Κάτω από τα Δέντρα

6. Κατάβαση

«Μου έχουν δώσει ένα μάτσο κακομαθημένα παιδιά», αποφάνθηκε ο Χίνατα, κοιτώντας τον Πολάσκι λες και δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα παραπάνω από μια ενοχλητική τσίχλα κολλημένη στη σόλα του. «Μόνο αυτό είσαι, Πολάσκι; Τίποτα παρά πάνω;»

«Μάλιστα, κύριε», του απάντησε εκείνος κάνοντας την πιο ελάχιστα δυνατή προσπάθεια να συγκρατήσει το χαμόγελό του. «Εννοώ όχι, κύριε».

   Ο βομβητής στη στολή του Χίνατα έφτυσε μερικά παράσιτα, σημάδια πώς η Κλιφ Πατσίνο τον καλούσε από το σκάφος. Ο Χίνατα κοίταξε πάνω από τον ώμο του. Όταν γύρισε να τους κοιτάξει ξανά, ένα ύφος παραίτησης είχε κάτσει κάτω από τη μύτη του. Μπροστά στην πίεση του χρόνου είχε προφανώς αποφασίσει πως τίποτα από ό,τι απειλούσε δεν θα συγκινούσε το υπεροπτικό υποκείμενο ονόματι Ντμίτρι Πολάσκι. Οι επόμενες του λέξεις έμοιαζαν με κάποιον τρόπο υπερβολικά ειλικρινείς για ό,τι ήταν αυτό που είχε ξεκινήσει να επιχειρεί βάζοντάς τους με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο.

«Η Ρασίντ δεν θα είναι μαζί σου εκεί πέρα», είπε κουρασμένα. Ο Άντριου περίμενε τον Πολάσκι να διαφωνήσει με κάποιο ίσως θεολογικό επιχείρημα βασισμένο στην πρωινή προσευχή, ίσως για το πνεύμα της Αλήθειας, το πανταχού παρών και τα πάντα πληρών και τα λοιπά και τα λοιπά αλλά ο Πολάσκι έμεινε αμίλητος, επιτρέποντας στον Χίνατα να μετατρέψει την κούρασή του σε πραγματική εξάντληση καθώς επαναλάμβανε: «Η Ρασίντ δεν θα είναι εκεί... Η ομάδα σου θα είναι».

«Μάλιστα, κύριε», απάντησε ο Πολάσκι χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Κοιτούσε τον βομβητή με κάποια πείνα.

   Ο Χίνατα τον κοίταξε για μια τελευταία φορά, παίρνοντας εκείνο το μελαγχολικό, ψύχραιμο ύφος που είχε χρησιμοποιήσει όταν είχε δώσει μια παρόμοια συμβουλή και στον Άντριου. «Να το θυμάσαι αυτό, παιδί μου. Δεν είσαι τίποτα χωρίς την ομάδα σου».

   Μετά από αυτό τους γύρισε την πλάτη, διασχίζοντας τον τελευταίο χώρο που τους είχε απομείνει μέχρι το σκάφος με τα βαριά, θαμπαριστά βήματά του.

   Ο Πολάσκι αναστέναξε, ρίχνοντας το κεφάλι του πίσω στον τοίχο. «Τι μαλάκας».

   Όσο και αν συμφωνούσε με τον Πολάσκι ως προς το ζήτημα του χαρακτηρισμού της προσωπικότητας του μεγαλόσωμου, γκρίζου άντρα, δεν μπορούσε παρά να διαφωνήσει με τον ξέγνοιαστο τρόπο με τον οποίο αποτίναξε επιτόπου τη συμβουλή του. Ήταν μια συμβουλή που συνειδητοποίησε πως δεν μπορούσε να σταματήσει να σκέφτεται. Τη σκεφτόταν ακόμη και όταν μπήκε επιτέλους στο σκάφος, ντυμένος με τη στολή του και με ανεβασμένη ακόμη την προσωπίδα του κράνους του, και τους βρήκε όλους ήδη εκεί να τον περιμένουν.