Merhaba balcıklar.
Artık rahatım bölüm atabilirim kelebeklerim.
💫Yıldızı parlatmayı unutmayalım lütfen💫
'İlk ve son olmasını bile istedim
ama olsun,sen istemesende olur.'
.
Savaş Efkenin son dediği cümle her gece rüyama giriyordu. Düşündükçe kalbim daha da hızlı atmaya başlıyordu. Ama bir yandan üzgündüm. Kızların şark görev yeri buraya,Kocaeline çıkmıştı. Ama benimki Ankara'ya çıkmıştı.
Benimde bu hayattaki şansım bu kadardı.
Bavullarımın ağzını kapamıştım. Zerda ile Arya beni önceden yol etmişlerdi. Çünkü ben onlardan sonra Savaş'ın yanına gidecektim. Onlardan öncede dün şehitliğe gidip babamla vedalaşmıştım. Kızlar ağlasada onlara arada sırada buraya geleceğimi söyleyip teselli veriyordum.
Yürüyerek gidemeyeceğim için Arya'nın arabasını rica ettim. Daha sonrasında Erdem'e bırakıp gidecektim. Bayırı çıktıktan sonra büyük,etrafı teller ile kaplı askeriye gözüktü. Kalbim çok ama çok hızlı atıyordu. Benim ondan uzaklaşmam beni çok yaralayacaktı.
Arabayı müsait bir yere park ettikten sonra kapıyı açtım ve çıktım. Bagajdan bavulumu aldıktan sonra arabayı kilitledim. Demirlere yaklaştığımda kapının önünde iki asker duruyordu.
"Kim için gelmiştiniz?" Diye sordu askerlerden biri. Savaş için geldiğimi söylemek istemedim. Erdem en mantıklısıydı. Ama soy adını bilmiyordum. Cebimden telefonumu çıkardım. Arya'ya yazdım.
Siz: Arya,Erdem'in soy ismi ne?
Arya: Tekin,neden ki?
Siz: Askeriyeye gireceğim de,kim için geldiniz diye sordu askerler Savaş demek istemiyorum.
Arya: Tamamdır bebeğim bol şans.
Siz: 🌸
Telefonumu kapatıp cebime tekrar soktum.
"Erdem Tekin,Laren geldi diyebilirsiniz." Dediğimde askerlerden biri diğerine başıyla emir verdi. Asker hızla askeriyeye girerken bende oflaya puflaya Erdem'i beklemeye başlamıştım. Az sonra Erdem ve yanında diğer asker bize doğru geliyordu.
"Kanzi ne iş?" Diye sordu yanıma geldiğinde gülümseyerek. Geçen süreçte onunla beraber çok yakın arkadaş olmuştuk. Ve bana o meşhur kelimeyi 'kanzi kelimesini kullanıyordu. Başımı eğip gülümsedim. Askerlere dönüp, "Açsanız mı?" Dedi sert bir tepkiyle. İlk defa böyle görüyordum onu.
"Emredin komutanım." Dedi asker ve geri çekilerek demir kapıyı açtı. İçeriye girdiğimde Erdem ile biraz ilerledik. Askeriyenin bahçesindeki bakışlar bize dönmüştü. Ve timiyle beraber çardakta oturan Savaşın'da. Erdem'in işi olduğu için içeride olduğunu düşündüm bir an.
Her neyse,konumuz neydi?
"Ee soruma cevap alamadım hanımefendi." Diyerek sesini çıkardı ve beni bütün herşeyden sıyırdı. Savaşta olan bakışlarım ona döndü.
