများနှင့် ဂရုတစိုက်ပြုံးလာခဲ့ပြီး တိမ်ယံဆင့်၏ ခေါင်းနောက်ကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ထိန်းကိုင်လျက် ဆံပင်ကို ဂရုတစိုက်ငုံ့နမ်းလာခဲ့လေသည်။
ထိုအပြုအမှုကြောင့် ဆင့်ရဲ့ပါးများက တမှုတ်ချင်း ပန်းရောင်သန်းလာခဲ့ပြီး မျက်လုံးများလည်း အနည်းငယ်လုံးဝန်းလာခဲ့သည်။
" ဘာလုပ်တာလဲ "
ပြဒါးရံပြန်လွှတ်ပေးလာချိန်တွင် ဆင့်ခမျာ မျက်တောင်များပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်လုပ်လျက် မေးမြန်းလာလေသည်။ အလွန်တရာလှပသော ပုလဲနက်ရောင်မျက်ဝန်းများကလည်း ပြဒါးရံဆီသာ ဌာနေတည်နေလျက်။
" ခေါင်းလျှော်ထားတာလား အရမ်းမွှေးတာပဲ "
ထိုအဖြေကြောင့် ဆင့်ရဲ့ နီရဲနေသော ပါးထံမှအငွေ့အသက်များသည် နားရွက်ဖျားဆီသို့ ထပ်မံကူးပြောင်းသွားတော့သည်။
YOU ARE READING
Hate Poem Written With Love࿐
Fantasyရင်ထဲမှာ နက်ရှိုင်းစွာနာကျင်စေတဲ့ ခံစားချက်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်တဲ့အခါ မင်းကြောင့်ပဲဆိုတာ သိလာတယ်။ " မင်းဟာလေ....စေ့ပိတ်ထားတဲ့ တံခါးတွေကို ဆွဲဖွင့်ပြီး ဒူးထောက်လာအောင် ပြုစားနိုင်တယ်။ " " မင်းဟာလေ.....အကြည့်တစ်ချက်နဲ့ ကိုယ့်အသိစိတ်ကို လောင်ကျွမ်းစေနိုင်...
