De kalkara nemen wraak

Uitverkorenen

Zenuwachtig op wat komen gaat loop ik door de gangen van kasteel Redmont. Morgen is verkiezingsdag. Welk nummer zou ik krijgen? Sinds een paar jaar werkt Redmont met nummertjes. Als je naar de krijgsschool wilt, zeg je het nummer van de krijgsschool. En dan word die keus voorgesteld aan heer Roderick. Als die keuze overlegd is, word er een brief met een nummer op je bed gelegd. En als je geluk hebt, krijg je het nummer van de krijgsschool. Maar je kan ook een ander nummer krijgen van een andere leerschool. Morgen is de belangrijkste dag in mijn leven, mijn hele toekomst hangt van die dag af.

"Norwen Hortson" "Present heer"
"Jessica Temblentson". Verschrikt kijk ik op, en besef me dat mijn naam net geroepen is. "present heer". "Is iedereen er" vraagt de kamerheer. " Want dan kunnen we gaan". En daar gaan we, de trappen van kasteel Redmont langzaam oplopend. We zijn met 4 wezen en allemaal zijn we opgenomen in het weeshuis van kasteel Redmont. Langzaam gaan we door de deur van de werkvertrekken en gaan allemaal zitten op een stoel. Voor ons ligt een vel papier en een ganzeveer met inkt. "Ik denk dat jullie wel weten hoe het werkt, je schrijft een nummer op het papier en stopt het in het kruikje. Naast het nummer zet je ook je naam er op, veel succes". En hij loopt fluitend het vertrek uit. Ik knauw op mijn nagels terwijl ik bedenk welk cijfer ik ga invullen. Als ik nergens word aangenomen word het werken op het land. Ik bedenk wat ik zou willen worden. Eigenlijk zou ik graag bij de diplomatieke dienst willen. Dus vul ik het cijfer 12 in, het cijfer van de diplomatieke dienst. Ik stop het briefje in de kruik en loop de kamer uit.

Ik vlucht naar het bos en klim in een boom. Eenmaal in de boom zoek ik een fijn plekje op en pak wat eten uit mijn eigen geheime bergplaats. Deze boom is een soort van thuis, is sliep er in voor dat ik opgenomen werd door het weeshuis. Ik leefde van wild uit de natuur en stal soms een appel van de markt. Als ik iets verkocht, kon ik eerlijk wat kopen, maar helaas wilde niet iedereen iets van mij, Jessica Temblentson, kopen en er geld voor geven. Het werd al laat terwijl ik dacht over vroeger. Langzaam borg ik al mijn spullen op en klom uit de boom. IK probeerde zo min mogelijk lawaai te maken en het lukte best aardig. Ik rende snel terug naar het weeshuis en ging de eetzaal binnen. Het was er best stil aangezien iedereen gespannen was. Vooral de kinderen die 15 waren, waren erg stil. Na het eten liep iedereen naar de slaapzalen. Iedereen was op slag stil toen er overal een kruikje op het bed lag. We liepen naar ons eigen bed en opende ons kruikje. Mijn hart klopte in mijn keel toen er een briefje uitviel. Ik vouwde het open en las wat er in stond.

Mijn eerste verhaal/hoofdstuk!!! Please comment wat je goed en wat je slecht vond.