"အွန်းဗြောရေ!"
"အီးးဟီးး!"
နာမည်လေးခေါ်လိုက်တုန်းမှာချက်ချင်းတံခါးဝကိုငိုယိုပြီးပြေးဝင်လာတဲ့အဝါရောင်ဖဲသားဂါဝန်ပွပွလေးနဲ့အွန်းဗြော
ဆွန်းမင်အသံကြားတော့ငိုတာမှဘယ်လိုမှမရပ်တော့
ဝမ်ချန်းမင်းသမီးရဲ့အဆောင်ထဲမှာရှိတဲ့အထိန်းတော်နဲ့နန်းတွင်းသူအချို့ကိုအပြင်ကိုထွက်ခိုင်းလိုက်ပြီးဆွန်းမင်အတွက်လဲဝတ်ထားတဲ့ဝတ်စုံတစ်ခုကိုယူလာခိုင်းလိုက်သည်
အဆောင်ကျယ်ကြီးထဲမှာဝမ်ချန်းရယ်ဆွန်းမင်ရယ်နဲ့အွန်းဗြောရယ်သာရှိ၏
အွန်းဗြောကသူ့လက်သေးသေးတွေနဲ့ဆွန်းမင်ရဲ့ပါးပြင်နှစ်ဖက်နဲ့လက်နဲ့သုတ်ပေးနေသည်
မြေအောက်အကျဉ်းထောင်ထဲမှာမို့လို့ဘယ်ကလဲမသိညစ်ပေလာတဲ့ဖုန်မှုန့်တွေကိုဒီကလေးသေးသေးလေးကလက်သေးသေးလေးတွေနဲ့လာသုတ်ပေးနေတာ
ဝမ်ချန်းအနောက်ကနေငြိမ်ပြီးလက်ပိုက်ကာကြည့်နေသည်
သူ့သမီးဆိုပေမဲ့ သူလဲဘာလုပ်ရမှန်းမသိပါ
ကလေးကသူ့ကိုဆိုကြောက်သွားသည် ကြည့်တောင်မကြည့်တော့
"အဟမ့်း"
ချောင်းတစ်ချက်တော့ဟန့်လိုက်သည် ဒါပေမဲ့ဘယ်သူမှအဖက်မလုပ်
ဘုရင်တစ်ပါးသည်ယခုမှလျစ်လျူရှုခြင်းကိုခံရဖူးခြင်းဖြစ်၏
ဘယ်လိုမှကိုအဆင်မပြေနေ
"နန်းတွင်းသူတွေအဝတ်အစားလာပေးပြီးရင်ကိုယ်လက်သန့်စင်ပြီးငါ့အဆောင်ကိုလာခဲ့ ဆွေးနွေးစရာရှိတယ်"
"မင်းကြီးအဆောင်က ဘယ်မှာပါလဲ"
"သူတို့လမ်းပြလိမ့်မယ်"
ဝမ်ချန်းပြောပြောပြီးချင်းလှည့်ထွက်သွားသည်
ဒီနေရာကသူ့ခြေလှမ်းတွေအမြန်ထွက်ခွာချင်ပါသည်ဆိုမှန်မည်
သူတစ်ယောက်ထဲမရင်းမနှီးဖြစ်နေတဲ့အခြေအနေကိုရင်ဆိုင်ဖို့ရာအင်အားလဲမရှိ
အတူတူပျိုးထောင်မယ်ဆိုတဲ့စကားကိုသူမစဉ်းစားပဲပြောခဲ့သည်
ဖြစ်သင့်ပါ့မလားလဲမသိသလို
ရှည်ရှည်ဝေးဝေးမတွေးတောခဲ့တာလဲပါမည်
သက်ပြင်းမောခပ်တိုးတိုးကိုချမိသည်
ဒီရှေ့ကတံတားကပြန်ရင်ကိုယ့်နန်းဆောင်ရောက်သွားမှာသိပေမဲ့ဒီနေ့တော့အဲ့ဒီ့ဘက်ကနေလဲမသွားချင်ပါ
