Kim birgün nefret ettiği üvey kız kardeşini her gece hayal edeceğini ve ona aşık olacağını düşünebilir ki?
Hareket etmeyeceğimden emin olmuş gibi doğrulup üzerindeki gömleğin düğmelerini açmaya başladı.
"Sevişmek mi istiyorsun?"
"Sevişelim Rosé."
Du...
Gözlerim dolmuştu. Tüm çocukluğum bu evde geçmişti ve bu evi bırakmak istemiyordum. Arkadan annemin geldiğini hissediyordum.
"Güzel meleğim."
Diyerek bana sarıldı. O andan sonra gözyaşlarımı tutamayıp anneme sarılarak ağlamaya başlamıştım. Annem bana sıkı sıkı sarılıyordu.
"Bak güzelim, taşınmak zorunda değiliz ama düşünsene kocaman bir evimiz olucak hem çok istiyordun sen."
"İstemiyorum anne, artık kocaman bir ev istemiyorum."
"Seni zorlamıyorum bebeğim eminim ki Apinya'da anlayış gösterecektir."
Saçlarımı öptükten sonra benden ayrıldı ve gözlerimi sildi.
"Herşey yoluna girecek tatlım, üzülme."
Diyip son kez öptü ve aşağı indi. Kapı seslerinden anladığım kadarıyla onları geçirmişti. Tekrardan yanıma, elinde süt ve kurabiye ile geldi.
"İlacımı biliyorsun."
"Biliyorum."
Diyerek burnumu öptü ve tepsiyi kucağıma koydu. Kurabiyeyi yerken saçlarımı seviyordu. Aklıma istemsizce Lisa geliyordu. Gözleri, saçları, uzun parmaklı ince elleri, yumuşak dudakları. Neden bilmiyordum ama bu kızda beni ona çeken birşey vardı.
"Hala ev mevzusunu mu düşünüyorsun bebeğim?"
Düşündüğüm şey evin çok uzağında birşeydi.
"Evet."
Anneme Lisa'yı ve mükemmel vücudunu düşünüyorum diyemezdim. Annem tekrar konuşmaya başlayacakken ellerini tuttum.
"Seni üzmek istemiyorum anne mutlu olmanı istiyorum ama buradan nasıl ayrılırım bilmiyorum o yüzden bana düşünmem için biraz zaman ver olur mu?"
"Hiç kafanı takma güzelim düşünüp karşıma geçtiğinde verdiğin karar ne olursa olsun kabul edicem."
Annemi gerçekten üzmek istemiyordum ve bana karşı anlayışlı davranması beni gerçekten çok mutlu ediyordu. Alnıma uzun bir öpücük bırakıp boş tabak ve bardağın bulunduğu tepsiyi alıp kapıya yöneldi.
"İyi geceler meleğim."
"İyi geceler."
Tek eliyle tepsiyi tutarak ışığı kapattı ve odadan çıktı. Bende kendimi yastığıma bıraktım. Siktir! Neden sürekli aklımdasın Lalisa? Neden düşüncelerimi rahat bırakmıyorsun? Bana dokunuşların neden kalbimin ritmini bozuyor?
Gözlerimi alarm ile açmıştım, okul vardı ve her ne kadar gidesim olmasa da gitmek zorundaydım. Üzerime okul formasını giyip yüzüme güneş kremi sürdüm ve hafif bir gloss sürüp parfüm sıktıktan sonra kahvaltı için aşağı indim.
Annem çoktan uyanmış şarkı söyleyerek kahvaltı hazırlayordu. Arkadan anneme sarılıp yanağına kocaman bir öpücük bıraktım.
"Günaydın annem!"
"Günaydın güzeller güzeli kızım!"
Hemen masaya oturup elime kızarmış bir ekmek aldım. Tam nutella sürerken kapı çalındı.
"Bu saatte ne kapısı anne?"
"Sürpriz!"
Soru sorarca anneme bakarken o gülümseyerek kapıyı açmıştı. Her zamanki gülümsemesiyle kapıda duruyordu. Bir dakika! Ne?! Üzerinde bizim okulun forması var! Düşündüğüm şey olamaz!
"Günaydın anne!"
"Günaydın tatlım hadi geç kahvaltı yap Chae'de yeni oturdu zaten masaya."
İçeri girip gülümseyerek karşımdaki sandalyeye oturdu.
"Günaydın."
"Günaydın, bu forma?"
"Evet senin gittiğin okula yazıldım bugün birlikte gidicez."
Bu kız beni ya şaşırtarak öldürecek ya da dokunuşlarıyla. Sırtımı hafifçe vurarak beni sakinleştirmeye çalışıyordu. Masadaki su dolu bardağı zar zor bana içirdi. Öksürüğüm geçmişti.
"Kızım iyi misin?"
Zar zor cevap verdim.
"İyiyim zeytin boğazıma takıldı."
"Dikkatli yesene aklın nerde?"
"Sende."
"Ne?!"
Lanet olsun! Chaeyeong sen masadaki bıçağı al ve dilini kökünden kes bence olur olmaz yerlerde konuşuyor.
Oups ! Cette image n'est pas conforme à nos directives de contenu. Afin de continuer la publication, veuillez la retirer ou télécharger une autre image.
Çok istediniz bende kıramadım ve yazdımmmm Umarım keyifle olursunuzzz
