ELİS EFSA (Askıda)

4.Bölüm

Keyifli okumalar.

.
.
.
Hastahaneden çıkar çıkmaz kendimi sahile atmıştım. Düşünmek beni gerçekten yoruyordu. Ne kadar düşünsem de annemi ve abimi hala suçlu buluyordum. Olmuyordu, kolay bir şekilde affedemeyecektim. Bu açıkça ortadaydı.

Ne kadar orada kaldım bilmiyorum ama telefonum titrediğinde aldım elime. Ecrin arıyordu.

"Efendim."dedim.

"Birde efendim diyor ya... Sen nereye gittin, sabahtan beri seni arıyorum hastahanede."

"Abart Ecrin biraz daha abart."dedim dediklerinin üstüne.

"Ne abartması kızım ya senin mesain bitmedi farkındamısın? Hem neredesin sen. Cevabımı alamadım ben. Bak intihar girişimlerinde falan bulunacaksan sen çok gençsin. Hem daha aşık olmadın, evlenmedin, çocuğun olmadı. Ne ölmesi ya kendine gel bak. Yada konum at bakim sen bana ben gelirim çocuklarla seni alırım oradan. Elinde kesici bir alet varsa bırakıyorsun hemen..."

"Ecrin!" Sesim gerçekten yüksek çıkmıştı."Ne intihar etmesi ya. Nerenden uyduruyorsun sen bunları."

"İntihar etmiyon yani?" 

"Ecrinn intihar falan etmiyorum. Sadece kafamı dinlemek için sahile geldim."dedim düzgünce.

"Ohhh." Ben bu kızı döverim vallahi bak. Zaten uzun zamandır kavga da etmiyorduk."Bir an öleceksin sandım."

"Tamam kızın ne abarttın ya... Sırf çenen sussun diye geliyorum bak hastahaneye."

"Çabuuuuk gel Efsacımm bekliyoruz seni."

"Geliyorum."dedim son olarak başka birşey demesine izin vermeden de kapattım telefonu suratına.

Yoksa susmazdı ve ben gerçekten intihar girişiminde bulunabilirdim. Yok ya o kadarda değil demi. Kafamı iki yana salladım. Öldürmem ben kendimi. Hayır. Düşüncesi bile korkutucu.

Hastahane buraya yakın olduğu için yürüyerek geldiğim gibi yürüyerek gidecektim. Maksat kafam dağılsın.

Yaklaştığımız zaman dışarıda oluşmuş kalabalıkla kaşlarımı çattım. Ne oluyordu burada?

Biraz daha ilerlediğimde kalabalığın arasına girmiştim. Beklediğim bu değildi. Akıl hastası Emir diye bir hastamız vardı bizim. O şuan Savcıya nereden bulduğunu bilmediğim bir silahı doğrultmuştu.

Savcı ise konuşarak silahı elinden almaya çalışıyordu. Biraz daha yaklaşarak "Emir."diye seslendim. Anında bana dönerken silahını bana çevirmişti. Beni gördüğü an yüzünde tebessüm oluşsa da hemen silindi.

"Bana bak ablacığım."dedim hala bulunduğum yerden konuşarak. Şuan ona yaklaşılmazdı. Gözlerini tekrar bana çevirirken gülümsedim, sonuçta o akıl hastasıydı ne yapacağı hiç belli olmazdı "Sorununu bana anlatabilirsin."dedim bir adım yaklaşarak. Adım attığım için savcı bana seslenmişti. "Doktor hanım." Galiba yaklaştığımız için demişti.

"Hem ne işi var onun senin elinde."dedim tekrar bir adım attım. "Doktor."diyen savcının sesini umursamadım.

"Söyle bana ki sana çözüm üretebilecek Emir. Hem sen ne dersen ben yapmamışmıydım şu ana kadar. Bana güvenmiyor musun sen?"

"Hmm."diye sordum biraz daha yaklaşarak. "Güvenmiyor musun sen bana?"der demez bit adım daha yaklaştım. Arkamdan savcının seslenmesini duyuyordum ama önemsemedim.

"Gü-güveni-niyorum s-sana."

"Aferin."dedim yatıştırıcı bir sesle. "O elindekini bana ver şimdi. Tamam mı?"diye sorduğumda başını salladı. "Ver hadi."dedim tekrar. Elimi uzattım. Silahı aldığım gibi arkadaki polislerin Emir'i alması bir olmuştu. "Hemşiree!"diye bağırdım.