"Ben Adel Rana Arın, bugün düştüğüm yerden kalkacaktım. Yaralarımın üstüne, basa basa kalkacaktım. Acımayan yara iyileşmezdi."
Bu hayata defalarca yenilen, yenildikçe savaşan iki aşık. Bu savaşın galibini öğrenmek için kitabıma davetlisiniz. Bu sav...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"sanki gökyüzündeki yıldızlardan biri gibiydi. İçlerinde en parlak olanı sirius gibi..."
3. BÖLÜM: PANİKATAK
O buradaydı. Barlas Korhan buradaydı.
Simsiyah giyinmişti. Üzerinde siyah gömlek, siyah pantolon ve siyah ceketi vardı ve evet ayakkabıları da siyahtı. Üzerindeki tek renk yeşil gözlediydi ormanı andıran yeşilleri. Aklımdan geçen saçma düşüncelerden sıyrılıp asıl yere odaklanmaya çalıştım. Korhan ailesi neden buradaydı?
"Adel!"
Güneş dirseğiyle koluma vurduğunda irkilerek Güneş'e döndüm.
"O adam..."
Fısıltımı sadece yanımdaki Güneş'in duyduğuna emindim.
"Hangi adam Kızım? konuşsana!"
Güneş'e cevap vermeden hala belime sarılan Deniz'e döndüm.
"Merhaba tatlım."
"Çok güzelsin!"
Deniz'e gülümsedim, gözlerim yeniden karşımda, hala donuk bakışlarla bana bakan adamı buldu. Bakışları sertti ,donuktu, acımasızdı. O kadar soğuk bakıyordu ki bakışları üşümeme sebep olmuştu.
"Adel hanım sizi görmek ne güzel."
Aslı Hanımın konuşmasıyla dikkatimi ona vermiştim.
"Şey... Merhaba Aslı hanım. Ben arkadaşımla geldim de burada işe başladı, yalnız bırakmak istemedim."
"Öyledir."
Bunu söyleyen sesin sahibi Aslı hanım değildi. Barlas denen adamdı. adam dünyaya sinirlerimi bozmak için gelmiş gibiydi. Aslı hanım Barlas'a sert olduğunu düşündüğü bir bakış attıktan sonra yeniden bana döndü.
"Hoş geldiniz. Sizi gördüğüme sevindim. bizde bu holdingin diğer ortaklarıyız. Keyfinize bakın lütfen."
Aslı hanım çok tatlı ve güzel bir kadındı. Gülümseyerek başımı salladım.
"Teşekkür ederim."
Aslı hanım, Demir bey ve Deniz karşı tarafta duran masaya doğru uzaklaşırken Barlas hala olduğu yerde bana bakıyordu.
"Ne bakıyorsun?"
Artık dayanamayıp söylenmeye başlamıştım. Öküzün trene baktığı gibi bakmasından rahatsız olmuştum. İki adımda yine o gün olduğu gibi dibime girdi. Nedense, tepki verememiştim. Bakışlarım istemsizce yumuşamaya başlıyordu. Her adımı kalbimde gereksiz bir sıcaklığa sebep olan bu adamı bir kez daha görmek hoşuma gitmemişti.
