အခန်း(၁၅)
ကုဟိုင်က ပန်းပွင့်လေးကို ကိုင်ပြီး ငွေရောင်ဆံပင်နှင့်ဇာ့ဂ်ရှေ့တွင် အဖြူရောင်ပန်းပွင့်လေးကို လှုပ်ခါမိတယ်။နူးညံ့တဲ့ပင်စည်လေး လှုပ်ယမ်းနေတာက ပန်းပွင့်လေးက ကနေသယောင်....
ကုဟိုင်က ပန်းအမျိုးအစားကို မသိပေမဲ့ ၎င်းကိုကြည့်ရတာ ကမ္ဘာမြေပေါ်က နှင်းဆီပန်းနှင့် အနည်းငယ်တူတယ်။၎င်းက နှင်းဆီတစ်ပွင့်ထက် ပိုလှပြီး ဆူးတွေမရှိပေ။ဒါကြောင့် ၎င်းကိုထိတဲ့အခါ ဆူးဆူးမိမှာကို စိုးရိမ်စရာမလိုဘူး။ပန်းပွင့်လေးက အစွမ်းကုန်လှုပ်ယမ်းပြီး ကြည့်ရှူသူတွေကို ၎င်း၏အလှတရားနှင့် နူးညံ့မှုကို ပြသနေသကဲ့သို့ပင်...
အဖြူရောင်ပန်းပွင့်လေးက သူ့ရှေ့မှာ လှုပ်ယမ်းနေတယ်။မုဆိုးတစ်ယောက်၏ပင်ကိုယ်ဗီဇကို သုံးပြီး ဒီလိုလှုပ်ယမ်းနေတဲ့အရာတွေက အဲလ်ဗတ်က အလွယ်တကူဖမ်းလိုက်သင့်တယ်။သို့သော်လည်းဘဲ ဒီအချိန်မှာတော့ အဲလ်ဗတ်၏အရှေ့မှာ သူ့အာရုံကို ပိုမိုဖမ်းစားနိုင်တဲ့ ဆွဲဆောင်နိုင်သည့်လှပတဲ့အရာတစ်ခုရှိနေတယ်။သူ့အလိုဆန္ဒအရ မြင်လိုစိတ်က ပင်ကိုယ်ဗီဇကို ဘေးကိုတွန်းထုတ်လိုက်တယ်။
ကုဟိုင်က အချိန်အတော်ကြာ စောင့်နေပေမဲ့ အဲလ်ဗတ်ထံမှ ပန်းနှင့်ပတ်သက်သည့်မှတ်ချက်ကို မကြားရပေ။သူက ဇဝေဇဝါအမူအရာနှင့် မော့ကြည့်လိုက်တော့ တစ်ဖက်လူ၏ရွှေရောင်မျက်လုံးတစ်စုံသည် သူ့မျက်နှာကို ကြည့်နေတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။အဲလ်ဗတ်က မျက်လုံးစည်းထားချိန်နှင့်မတူဘဲ မတူကွဲပြားတဲ့အလှတရားရှိတယ်။၎င်းက သူ့မျက်နှာကို အမူအရာကင်းမဲ့ပြီး အေးစက်တဲ့လေထုကို ပေးစွမ်းတယ်။
အခုအနက်ရောင်မျက်လုံးစည်းကို မချည်ထားတော့ ရွှေရောင်မျက်ဝန်းတစ်စုံက ပေါ်ထွက်လာကာ အပြစ်အနာဆာကင်းတဲ့အလှတရားကို ဖော်ထုတ်လိုက်တယ်။သူက မြေပြင်ပေါ်မှာ ဝပ်နေတဲ့ ကြောင်ကြီးတစ်ကောင်က အထူးစိတ်ဝင်စားစရာကောင်းတဲ့အရာတစ်ခုကို ဂရုတစိုက်ကြည့်နေသကဲ့သို့ပင်။ကုဟိုင်က တွေဝေနစ်မောနေပြီး အဲလ်ဗတ်၏ဆံပင်ကို မထိတွေ့အောင် မထိန်းနိုင်ဘူး။
