Badboys and good(bad)girls

Hoofdstuk 27

POV Ali

Ik voel de woede in me opkomen, maar aan de ene kant ben ik ook wel een beetje bang. Niet dat ik dat laat merken, maar hoe wist hij dat ik hier ben? En wat doet hij hier? Hij hoort hier helemaal niet te zijn! 'Ja lieve Alison, je zal wel veel vragen hebben. Kom nou gewoon met ons mee, dan beantwoorden we ze met liefde voor je.' Terwijl Brad tegen me praat, blijf ik Hem aankijken, maar bij die laatste paar woorden draai ik me met een ruk om. 'Ik val nog liever dood neer dan dat ik met jullie meega.' Ik spuug de woorden bijna uit. Ik voel dat Liam zijn arm stevig om me heen legt, maar ik besteed er geen aandacht aan. Brad heeft een grijns op zijn gezicht die ik er het liefst af wil slaan, maar ik weet dat de kans klein is dat ik hem aankan. Vroeger misschien wel, maar ik heb al te lang niet meer getraind. 'Tja, ik denk niet dat je veel keus hebt Lis.' Wanneer ik die naam uit Zijn mond hoor komen, voel ik me nog kwader worden. Ik draai me weer om en zie Hem daar staan met zijn armen over elkaar en met een grote grijns op zijn gezicht. 'Noem me niet zo,' sis ik. Hij lijkt geamuseerd door mijn woede, wat me alleen maar bozer maakt. Wie denkt hij wel niet dat hij is! Hij schudt met zijn hoofd en komt een stap dichterbij. Liam is meteen alert en hij komt nog dichterbij staan. 'Ga je nu echt moeilijk doen Lis? Wij zijn met z'n tweeën en jij hebt alleen Liam die je kan helpen. Dit gaat je echt niet lukken.' Ik weet dat hij gelijk heeft, maar dat laat ik hem niet weten. 'Ik heb misschien al lang niet meer gevochten, maar dat wil niet zeggen dat ik hulpeloos ben,' zeg ik geïrriteerd. Zijn gezichtsuitdrukking begint boos te worden. 'Lis ga nou niet de held uithangen en maak het ons allemaal nou eens een stuk gemakkelijker,' zegt Brad, die opeens tegenover ons staat. Ze staan nu wel heel dichtbij en ik vind het helemaal niks. 'Laat ons gaan Brad en zoek iemand anders voor in je hoerenclub,' zegt Liam. Brads blik schiet naar Liam toe en hij kijkt kwaad, heel kwaad. 'Als jij je hier allemaal niet mee had bemoeid, waren er geen problemen geweest,' zegt Brad en terwijl hij dit zegt neemt hij een paar stappen richting Liam toe. 'Wij zijn tenminste overal op voorbereid.' Vanaf dat moment gaat alles heel snel. Er springen mensen uit de bosjes en er worden veel klappen uitgedeeld. Overal ligt bloed en het verbaasd me dat er nog geen buurtbewoners zijn die de politie hebben gebeld. Opeens voel ik een harde klap op mijn hoofd en dan wordt alles zwart.

POV Liam

Wat ben ik blij dat ik hier niet alleen naar toe was gekomen! Brad en die vreemde waren overrompeld door alle mensen die er opeens waren, maar ze hebben wel flinke klappen uitgedeeld. We waren natuurlijk wel met een grote meerderheid, dus het duurde niet lang voordat we ze allebei knock-out hadden geslagen. Inmiddels zit ik samen met Justin en Ali in Justins auto. Ali is nog steeds bewusteloos en ze ligt met haar hoofd op mijn schoot. Om de seconde kijk ik naar haar terwijl ik door haar haren ga met mijn handen. Ze is echt mooi.. De klap die ze kreeg, was gelukkig niet erg hard dus we zijn nu onderweg naar mijn huis, want daar is toch niemand. Ik kijk op en kijk via de achteruitkijkspiegel naar Justin. Ik zit al de hele tijd met een vraag in mijn hoofd, maar ik weet niet of ik hem kan stellen. 'Is er wat?' Vraagt Justin opeens. 'Uhm, ja eigenlijk wel. Wie was die andere jongen bij Brad? En waar kent Ali hem van?' Justin zucht. 'Ik denk dat Ali dat liever zelf wilt vertellen, sorry man.' Ik knik begrijpend. 'Maar Liam?' Ik kijk op en zie dat Justin het moeilijk heeft met wat hij gaat zeggen. 'Bedankt voor het redden van mijn zusje man.' Ik knik en kijk weer naar Ali. 'Als het me niet was gelukt, had ik het mezelf nooit vergeven.'

