Η θάλασσα στα μάτια σου

Chapter 10

Winston POV:

Ανοίγω τα μάτια μου. Που βρίσκομαι; Κοιτάω γύρω μου και βλέπω ένα άγνωστο δωμάτιο. Σηκώνομαι σιγά σιγά απο το κρεβάτι και θυμηθώ πως βρέθηκα εδώ. Ακούω κάποιον να πλησιάζει. Ανοίγει η πόρτα και μπορστά μου εμφανίζεται ο Άσσος. 

"Ά ξύπνησες επιτέλους. Ειλικρινά δεν άντεχα να σε ακούω να ροχαλίζεις άλλο. Ακούγεσαι σαν φάλαινα που πνίγεται. Μοιάζεις και με φάλαινα αλλά τέλος πάντων, δεν θα το αναλύσουμε περισσότερο. Βουβάλι. Πως νίωθεις;" μου λέει με χαμόγελο ο Άσσος. 

Α ναι. Χθες στο πάρκο εμφανίστηκε η  Camel  και με πυροβόλησε με ένα Degtaryov στο κεφάλι. Το ξέχασα εντελώς. Μα... πως ήξερε οτι βρισκόμαστε εκεί;

"Καλά είμαι. Πονάει λίγο το κεφάλι μου. Νομίζω οτι η σφαίρα άφησε μελανιά χαχα" χαμογέλασα χαμογελαστά με χαμόγελο χαμογελώντας "αλλά να σε ρωτήσω. Που βρίσκομαι; Δεν θυμάμαι καθόλου να φευγώ από το πάρκο"

"Είσαι στο σπίτι μου. Σε έβαλα να ξαπλώσεις στο κρεβάτι μου. Οι γονείς μου δεν είναι σπίτι, αποφάσισαν να πάνε να βρούν τον Τιτανικό με ένα υποβρύχιο και δεν ξέρω πότε θα γυρίσουν πίσω. Επίσης δεν ξέρω που είναι το δικό σου το σπίτι." απάντησε την ώρα που casually έξυνε την μύτη του με το μικρό του δάχτυλο. Ιουυυ έχει coke νύχι.

Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Είμαι...στο σπίτι του, στο δωμάτιό του, ενώ λείπουν οι γονείς του! Μου έρχονται πολλές σκέψεις στο μυαλό. Δεν έχω ιδέα τι να του απαντήσω. Νιώθω τις παλάμες μου να ιδρώνουν απο το άχγος. Μήπως να φύγω; Μήπως να μείνω; Τι να κάνω;

"Wisnton είσαι καλά έχει κοκκινίσει ολόκληρο το πρόσωπό σου. Μοιάζεις με διανοητικά καθυστερημένη ντομάτα. Μήπως δεν αισθάνεσαι καλά; Θέλεις να σου φέρω κάτι;"είπε αγχωμένα με άγχος ο Άσσος

Ομγ νοιάζεται για μένα! Θέλει να είμαι καλά. Είμαι τόσο χαρούμενη! Θα μπορούσα να χεστώ πάνω μου απο τη χαρά μου. Ομγ νιώθω λίγο εμετό να ανεβαίνει στο στόμα μου. Μμμμμ σουβλάκια με τζατζίκι, φασολάδα και σοκολάτα ιον.....Ξαφνικά ο Άσσος μου δίνει κλωτσιά κατευθείαν στο μουνί και με βγάζει από τι σκέψεις μου.

"Πάλι χάθηκες Winston. Σου μιλούσα και δεν μου απαντούσες" μου λέει.

"Α ναι συγγνώμη. Είμαι καλά ευχαριστώ πολύ. Δεν χρειάζομαι κάτι. Αυτό που αναρωτιέμαι, όμως, είναι πως μας βρήκε η Camel"

"Και γω δεν είχα ιδέα αλλά βρήκα trackers στο αμάξι μου, μέσα την τσέπη του μπουφάν μου, στην τσέπη του παντελονιού μου και με κάποιο τρόπο, βρήκαι και ένα μεσα στον κώλο μου. Μάλλον ήρθε να με βρεί και όταν είδε οτι είμαστε μαζι, το έχασε και σου επιτέθηκε. Συγγνώμη για όλο αυτο, Winston. Εξαιτίας μου σε πλήγωσε η Camel" είπε ο Άσσος και κατέβασε λυπημένα το βλέμμα του. Αναστενάζει και μου γυρνάει την πλάτη του.

Δεν τον έχω δει ποτέ τόσο λυπημένο. Είναι εντελώς αξιολύπητος. Μου φεύγει μια μικρή και σφιχτή κλανίτσα απο τις ενοχές. 

"Όχι δεν φταις εσύ. 'Ηξερα εξ αρχής οτι η Camel είναι ερωτευμένη μαζί σου και οτι αν έβγαινα μαζί σου θα θύμωνε. Ήταν ένας απο τους λόγους που ακύρωσα το ραντεβού μας στο φανφιξιον καφέ. Δεν ήθελα να σου δημιουργήσω περισσότερα προβλήματα. Όλο αυτό έγινε εξαιτίας μου"είπα αξιολύπητα. 

Ένα δάκρυ πέφτει από το δεξύ μάτι μου. Ο Άσσοτ κάνει ένα μεγάλο βήμα προς το μέρος μου. Βρισκόμαστε λίγα χιλιοστά ο ένας μακριά απο τον άλλο. Μου σκουπίζει το δάκρυ με το αντίχειρά του. Το πρόσωπό μου κακκινίζει πάλι.

"Σε κάνω να αγχώνεσαι, Winston;" λέει με βαριά φωνή. 

Ξερνάω πάνω στα παπούτσια του. Αωωωω αντίο σουβλάκι απο το μεσημέρι :(. Ο Άσσος γελάει και με σφαλιαρίζει στο μάγουλο. 

"Είσαι τοσο χαριτωμένη. Αλλά νομίζω οτι σηκώθηκες πολύ γρήγορα απο το κρεβάτι. Πρέπει να ξεκουραστείς. Πάμε να ξαπλώσυμε μαζι." λέει και με τραβάει.

Τον ακολουθώ και σκέφτομαι οτι κανονικά εδώ το φάφιξιον θα κατέληγε σε σεξ αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να το περιγράψω. Επίσης θα το διαβάσω αργότερα στη αδερφή μου αυτό και είμαι σίγουρη οτι δεν θα θέλει να το ακούσει ούτε εκείνη. 

Συνεχίζεται.................