De tweede kans

Deel 18: De bevrijdende vakantie

Het feit dat ze in Kaapstad een hotel hadden betekende echter niet dat ze alleen maar in Kaapstad bleven. Aangezien ze nu toch in Afrika waren zouden ze ook wat van de echte wildernis gaan zien. Een van die stukjes wildernis was de Kalahari woestijn, een zeer indrukwekkende zandvlakte. Sarah had veel natuur gezien, maar een woestijn was nieuw voor haar. Ze werden rondgereden in een jeep waarin nog een aantal andere touristen zaten. Ze waren allemaal alleen maar bezig met foto's van zichzelf maken, ze keken totaal niet om zich heen, genoten niet van de omgeving, en Sarah kreeg er plaatsvervangende schaamte van. Zelf vond ze fotograferen ook best leuk, al was ze niet het type om er een peperdure camera voor aan te schaffen. Hierdoor voelde het toch een beetje alsof ze simpele "kiekjes" aan het nemen was, waardoor ze van zichzelf ging walgen. Ook in dat opzicht had ze een klein beetje een superioriteit complex, ondanks het feit dat ze zichzelf steeds waardelozer was gaan vinden. Het bleef een aparte combinatie. Toen realiseerde ze zich dat ze veel ste veel met zichzelf bezig was in plaats van te genieten van het landschap, dus hield ze op met piekeren en genoot van het landschap. Sarah had niet verwacht dat er zo veel verschillende dingen in een woestijn te zien zouden zijn, met de verschillende kleuren zand, kleine stukjes droge begroeing, sporen van dieren en voertuigen, bergen en het licht was niet te vergeten. Het licht had zo'n mooi effect op de woestijn, het zorgde voor unieke schaduwen en kleuren, Sarah moest het wel fotograferen. Die dag zeiden Vera en Sarah niet veel tegen elkaar, ze waren allebei duidelijk onder de indruk van het landschap. Sarah voelde echter dat haar moeder aan het genieten was. Sarah had heel veel ruzie met haar moeder gehad, toch was ze blij dat haar moeder aan het genieten was, en ze wist dat haar moeder er wederzijds waarschijnlijk ook zo over dacht. Sarah vond het fijn dat ze deze ervaring met haar moeder deelde. Wat een practig land was dit toch.

Tijdens de gehele trip had Sarah geen last gehad van haar blaas, misschien kwam het door de droogte. Hoe dan ook, Sarah was blij dat ze van de woestijn had kunnen genieten zonder constant naar het toilet te hoeven. Maar door de droogte had ze veel moeten drinken, en toen ze terugkwamen bij het hotel moest het er allemaal uit. Sarah had het maar net gered, in de lift was ze gelukkig alleen met haar moeder, waardoor ze op en neer kon stuiteren en haar blaas kon ophouden. Ze stormde haar hotelkamer in en kon het eindelijk loslaten. Er ontsnapte een zucht van opluchting uit haar mond. Het voelde toch ook wel weer goed om de wc te halen in plaats van het zonder enige moeite in een pull-up te laten lopen. Toch ging haar voorkeur nog uit naar de pull-ups, vooral toen ze die nacht weer eens een natte droom had. Godzijdank sliepen Sarah en Vera op aparte kamers anders was Sarah sowieso betrapt. Voor de verandering was haar bed echter niet nat geworden. Op vakanties voelde Sarah zich nooit comfortabel met naakt slapen en dus droeg ze ondergoed en een korte pyjamabroek. Die hadden ditmaal het meeste vocht weten op te vangen. Sarah ging naakt naar haar badkamer en wasde haar natte kleding uit met wat zeep. Dit waren de momenten dat ze het meest geïrriteerd was door haar natte dromen, thuis kon ze er wel mee omgaan, maar op vakantie was het gewoon ronduit beschamend. Ze legde de kleding over de rand van de badkuip om te drogen en kroop zelf vervolgens weer haar bed in. Ze bleef de rest van de nacht wakker om verdere schade te voorkomen. Ze moest er niet aan denken dat het hotelpersoneel haar viesgemaakte bed moesten gaan verschonen. Ze kon er sowieso al niet tegen als anderen haar troep en/of fouten moesten opruimen, dit zou nog erger en beschamender zijn. Dit waren momenten dat ze nooit meer zonder pull-up zou willen zijn.

