FIRTINADA Kİ KASIRGA

ÖLÜ RUH

"Ve bazen iyi şeyler biter ki  daha iyileri başlayabilsin."

♪ Ağlama ben ağlarım- Canozan.
Trenler- Fikri Karayel.
Red River- Martin Czerny.

İyi okumalar!

ÖLÜ RUH.

Yaşadıklarımız bizi biz yapan şeyler midir yoksa hayatın bize dayattıklarının birkaçı mıdır?

Ben yaşadıklarımı beni ben yaptığını düşünüyordum.
Çünkü ben şu an buradaysam ben sayesindeydi.

Eğer hayatın verdiği dayatmalar olsaydı bizden geriye bir şey kalır mıydı ki?
Kalmazdı.

Çünkü hayatın zorla verdiği dayatmalar acımasızdı.

Karanlık.
Karanlık benim evimdi beni ben yapan şeylerden birisiydi ben o küçük çocuklar gibi toplarla barbielerle oynamamıştım erken büyümek zorunda kalmıştım ruhumdaki çocuk sanki başka birisindeydi.

Mesela annem ve abim sürekli uslu olmamı söyler eğer uslu durursam babamın geleceğini söylemişlerdi bende uslu durmuştum.
Eğer kitap okursam veya anlamaya çalışırsam yada ne bileyim sessizce televizyon izlersem, çizim yaparsam babamın geleceğini düşünmüştüm.

Gelmemişti ama uslu durmuştum.
Hep durduğum gibi.
Gelmediğinde kendimi suçlardım yaramazlık yaptığımı düşünürdüm.Yapmamıştım aslında.
Çoğu zaman öyle hissediyordum ve karanlık odada ağlamaya başlıyordum.
Hâlâ karanlık bir odada ağlıyorum. Bizi biz yapan şeyler kalıcıydı.

Hep yapışır üstüne yaşlanıncaya dek seni bırakmazdı peşini.

Şu an küçük kız çocuğu Didem olsaydı da yine korkmazdı çünkü kendisinin hep bu eve sahip olduğunu hepte olacağını bilirdi.

Karan Alp olmasaydı da korkmazdı.

Ona Karan diyordum ama normalde Karan Alp.
Alp demedikleri için ona Karan Alp diyemiyordum. Zaten o da kendisini Karan diye tanıtmıştı.

Önümden yürüyordu aynı zamanda bir kız çocuğunun bileğini tutar gibi hafifçe beni arkasından götürüyordu.

"Bileğimi bırakır mısın? Alışığım ben bu ortama korkak olduğumu mu düşünüyorsun gerçekten?"dedim kısık sesle.

"Korkak olmadığını bir tek bana değil herkese gösterdin zaten geçen. Seni korumaya çalışıyorum biraz susar mısın?"dedi söylenerek.
Bu adam beni deli ediyordu şaka gibiydi artık siz diye bir şey de kalmamıştı.

"Beni neden koruyorsun ki? Buna gerek yok kendi kendimi koruyabilirim."dedim gözlerim bileğime gittiğinde ellerini hâlâ sıkı sıkı sardığını gördüm. Çok konuştuğum için bileğimi sıkarak susmamı işaret etti.

"Ağzın yok mu senin? Beden diliyle konuşup duruyorsun biraz hızlı gidelim bir şey olmuş olabilir."dediğimde derin bir nefes aldı.

Hızlandığında bir kalabalık olduğunu görmüştüm daire olmuş insan topluluğu vardı.
"Bir şey olmuş."dedi Karan Alp kısık sesle.
Bileğimi ondan kurtarıp hemen koşarak oraya gittim.
Askerlerde buradaydı. Timde buradaydı.
Herkes buradaydı.
Yerde yatan bir ceset gördüğümde iki adım geriye çekildim bu kimdi ki?