Nüket Kozcu, kendi halinde üvey annesinin yaptıklarından hoşnutsuz bir üniversite öğrencisidir. Bir gece bara gider ve tanımadığı bir adamla beraber olur.
Ah, yanlış oldu; adamı çok iyi tanıyordur fakat sarhoşluğundan kim olduğunu anlamamıştır. Yak...
Kader kitabının benimle ilgili sayfasında, kelimeler değil, yıldızlar var...
Böyle bir şey mümkün mü?
Mümkünse mucize olurdu.
Mucizelere inanabilir miyim ki artık?
Burda zihnimi, kulağımı sağır edecek derin bir sessizlik var.
Bir gül tarlasının içindeyim, rüzgâr estikçe güllerin eğilip bacaklarıma dokunduğunu, kokusunu burnumda hissedebiliyordum. Yıldızlar gökyüzüne saçılmıştı, hepsi ışıl ışıldı. Yıldızlar yavaşça kararıp yok olmaya başladığında tek bir yıldızın karanlığın içinde parladığını, ardından hareket ettiğini gördüm.
Yıldız bir göğsü terk eden kalp gibi göğü terk ederek bana doğru kaymaya başladı.
Nereye gideceğini bilen bir şuuru varmış gibi bana doğru kaydı ve ben de onun gibi nereye geldiğini önceden biliyormuşçasına ellerimi göğüs yüksekliğime yavaş yavaş kaldırdım ve avuçlarımı birleştirip açtım. Yıldız önce avucumun içinde konakladı, ışığı bakılacak gibiydi sonra birdenbire ışık büyüdü, büyüdü ve bakılması hiç mümkün olmayan, gözleri anlık kör edecek şekilde parladı.
Ve göğsümden içeri dalıp kalbime yerleşti.
Her şey karardı, bir an karanlıkta kaldım ancak hiç bitmeyecekmiş gibi süren cızırtılı bir siren sesi her şeyi kapladı ve gözlerimi yavaşça araladım. Karanlık ışığı takip etti, ışık ne kadar parlak geldiyse karanlık o derece koyulaştı.