De tijd vloog en voordat Sarah het wist was de eerste anderhalve week alweer voorbij. Er waren alweer een paar dagen verstreken sinds de woestijn en ze zouden nog 1 dag in Kaapstad blijven en laatste 4 dagen zouden ze gaan rondreizen. Sarah keek er naar uit om te gaan reizen, ze had enorm genoten van Kaapstad, maar ondertussen had ze het ook wel weer een beetje gezien. Ze was zich er goed van bewust hoe verwend dat klonk, maar het was een gevoel waar ze niet veel aan kon doen. Ze hadden enorm veel geluk gehad wat betreft het weer maar de gisteren had ze gemerkt dat de hele tijd rondwandelen in de hitte toch een tol begon te eisen en dat ze minder goed op haar omgeving kon gaan letten. In plaats daarvan wensde ze gewoon dat ze terugwaren in het hotel. Ook op het strand begon ze zich te vervelen, ze was nooit goed geweest in buiten een boek lezen en het zwemmen in haar eentje omgeven doir allemaal groepen mensen maakte haar depressief. In een bus zitten en gewoon naar de mooie landschappen kijken leek haar in vergelijking een stuk aantrekkelijker.

Vandaag zouden ze in de ochtend/middag nog een museum ingaan en de rest van de dag genieten van hun overige tijd in deze stad voordat ze vertrokken. Terwijl ze aan het ontbijt zaten merkte Sarah dat ze enorm moe was ook al had ze goed geslapen. Soms vroeg ze zich wel eens af of ze misschien een ziekte had, maar ze was niet van plan om het te laten onderzoeken. Als ze wel een ziekte had zou ze het te snel gaan gebruiken als excuus om te gaan bankhangen.

Die dag was een fijne afwisseling van wat ze de rest van de afgelopen werk hadden gedaan. Tijdens hun normale wandelingen wisten ze vaak wel 20 kilometer te lopen, Sarah was alweer vergeten dat haar moeder zo'n gepassioneerde wandelaar was, maar ieder jaar werd ze er opnieuw aan herrinerd. In het museum konden ze het echter een stuk rustiger aan doen, iets waar Sarah maar al te blij mee was. Daarnaast was het ook nog eens lekker koel hierbinnen. Het museum ging over district six en de uitzetting van oorspronkelijke bewoners. Dit museum was niet alleen heel bijzonder maar ook erg indrukwekkend. Sarah had vaak genoeg lessen gehad over dit soort praktijken, maar meestal waren dat meer globale verhalen over hele populaties, dit was een stuk persoonlijker waardoor het Sarah toch wel raakte. Ze kon zich niet voorstellen hoe het zou zijn als haar woonomgeving met de grond gelijk zou worden gemaakt. Ze betrapte zichzelf er weer op dat ze alles weer meteen om zichzelf liet draaien, in plaats van mee te leven met de mensen die dit was aangedaan. Dat probeerde ze dan ook de rest van de middag, en met relatief veel success. Ze had het verhaal van deze plek echt opgenomen en zou het niet vergeten zodra ze de deur uit liep.

Dat was echter exact wat gebeurde. De rest van die dag besteedde ze vrij weinig van haar breincapaciteit aan het verwerken van de verhalen die ze net had gezien (al zou ze er vaker nog wel met regelmaat aan terugdenken). De rest van de dag spendeerde ze op het strand en rondom het hotel. Later die avond ging ze met haar moeder voor een laatste keer hier uit eten, dat was een ander groot pluspunt van dit land, het eten was heerlijk. Al moest ze ook toegeven dat het lastig was om slecht te eten in zo'n stad als je genoeg geld had. Ze bespraken die avond wat ze het leukst en mooist vonden aan de stad en hadden een zeer fijn gesprek. Op vakantie had Sarah vaak goede gesprekken met haar moeder, ook al keek ze voor de vakantie er vaak tegenop. Ze vonden het beiden leuk om hun meningen te delen en te bespreken, in die zin was vakantie altijd goede therapie voor hun. Al had het zelden een langdurig effect.

Het was de laatste nacht in het hotel, Sarah lag in haar ondertussen weer schone nachtoutfit op bed door haar gemaakte foto's heen te scrollen. Er zaten veel mooie tussen waar Sarah erg blij mee was. Ze had voor de vakantie erg verlangd naar een nieuwe profielfoto voor op whatsapp, zodat anderen konden zien dat ze nog een leven had. Nu ze hier zo zat drong het echter tot haar door dat het niemand boeide wat Sarah aan het doen was. In de afgelopen weken had niemand geprobeerd contact met haar op te nemen. De enige reden dat het Sarah zo veel boeide was omdat ze altijd bang was dat andere mensen dingen zonder haar deden, terwijl iedereen dacht dat Sarah een loner en triest was. Nu wist ze dat echter zeker, en bovendien had ze ook geleerd dat het niet uit maakte wat andere mensen van haar vonden. Ze moest haar eigen leven leiden, en dus deed ze haar telefoon uit. Ze zou de komende paar dagen extra gaan genieten, voor haar eigen welzijn.