A Rose Hidden in The Thorns.

Chapter 7: Friends.

When I padked my car walang sabi niya sanang bubuksan ang pinto but before he could, I already lock it.

Tumingin siya sakin nakakunot ang noo't bahagyang nakanguso. Hindi ako tanga para hindi malamang nagtatampo siya.

I sigh. "I'm sorry, ok. I didn't mean to hurt you."

Hindi siya umimik at sumandal sa upuan naka nguso parin at nasa harap ang tingin.

I took my wallet from my bag. I took a 5 thousands cash in it. "Here, I know Mom grounded you and took your credit." I handed him the money.

Alam kong wala siyang pera. Dahil hindi kagaya ko, wala siyang monthly allowance.

Sabi kasi ni Dad, dati raw ay inuubus niya ang Monthly allowance niya in one day. Kaya ngayon every day ang baon niya. But it's limited only, pang isang araw lang talaga.

200 per day lang ang baon niya, kaya talagang lugi siya. Hindi niya yon ininda dahil pinapagamit ni Mom sakanya ang Credit card ni Mom.

Pero dahil naka abot kay Mom ang balitang napaaway siya'y kinuha ni Mom ang Credit card. Now he only has 200 in him. Gastador pa naman siya't alam kong kulang yon.

Hindi niya 'ko pinansin.

"Aidan." Pagtawag ko. "Male-late kana."

"Edi buksan mo yung pinto." May bahid talaga nang pagtatampo ang boses niya.

"Accept the money, first."

Tumingin siya sakin, kunot na kunot ang noo. "Hindi ko kaylangan ang pera mo!" Tumaas ang boses niya. "Meron din ako niyan!"

"Then what do you want me to do?! I apologized already!" Tumaas na rin ang akin.

"Kaya binayaran mo 'ko?!"

"What else am I supposed to do?!"

Nangunot ang noo ko nagpapadyak padyak siyang parang tanga. "Parang tanga si Khai!" My brow raised nang magbabadya na ang luha niya't parang iiyak na talaga.

I felt guilty again.

Jusko, ano ba ang gagawin ko sa batang to?!

Hindi ito bago sakin. Ilang beses na siyang umaktong parang bata, minsan pa nga ay nagpapalambing sakin, parang seven years old. Pero hanggang ngayon hindi ko parin alam ang gagawin pagnagmamaktol siya.

I sigh again. "Fine, what do you want?" Kalmado kong tanong.

"Ewan ko sayo!"

I closed my eyes and took a deep breath. Calming myself.

Kapatid mo yan, kapatid mo yan.

"Aidan, I don't know what to do, ok? That's why I'm asking you, what do you want?" Nangunot ang noo ko nang mag padyak-padyak nanaman siya.

Pero this time tumulo na talaga ang luha niya.

God, he's crying.

I sigh. Kinabit ko ang ulo niya't hinila siya para yakapin. "Fine, fine, kuya's sorry na. Shh... Shh..."

Yumakap siya sa bewang ko't dinukduk ang muka sa leeg ko, crying.

In the midst of his sobs. "T-they like you..." Bulong niya na halos hindi ko na marinig.

"Hmm, who?" Pinalambing ko pa ang boses ko.

"M-my friends. We were there when you and Steven fought t-those guys. We were watching the whole time. We saw how you defended S-steven." Suminghot-singhot pa siya. "And Steven said it himself. You were ready to sacrifice yourself just for him to run. That means a lot, k-kuya." I can sense hesitation in his voice when he called me 'kuya'.