beautiful sky :: lee minho ✅

010

BEAUTIFUL SKY • LEE MINHO
𓄲Bölüm 10 ᵎᵎ ✧

🪄⛅️

"Uyandırmalı mıyım?"

"Zaten yarım saate kendiliğinden uyanır."

"Ama şu an uyanmasını istiyorum."

"Sen bilirsin."

Yanı başımda yükselen seslerle gözlerimi hafifçe aralamıştım.

Tam olarak karşımda gülen bir çift gözle beni izleyen Haerin'i görmeyi beklemiyordum.

Gözlerim şaşkınca açılırken Haerin kıkırdamıştı.

"Selam komşu."

"Komşu?" dedim uykulu sesimle. Bir yandan istemsizce gülmüştüm.

Onu beş gün sonra tekrardan görmeyi beklemiyordum. İçten içe çok mutlu olsam da kafasında duran siyah berenin tıpkı benim gibi olmayan saçlarını gizlemek için taktığı anlaşılırdı.

"Hemen yanındaki odada kalıyorum artık."

Hemşire Eun bizi yalnız bırakmak için odadan çıkmıştı. Yatağımda biraz daha dikleşip Haerin'e yer açtım.

"Beş günlük yokluğunu neye borçluyuz?"

Yutkundu. Gülümsemeye çalışarak, "Uzun hikaye." dedi.

Zorlandığını fark ettiğim için büyük bir cesaretle dizlerinin üzerinde olan sol elini, iki elimle sardım. "Seve seve dinleyeceğim."

Şaşırdı.

Ellerimize bakıp şaşkınca gülümsedi. Heyecanla bana dönerek, "Pekala bunu sen istedin." diye mırıldandı. "Annem ve babam ben küçükken boşandılar. O zamanları hatırlamıyorum bile. İlkokula başladığım dönem, kalbimin normalden daha yavaş attığı ve ritim bozukluğu olduğunu öğrendik. Annem ve babam tedavimi ortak yürütüyorlardı. Ta ki geçtiğimiz aya kadar. Annem, bu hastanede ameliyat olmam gerektiğini söylüyordu; Babam ise yakın bir arkadaşının hastanesinde. Annem gizlice bu hastaneye yatış kaydımı yaptırdı ve bu süre boyunca babamın çalışanları sürekli bizi aradılar. Haliyle onlardan kaçmak zorunda kaldım."

İşte şimdi bazı şeyler daha anlaşılırdı.

"Kaçan kovalanır sözü bir gerçek. Birkaç gün önce babam izimi bulmuş ve beni ameliyat ettirmek için arkadaşının hastanesine götürdü. Bil bakalım ne oldu?"

Kaşlarımı çattım. "Ne oldu?"

"Ameliyat olmadım. Babama burada olmak istediğimi söyledim ve sonunda beni anlayışla karşıladı. Tekrardan buraya dönmeme izin verdi."

Buraya geri döndüğü için mutluydum. Ama diğer hastane onun iyileşmesi için daha yararlıysa, beni bırakıp orda kalmasını isterdim.

"Buraya dönme sebebin ben değilim, dimi?"

Gülerek, "Hayır, sensin." dedi. "Burada mutluyum. Mutlu bir tedavi, mutlu bir iyileşme süreci demek. Ayrıca o hastanede de bizzat aynı şeyler uygulanacaktı. En azından burada sen varsın, orada kimsem olmayacaktı."

Bir anda elini çekti. Ardından kollarını boynuma dolayıp sıkıca sarıldı.

"Burada olmak istedim çünkü iki gün sonra mavi bereme kavuşacağım."

Yavaşça geri çekildi. Başındaki siyah bereyi çıkartıp bana uzattı.

"Geçen sefer yüzüme geçirdiğin siyah beren. Diğer hastanede tek başıma ağlarken tıpkı dediğin gibi kimse görmesin diye taktım. Ayrıca saçlarımı da biraz kısaltmak durumunda kaldım."