"
Hey, uyan"
Kulaklarımda uğuldayan bir ses vardı.
"Beni duyuyor musun?"
Göz kapaklarımı ayırmaya çalıştıkça inatla daha çok birbirine tutunuyorlardı. Başım zonkluyor, tüm kemiklerim ağrıyordu. Güçlükle gözlerimi aralamayı başardım. Başımda bir kız dikiliyordu.
"Şey.. Merhaba ben.."
Kendimi doğrulttum ve sırtımı hemen arkamdaki duvara dayayıp oturdum. Kız gergin gergin bir bana bir etraftakilere bakarken sonunda tekrar bana dönüp konuştu:
"Adım Çiçek.. Buradaki herkes baygın ve korkuyorum. Bir şey biliyor musun?"
Gözlerimi kırpıştırıp etrafa baktım. Anlamaya çalışıyordum ama beynim bana hiç bir yol göstermiyordu. Sadece adımı hatırlamama izin veriyor, ne kadar zorlarsam zorlayayım geri kalan hiçbir şeyi hatırlayamıyordum.
Bir odanın içinde on kişiydik. Ortadan bir camla bölünmüş bu odanın bir tarafında benimle birlikte beş kişi ve diğer tarafında da beş kişi vardı. Ben neden hiçbir şey hatırlayamıyorum?
"Sen de hatırlamıyorsun.. değil mi? "
Bir şeyleri anlamaya çalışırken yanımdaki kız,[az önce adını söylediğini hatırladım]Çiçek, tedirgin bir sesle düşüncelerimi dağıttı.
"Ben de hatırlamıyorum.. Birden burada uyandım, çıkacak bir yer aradım ama yok.. korkuyorum."
Gözlerinin doluluğundan korktuğunu anlayabiliyordunuz. Zaten açık renk olduğunu tahmin ettiğim yüzü daha da beyazlaşmış görünüyordu. Onu teselli etmeye çalışacaktım. Çok becerebilirmişim gibi.. Yutkundum ve sırtımı duvardan ayırıp dizlerimin üstünde ona döndüm.
"Sakin ol, " bir az daha toparlanmak için nefes aldım. " Buradaysak bir sebebi vardır, değil mi? Birini bulmaya çalışıp neden burda olduğumuzu soralım."
Tam ayaklanırken biri konuştu.
"Neler oluyor?.."
İkimiz de dönüp çok da uzağımızda olmayan çocuğa baktık. Başını tutup yerden destek alarak yere oturdu:
"Buradakilerin kim olduğuna ya da neden burda olduğumuza.. Ya da neden hiçbir şey hatırlayamadığıma dair bir fikriniz var mı?"
Baş ağrısından olduğunu düşündüğüm üzere suratını buruşturmuştu.
"Sanırım bunu buradaki kimse bilmiyor, çünkü ikimiz de bir şey hatırlamıyoruz" dedim.
"Siz de mi hatırlamıyosunuz? "
Başımı iki yana sallamakla yetindim. Çiçek de yanımda öylece duruyordu. Ardından bir kişi daha uyandı. Bu sefer bizden çok daha büyük duran, sert bakışlı bir adam doğruldu. Camın arka tarafında da uyananlar vardı. Ben, daha doğrusu biz, olanları anlamaya çalışırken sert bakışlı adam köşede uyuyan diğer çocuğu uyandırıyordu. Hemen hemen herkes uyanıp neler olduğunu sorgularken köşelerdeki hoparlörlerden bir ses duyuldu;
"Hepiniz hoşgeldiniz. Burası birinci kat, "
Herkes pür dikkat hoparlörden gelen sesi dinliyordu bir açıklama bekler gibi.
"Başlamadan önce buraya gelmeyi hepinizin kendi rızanızla kabul ettiğini belirtmek isteriz."
Bir kaç kişi anlamayarak nasıl olduğunu sorgularken hafif bir uğultu oluşmuştu. Anlayamıyordum.. kendi isteğimizle geldiysek neden hatırlayamıyorduk? Bu bir şaka mıydı? Bizi kandırıyorlar mıydı?
