ELİS EFSA (Askıda)

2.Bölüm

2.Bölümü yazdım.

Keyifli okumalar.

.
.
.
.
.
.

"Oğlum."dedi annem ve bir kaç saniye ses gelmedi. "Yemin ederim ben söylemedim, yanımda görmüş. Benziyor kızım babasına, şüphelenmiş işte."

Söylediği her kelimede yıkılıyordum.

Benden haberi yokmuş.

Ona benziyormuşum.

Duyduklarımın gerçekliğiyle bulunduğum yere çökerken ne yapacağımı bilmiyordum.

O adamı tanımıyordum ama ona benziyordum.

Birkaç saniye olduğum yerde durdum. Kendime gelince suratıma maske indirdim.

Bildiğimi anlamayacaklardı.

Evin kapısını kapattığımda annem ve abim çıkan sesi duymuş olacak ki konuşmayı bırakmışlardı. Sakin adımlarla içeri girince Gözlerimin radarına ilk abim takıldı.

Gözleri kızarmıştı, ama ağlamıyordu.

Koşarak boynuna atladım. Sanki az önceki dediklerini duymamışım gibi. "Seni çok özledim paşam."dedim yüzünün her yerini öperek.

Ne zaman görevden gelse böyle yapardım. Homurdanarak geri çekildi. Böyle öpmeme sinir oluyordu.

Ayrıldığımızda anneme baktım. Gözleri ağlamaktan kızarmış ve hatta şişmişti.

Abimi ne zaman görse ağladığı için sesimi çıkarmadım ama bu seferki farklıydı, bu sefer onun için ağlamıyordu.

Abim koltuğa oturduğunda, benim anneme baktığımı fark edince beni de çekmiş yanına oturtmuştu.

"Ee abi birkaç it de benim için öldürdün değilmi?"diye sordum.

Abim saçlarımın üzerinden öperken konuştu. "Tüm itleri senin için öldürdüm abim."

Omzuna iki kere vurdum."Helal olsun yiğidime."dedim.

"Abim"diyerek beni kendine çekti abim."Sana söylemek istediğimiz bir şey var."

Sorarcasına baktığımda az önceki hali gitmiş, ciddileşmişti. Bu hali normal bir insanı korkutabilirdi ama ben alışmıştım.

"Abim biliyorsun babalarımız farklı." Bu durum beni ne kadar üzsede sesimi çıkarmıyordum.

Olsun.

Annelerimiz aynıydı.

Sadece başımı salladım abime. "Onun senden haberi yoktu. Annemi bıraktığında seni de bırakır diye hiç söylememişler. Annemle sen dışarıya çıktığınız zaman sizi görmüş." Sustu.

"Her ne olursa olsun biz kardeşiz, bunu unutma tamammı?"

"Ona çok benziyorsun kızım."dedi annem. Sesi ağladığı için boğuk çıkıyordu.

"Yemin ediyorum, sen yokken geldi. 'Benim kızımmı?'dedi. 'Yok.'dedim. İnanmadı. Dna testi istiyor." Tekrar ağlamaya başladı.

"Tamam."diyerek yerimden kalkıp annemin yanına gittim ve beklemeden ona sarıldım. "Beni sizden ölüm ayırır be sultanım. Basit bir Dna testi, takma kafana."dedim sakinlikle.

Yine de kızıyordum onlara.

Madem hayattalardı, en azından kim olduklarını öğrenebilirdim.

Baba...Yoktu benim hayatımda.

Ama olabilirdi.

Sonuçta kim evladını istemezdi ki?

Bizi terk ettiğini sanıyordum, ki öyle de olmuş ama benden haberi yokmuş. Bir bilinmezlikteydim ve ne düşüneceğimi bilmiyordum.

...

Çalan alarmın sesiyle gözlerimi açtım. Ne kadar uyumak istesemde hastahaneye gitmeliydim.

Dna testi benim çalıştığım hastahanede olacaktı ve maalesef ben herkesten önce gitmek zorundaydım.

Nedenmi?

Çünkü bu benim işim jsjenhe.

Üzerime siyah bir bluz, altıma ise bol bir pantolon giyip saçlarımı salık bıraktım. Yüzüme sadece maskara sürdükten sonra hızla mutfağa indim. Ortalıkta kimse görünmüyordu.

Kendime ekmek arası birşeyler hazırladıktan sonra beyaz ayakkabılarımı giyip kendimi evin dışına attım.

Hastahaneye ulaştığım zaman odama girip beyaz önlüğümü giydim. Randevusu olan hastalar gelmeye başlamıştı.

Kapı sesiyle başımı kaldırdığımda gelen asistanım'dı. Sorarcasına baktığımda "Dna testi saat 1.30'da yapılabilir ancak o zaman hastanız yok."dedi.

Ona başımı sallayıp hastaları alması gerektiğini söyledim. Mesai başlasındı.

Kendimi yorgunlukla odadaki koltuğa attım. Doktor olmak zor işti vesselam...

Saate baktığımda 1.20 idi. 10 dk sonra Dna testi yapılacaktı ve tahminimce iki aile de gelmişti.

Kendimi attığım koltuktan ağır ağır kalktım.

Bakalım kimlerden gelmiş soyumuz.

...

Bölüm bitti.

Umarım beğenmişsinizdir.

Kısa oldu farkındayım, bir sonraki bölüm uzatmaya çalışacağım.

Oy ve yorum.)
.
.
.
.
.
.
.
Yağmurdamlasi