POV Ali

Langzaam open ik mijn ogen. Ik kijk om me heen en ik zie dat ik in een vreemde kamer ben. Ik schiet recht overeind, maar ga meteen weer liggen door de steek in mijn hoofd. Ik begin langzaam in paniek te raken. Waar ben ik? Hebben ze me mee kunnen nemen? En waar is Liam? Wat is er gebeurd? Opeens gaat de deur open en ik wil wegkruipen, totdat ik zie wie het is. Liam komt dichterbij en komt op de rand van het bed zitten. Hij geeft me een glas water aan, die ik dankbaar aanneem. Ik neem een paar slokken en het blijft stil. 'Wat is er gebeurd?' Vraag ik zachtjes. Liam kijkt me aan en het leek of hij diep in gedachte was. 'Tja ik wist dat het niet makkelijk zou worden om je mee te krijgen, dus ik had van te voren Justin opgebeld en hij was samen met zijn vrienden ergens verstopt gaan zitten. Toen ze uit de bosjes sprongen, schrokken Brad en die andere gast natuurlijk, maar ik moet zeggen dat ze goed getraind zijn. Ze hebben een paar flinken klappen uitgedeeld en jouw broer en die vrienden van hem waren natuurlijk niet goed getraind. Er werd met spullen gegooid en ik weet niet door wat, maar jij was geraakt. Nadat we dat merkte, hebben we ze snel knock-out geslagen en toen heb ik je naar de auto van Justin getild. Zijn vrienden zijn weggegaan en wij hebben je naar mijn huis gebracht.' Ik voel dat mijn wangen rood worden, wanneer hij verteld dat hij me had opgetild. Ik haal diep adem en kijk hem daarna aan. 'Dankjewel Liam. Als jij er niet was geweest, weet ik niet wat er gebeurd zou zijn.' Ik ga rechtop zitten en geef hem een knuffel. Hij verstijfd even, maar slaat al snel zijn armen om me heen. Ik weet niet wat er is gebeurd, maar Liam is veranderd. Of misschien zie ik hem gewoon anders, ik weet het niet, maar ik vind deze nieuwe Liam veel leuker! Liam trekt langzaam terug en hij haalt een hand door zijn haar. 'Uhm Ali, kan ik je wat vragen?' Ik kijk hem verbaasd aan, maar knik dan. 'Wie was die jongen die bij Brad was?' Ik schrik door die vraag. Liam lijkt het te merken, want hij zegt er snel iets achteraan. 'Als je het niet wilt vertellen, hoeft het niet hoor. Ik was gewoon nieuwsgierig,' zegt hij er iets zachter achteraan. Ik slik. Hij verdient het om het te weten . 'Uhm, je had het verhaal over mijn verleden al gehoord van Justin toch?' Ik durf hem niet aan te kijken, maar ik merk dat hij knikt. Ik kijk naar beneden en speel met mijn vingers. Opeens voel ik een vinger onder mijn kin en hij tilt mijn hoofd een stukje op, zodat ik hem wel aan moet kijken. 'Je hoeft niks te vertellen wat je niet wilt vertellen oké?' Hij haalt zijn vinger langzaam van mijn kin af, maar hij blijft me aankijken. Ik adem diep in en uit. 'Liam, dat was Bram, mijn ex en de jongen waarmee alle problemen zijn begonnen.' Ik voel de tranen opkomen, maar ik wil niet huilen. Ik had mezelf beloofd om te stoppen met huilen, stoppen met huilen om hem, om mijn ouders en eigenlijk om alles. Liam is duidelijk geschrokken. Hij komt nog dichterbij zitten en hij slaat een arm om me heen. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en de tranen komen vanzelf. Ze zijn niet te stoppen.