Umay'ın hayatı bir gün iş yerinin çıkışında, yabancı bir adamı yaralı bulmasıyla tamamen değişecektir.
Alaycı, umursamaz ve güzeller güzelli olan Umay'ın hayatında kendisinin sır gibi sakladığı gizemler bulunur.
Bilmediği bir evrene gitmesiyle çetin...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yıldızı parlatmayı ve yorum, lütfen satır arası yorum yazmayı unutmayın.
Beni en çok uğraştıran bölüm oldu.
Lütfen yorumlarınızı eksik etmeyin.
Çok ama çok uzun bir bölüm oldu. Vaktiniz bol olduğu bir zamanda okumanızı tavsiye ederim. Normalde iki bölmüştüm ama düzenleyip tek parta aldım çünkü böylelikle daha aksiyonlu ve heyecan dolu bir bölüm oluyor.
Lütfen emeğime karşılık sadece düşüncelerinizi merak ediyorum.
Keyifle okuyun.
Sevgilerle.
27. BÖLÜM: YANMAK VE IŞIK SAÇMAK
Zaman geçtikçe herkesin gücü tükendi, her yanı korku saldı. Ne Hazar'ı görebildim ne de başka birini. Yalnızca sesleri işittim. Bir de soğuk, onu iliklerime kadar hissettim.
''Gölgeler bir kere geldiğinde bir daha kimse eskisi gibi olmaz,'' dedi biri.
''Bir düzine tanrımız ve tanrıçamız var. Bizi neden kurtarmıyorlar?''
''Onlardan karşılık almamayı çok öncesinden öğrendik.''
''Ama babacığım,'' dedi bir oğlan. ''Neden o zaman inanıyoruz onlara? Bizi kurtarmaları gerekmez mi?''
Adam yeis içinde, ''Kurtarılmayı beklemek ahmakların işidir oğlum,'' dedi. ''Biz önceden tedbir almamız gerekirdi.''
''Üşüyorum babacığım. Çok üşüyorum.''
''Sarılayım...'' dedi babası. ''Geçer.''
Ben de sarıldım birine.
Geçti.
Daima geçer.
Ama izler kalır. Kâbuslar arada sırada uğrar. Yaşarsın ama buna yaşamak denir mi emin olamazsın. Böyledir işte bazı gölgeler. Devamlı seni yaralarlar.
Gözlerimden sicim sicim yaşlar döküldü. Kasaba halkı adına üzüldüm. Kendi adıma sevindim. Artık yok olmuş gibiydim. Sürgünler içinde varoluşunu kaybetmiş olandım. Her tarafta aldırdığım darbeler beni açık bir yara bandına dönüştürdü.
Kötü haber...
Artık kanayan yaralar iyileşmiyor.
Çoktandır iyicil hislerin kepenkleri kapandı bana. Üzerime yağan kül kadar un ufak oldum.
Bunu takip eden düşünceler bir kartopu gibi yuvarlanarak büyüdü. Kasvet bütün ruhumda gezindi. Benim içimde hiç hoş bir şey kalmadı.
