Gestolen tijd

3.cait

"Emanuel! Plies kom me helpen ik heb echt je hulp nodig het is een grote chaos hier" "Ok-" "En er is wat met dit huis en ik moet erachter komen wat het is." "Cait ik-" "Er is gewoon een mysterie hier en ik snap-" "CHATARINA!" Ik schrik van het geschreeuw aan de andere kant van de lijn en mijn volledige voornaam,normaal gebruikt alleen mijn moeder die. "Ja?" vraag ik bedeesd. "Cait ik was toevallig al onderweg, doe eens even niet zo gestrest leg het me zo allemaal maar rustig uit okay?" Ik zucht even. "Sorry, werd even hevig enthousiast en ben absurd nieuwsgierig." Emanuel lacht in herkenning van mijn gedrag. "Ik ben met 5 minuten bij het hek. Laat je me zo binnen?"

"Dus wat je bedoelt is dat je vermoed dat er meer achter de verdwijning van dit meisje zit? Het is 100 jaar terug en daar ga jij je nu druk over maken?" Hoe hij het laat klinken is het niet boeiend, maar ik vind het wel boeiend. "Em, je weet hoe ik ben. Er klopt iets niet. Ja ze is waarschijnlijk al lang dood maar er is iets met haar verdwijning wat me aan grijpt. Alsjeblieft help me gewoon." Hij zet een stap naar voren en houd me in een knuffel. "Sorry wilde je niet belachelijk maken, Ik snap je ook wel zeker met die missende pagina's waar je het over had. Kom we gaan naar de zolder en verzamelen alle spullen en gaan erdoorheen. Emanuel pakt mijn hand vast en trekt me mee naar boven. We komen boven aan en het eerste wat ik hem hoor fluisteren is "Jezus wat een werk" Ja op zo'n moment kan ik niet anders dan lachen. Hij is af en toe zo'n grote dork maar hé, ik kan niet anders van hem houden. Ik denk terug aan de tijd dat we elkaar ontmoetten.

"Mama, mama, ik heb een nieuw meisje in de klas, kijk daar loopt ze met haar papa. Ze is komen wonen in de villa aan het einde van onze straat. Mama ze is zooooo cool. Mag ik haar uitnodigen?" Vroeg een kleine jongen ongeduldig aan zijn moeder. Het meisje hoorde het. "Ja Pap mag ik bij Emanuel spelen?" De Vader van het meisje lacht. "Catharina, als het van Emanuel's moeder mag, mag het van mij ook." Zei hij terwijl hij de moeder van Emanuel aan keek. "Pap, doe nou niet zo oncool. Alsjeblieft noemen me Cait! Dat klinkt stoerder." "ZIE JE MAMA, het meest stoere meisje wat ik ken. En ik weet nu al dat ze mijn beste vriendin zal zijn." Het meisje lijkt even na te denken. "Jij bent Peter Pan en ik Tinkerbel!"Besluit het meisje

"Aarde aan Cait, waar denk je aan, ik sta al een paar keer je naam te roepen?" Emanuel legt zijn hand op mijn schouder en kijkt me lichtjes bezorgt aan. "Aan onze ontmoeting, aan hoe bad-ass je me vond en dat ik je vanaf toen vergeleek met peter pan" Samen beginnen we te lachen. "En ik jou tink, maar goed muts laten we verder gaan, ik kan vannacht bij jou blijven maar morgen ga ik bij Daniel slapen dus dan moet je toch echt alleen slapen. Lijkt me handig als in elk geval de zolder dan vandaag leegkomt. En dat we morgen jouw huisje aan pakken dat je daar veilig en alleen kan slapen. Deal?" Ik knuffel hem. "Wat zou ik toch zonder jou moeten doen P.P . Maar heeft Dani vandaag toevallig geen tijd om ons te helpen?" Dat laatste is natuurlijk een grapje. Emi begint dan ook te lachen. "Nee helaas niet nee, maar laten we een-" hij stopt plots zijn zin en ik volg zijn blik. Ineens zie ik waar hij naar kijkt, onder een stapel dozen achter in de ruimte ligt iets zorgwekkends, een grote pluk haar en een stuk textiel. Ik kijk Emanuel aan en ik zie dat hij denkt wat ik denk. Er is daar een gevecht geweest. Aan de textiel soort en aan hoe erg het al aan het vergaan is kan ik zien dat het oud is. Net als de haren, ligt het onder een laag stof. "Zou het van Maartje kunnen zijn geweest? Ik weet niet waarom maar ik heb echt het gevoel dat hier wat vreselijks is gebeurd." Emanuel knikt alleen maar ik zie dat hij een vreselijke scene in zijn hoofd laat afspelen. "Zou- zou ze vermoord zijn?" Dat laatste komt er niet harder uit als een fluister. "Ik weet het niet Cait, maar het geeft me wel een akelig gevoel. Ik ga je helpen dit uit te zoeken okay? Ik snap nu waarom je je er druk om maakt." Ik knik. "Maar waar te beginnen?" Hij haalt zijn schouders op. "Misschien waar je wilde beginnen, de zolder leeghalen en al het relevante bewaren en uitzoeken?" Voorzichtig raap ik het op met handschoenen aan en stop het in een zakje. Ik weet niet waarom maar ik wil het bewaren, voor het geval dat. Na 3 uur spullen te hebben uitgezocht zijn Emi en ik echt uitgeput en het voelt alsof we nog niets hebben gedaan. We hebben een koffer, die vol met spullen bleek, gevonden die we als eerst mee naar beneden nemen. De zolder ligt nog steeds vol, we moeten een andere tactiek gaan verzinnen. Emi draagt de koffer en ik een doosje Ik loop de trap af naar de eerste verdieping en mijn telefoon gaat af. Snel neem ik op. "Goedemiddag, met Catharina." "Goedemiddag, je spreekt met Pak en Ga verhuizers. Wij staan voor een groot hek, klopt dit?" Ik kijk op mijn horloge, half 6 alweer. Ze waren aan de vroege kant maar dat geeft niet. "Ja dat klopt ik kom snel het hek opendoen voor jullie, een moment dan zie ik jullie zo." En na een groet hangen we op. "Emi het zijn de verhuizers, laten we snel mijn huisje openzetten voor ze." Ik ben dankbaar dat dat huis zo goed als leeg staat waardoor alles gewoon het huis meteen in kan. Alleen het zoldertje staat vol, maar wat ik heb gehoord heeft ook erg lang dezelfde familie in dienst gestaan van de Van der Laan familie. Niet raar dus, maar nog wel een hoop werk. Ben blij dat Emanuel me helpt om in elk geval mijn slaapkamer en keuken op orde te krijgen. Aangekomen bij het hek laat ik de verhuizers snel binnen en ga ze voor naar mijn huisje.

