Evie.
nawala ang galit ko ng biglang sumulpot si via ngunit napalitan rin ng inis sa kaniyang pangungutya.
"Si mam racquel no?"
ang lakas talaga ng pandinig ng babaeng to.
dali-dali akong naglakad papalayo upang kalmahin ang sarili ko at hindi na pinansin si via sapagkat hindi ito titigil kakapangutya.
"Huy friend wait! Heto ice cream mo oh matutunaw to!"
shit ice cream.
kahit na natatakam ako dire-diretso parin ako sa paglalakad hanggang sa hindi ko na naririnig si via.
at ngayon ko lang din napagtanto na wala na ako sa puder ng siaf.
dinala na pala ako ng mga paa ko rito sa libingan ni inay.
at ngayon pinipilit kong kumalma sa mga nalaman ko dahil alam ko sa sarili kong hindi talaga ako makakakalma sa ginawa ng babaeng yon.
umupo ako sa grounds saka nagsindi ng kandila kay inay.
heto, nakatulala sa hantungan mo.
hindi ko mapigilan ngunit heto nanaman ang luha kong pumapatak at patuloy na papatak.
it's not a bad thing pero sobra-sobra na.
and i have a bad feeling about it.
since kilalang kilala ang angkan nila walang wala ako compared sa kanila.
bakit ko ito nasasabi?
sa ginagawa niyang yon, lalo lang naharap sakin ang realidad na walang wala kami.
hampas lupa kapag wala sila.
silang mayayaman.
yes, i'm truly grateful sa pinakita niya at pinapakita niyang mga oppurtunidad.
ngunit alam ko namang may mga kapalit yon kung saan ihahampas nanaman sakin ang mapait kong realidad at papel sa mundong ito.
parang sila na ang gumuguhit ng tadhana ko na sana ako ang gumagawa.
i feel like ginagawa niya na kong slave sa lagay kong ito.
i cannot control myself anymore.
sumasakit ang dibdib ko sa kakaluha. kinuha ko na agad ang inhaler ko sa loob ng bag ko kase sumusumpong na ang pagiging mahinain ko.
ang pinaka-ayaw ko rin is ang sakit ko. kung saan mahinain na nga ako mahinain pa ang loob ko, ang pag-iisip ko, at mas tumatag ang pagiging tanga ko.
pinalaki ako ng mga magulang kong tumanaw ng utang na loob at palaging mapagkumbaba.
ngunit, hindi ba sobra na?
siguro lilipas rin ito, at mababago ang takbo at pag-ikot ng mundo para saakin.
hinaplos ko ang puntod ni inay at itay.
habang patuloy na lumuluha.
"Inay, Itay, nasa abroad na si Dani" aking bigkas kasabay ang mapait na ngiti.
yan nalang ang lumabas sa bibig ko at hindi na humikbi pang muli.
buong buhay ko, puro pait ang natatamasa ko.
magmula narin ng mawala ang dalawang pinakamamahal ko.
eversince i was a child, hinampas na kaagad ako ng katotohanan. mas hinampas ako nito kumpara sa nakakatanda kong kapatid which is si kuya gio.
mas malakas ako kumpara sa kaniya at ngayon mukhang nagkasalitan na kami.
marami nakong hinarap magmula bata palang at tumindig naring parang panganay saaming magkakapatid.
since si kuya gio sakitin at minsan matigas ang ulo.
sakitin din ang inay at itay.
ako ang naging poder nila. ngunit sino ang poder ko?
tanging sarili ko.
hanggang sa tinanggap ko nalang ang katotohanan. masakit man ngunit ganun talaga, hindi ba?
back to reality, ko namang itaguyod kasi si dani kahit na walang scholarship niya since nagwowork naman na din si kuya ulit.
kaya namin kahit mahirap.
kayang kaya.
kayang kaya ngunit hindi ko parin magawang tuminding sa sarili kong paa at ipaglaban ang gusto ko.
para lang sa reputasyon ko at paninindigan.
gagawa parin ako ng paraan upang maputol na ang mga koneksyon ng babaeng yon sa kapatid ko.
kapatid ko ang kapatid ko.
mind your own kapatid.
agad na akong tumayo sa puntod ni inay at itay at nag-iwan nalang ulit ng bulaklak na kanina ay binili ko.
agad ako ritong nagpaalam at nagsimula ng maglakad tungong siaf.
----
wala pang 5 minutes nandito na ako kaagad sa siaf dahil din sa walang traffic.
magulo, at nananatiling swollen eyes ang mga mata ko. magulo parin ang isip ko.
agad ko ng pinindot ang button ng elevator kung saang floor ako na assigned.
i lye my back and close my eyes.
ngunit.
hindi parin umaandar ang elevator.
i slowly opened my eyes.
there's a pointed heels.
the elevator opened itself and bumungad na nga ang nagpapakulo ng dugo ko.
sabi at sabi ko ng mangyayare to. hindi nalang ako kumibo dahil wala narin akong gana.
"Mannerism"
she started. that's it.
"Goo-"
"Are you angry with me, Ms. Cavistrano?" she glared.
i was about to greet but yet she cutted me off and answered me with that glared of hers.
ow God.
i want to explode.
i'm now really staring at her seriously intensive.
"First of all, your sister said to me that you can't support her because you're seriously ill."
What?
"And for what have you did, accepted my offer and you're now here, i gave my support to your sister as a gift."
palapit na siya ng palapit.
and since she's tall a little bit she put her long right arms sa elevator ng makalapit siya.
"Welcome to hell, Ms. Cavistrano"
she fixed my hair and clip it on the back of my ear and then winked.
kasabay ng kaniyang pagbigkas ay siyang pag bukas ng elevator.
patuloy paring sumasakit ang dibdib ko at ngayon ay naririnig na ang tibok.
ang bigat na ng pakiramdam ko.
what kind of smile and a person is this?
what are you, miss ingrid?
are you this evil?
heto na ba talaga yon?
nangangarag ang mga mata ko at hindi na napigilang maluha ng kaliwang mata ko. sa sobrang intense narin.
"Evie?"
may tumawag sa ngalan ko at pareho kaming napatingin rito ni ms. ingrid
"Mr. Sy?"
