Raunchy Alpha // larry

sixty-seven

Bütün merak ve tedirginliğine rağmen evlerine ulaştığında hızla bahçeye girip oyalanmadan kapıyı çalmıştı.

"Louis..."

Annesi üzgün olmanın yanısıra korkuyla ona baktığında kaşları kalktı. "Anne? Neler oluyor?"

"Dün gelmedi, arkadaşında kalacağını söyledi ve sabah iş saatinde eve geldi ama sanırım başka bir kurt meselesi Louis... Umarım başına iş açmamıştır."

"Ah... Tanrım."

Sabır çekerek merdivenlere ilerlediğinde diğer kızların sesini duyabiliyordu.

"Abla! Yedek anahtarı almak nedir ya? Kapıyı açar mısın lütfen?"

"Korkmaya başladım artık!"

"GİDİN BURADAN!"

Alfa sesiyle bağıran Lottie kaşlarının çatılmasına neden oldu. Kızlar onu görüp, ablalarının bağırışının da etkisiyle durarak ona yer açarken sakin bir şekilde elini kaldırıp kapıyı tıklattı Louis.

"Lott, iyi misin? Neler oluyor burada?"

"Abi..." Az önceki kükreyişinin yanında abisini duyunca kırılan sesinin ardından yüksek sesle ağladı. "Neden geldin..? Git lütfen..."

"Kapıyı açar mısın? Konuşmamız gerekiyor, bu şekilde olmaz."

"Açamam... Lütfen git..."

"Kapıyı kırmam gerekecek o halde."

"Hayır abi! N'olur... Sadece git!"

"Ne desen de ben bir şekilde buraya gireceğim Charlotte. Yani istersen olanları daha öğrenmeden beni sinirlendirme ve aç şu kapıyı."

"Of..!" Tam ismi söylendiği için durum ciddiyetini anlayan kız kardeşinin daha çok ağladığı hem oflamasından hem de kapıya yaklaştığından anlaşılırken Louis bekledi. Hâlâ bir hareket olmayınca tam ağzını açacaktı ki kilit döndü ama kapı açılmadı. Tokmağı tutarken dönüp diğerlerine gitmelerini işaret etti.

Kapıyı sakince açıp arkasından da kapattığında annesinin koku hakkındaki yorumunun nedenini anladı.

Burası açıkça başka bir alfa kokuyordu.

Kafasını çevirdiğinde kapının yanına çökmüş, ellerini boynuna kapatmış ve kafasını da dizlerine gömmüş kardeşini gördü. Hali istemsizce gerilmesine neden olunca yanına dizlerinin üstüne çökerken dikkatle inceledi onu.

"Lottie. Kafanı kaldır ve bana bak."

Kafasının kaldırmadan iki yana salladı. "Yapamam..."

"Neden?"

"Çünkü... sana bakmaya yüzüm yok..."

Kaşları iyiden iyiye çatılırken temkinli bir şekilde, "Ne yaptın Lottie?" diye sordu kısık bir sesle.

Ağlamaktan kızarmış gözleri göründü ancak ellerini boynundan çekmedi. "S-sen hep bizi korudun, uyardın..." Hıçkırdı. "Ben büyüdüğümü sanmıştım..."

Kafasını geri gömmesine izin vermeden dizlerini çekti ve elini çenesine götürdü. O da direnerek kendini geri çekince kaşları çatılmıştı tekrar. "Dokunma..."

"Lottie."

Bir anda yine sesli bir şekilde ağlamaya başladığında kalktı ve kalkarken onu da kaldırıp zorla yatağına oturttu. Elleri boynunu sıkı sıkı tutarken eğilmiş, sarı saçlarıyla yüzünü kapatarak ağlamaya devam etmişti. Louis önüne çömerek bileklerini yakalayıp kendine çekti yavaşça.