"Zeg meissie hoe komt zo'n jonge meid als jijzelf al zo jong aan zo'n landgoed dan?" Vraagt een van de verhuizers. Ik lach een beetje, zij accent is een tikkeltje Haags. Daar komt mijn moeder vandaan. Hoe wel ik vind dat ik hem geen antwoord verschuldigd ben geef ik hem die toch. "Mijn ouders hebben een goed draaiend bedrijf en hebben lang voor mij gespaard, en van dat spaargeld ga ik mijn droom verwezenlijken en een eigen Bed & Breakfast te beginnen op deze prachtige locatie." De man knikt. "Als je het mein vraagt hangt hier maar een vreemd sfeertje. Hé Johnny is dit niet dat landgoed met dah vermiste meissie?" Johnny knikt. "Ja Bert, dat klopt ja" "Ik heb gehoord dat ze toen vermoord is en hier nog ergens ligt maar er geen verdachten en aanwijzingen waren. Ook hebben ze nooit haar lichaam gevonden. Ook gaat het verhaal de ronden dat ze al die jaren al in het huis rondspookt tot de dader bekend is, pas dan zou ze rust kunnen vinden." zegt hij op een onheilspellende fluisterende toon. Zijn gezicht slaat weer terug naar vrolijk en hij lacht. "Maar daar geloof jij vast allemaal niet in." en hij gooit er een bulderende lach uit en gaat weer door. Ik lach een beetje magertjes. "Nee, nee daar geloof ik inderdaad niet in." Toch kijk ik even naar Emanuel en ben ik daar eigenlijk niet meer zo zeker van. Ik zie Emanuel hetzelfde denken. Zou ze hier nog ergens liggen? Ik schraap even mijn keel omdat er anders niets anders dan een piep uit zou komen. Ik loop achter de man genaamd Bert aan. "Uhm pardon maar mag ik vragen waar u dit gehoord heeft?" Hij begint te lachen. "Ha dus je bent wel nieuwsgierig." Ik knik schuldbewust. "Er is niets mis met nieuwsgierigheid betekend niet meteen dat ik het geloof." Bert lacht hoofdschuddend en begint met vertellen "Nou kijk meissie, toen ik hier 20 jaar geleden in de buurt kwam wonen woonde er een oude dame, genaamd Dana, naast me die hier blijkt gewoond te hebben en dit is wat de familie zelf vermoedde. De vrouw is niet veel later overleden. Toen haar huis werd leeg gehaald hoorde ik kennissen van haar zeggen dat ze de dochter van het meissie zou zijn, maar dat meissie was pas 16 ofzo en dat in die tijd? Ik heb mijn twijfels erbij." Ik knik alleen en loop het huis in. Dit is een hoop te verwerken maar ik ben het met Bert eens dit klinkt als gewoon geroddel. Emanuel loopt naar de openhaard en lijkt wat te zien. "Emi wat is er? Wat zie je." Hij wuift alleen dat ik moet wachten. Als 5 minuten later als de verhuizers buiten staan voor de volgend lading, komt Emanuel naar mij toe gesneld, pakt me bij mijn hand en trekt me naar de openhaard. "Zie jij wat ik zie?" en hij wijst in de openhaard. Ik kijk maar ik zie niet waar hij op doelt. Hij gaat door zijn knieën en wijst op een steen aan de zijkant. Hij zit heel duidelijk los, ligt half los en erachter ligt een ijzer kistje. "Zal ik het eruit halen?" vraag hij, ik knik. Heel voorzichtig pakt hij het doos je en geeft het aan mij. Ik probeer hem open te maken maar hij zit op slot.