The posession

Hoofdstuk 3

In de deuropening staat een jonge meid van een jaar of 25, ze heeft een elegante jurk aan en om haar schouder zit een verband.

Als ze naar binnen loopt komt ze dicht langs Sanne af en fluistert: "Je hebt net mis geschoten, domme trut." Ze loopt verder naar de rechter en de getuigenbankje. "Mijn naam is Marieke Zwart en ik zweer alleen de waarheid te vertellen."

De hele zaal is even stomverbaasd, hoe kan de jonge meid waar zojuist van werd beweerd dat ze dood is, hier staan?

"Als u zo vriendelijk zou willen zijn." Ze haalt een usb-stick uit haar zak en geeft deze aan de rechter, die hem vervolgens weer in de laptop stopt die in verbinding staat met de beamer. Op het vijf minuten durende filmpje wat erop staat, krijgt het publiek te zien hoe Marieke rustig thuis zit te lezen, Sanne binnenkomt en haar in koele bloede neerschiet. Ook laat het filmpje zien dat ze het briefje schrijft, neerlegt, het pistool erbij legt en weer vertrekt.

In die vijf minuten kan je een speld horen vallen in de rechtzaal.

Dan verbreekt Marieke de stilte opnieuw. "Maar ik heb nog meer." Ze haalt haar id kaart uit haar zak, laat deze aan de rechter zien en vervolgt. "Zou u mij en het publiek willen vertellen welke geboortedatum op dit pasje staat?"

De man bestudeert het kaartje en geeft dan antwoord. "19 april 1989, dus nu 26 jaar."

Marieke kijkt Sanne met een woest gezicht aan, maar toch met een lachje, ja, een lachje als een adder die wil toeslaan. Ze loopt heel rustig naar Sanne toe maar behoudt haar dodelijke blik. "Dank u, zou de smerige lafaard mij dan kunnen vertellen wat je tweede fout, naast mis schieten, in je zogenaamd geweldige plan was?"

Sanne schudt zwak nee.

Marieke lacht hardop, haar ogen spuiten vuur maar ze blijft zo koel als ijs (een dodelijke combinatie als je het mij vraagt). "Néé? Dan zal ik je even helpen," ze is nu echt heel spottend. "welke leeftijd heb je op het briefje geschreven dat ik zelfmoord gepleegd zou hebben?"

Na enige strijd met zichzelf geeft ze antwoord. "18 jaar." Het komt er fluisterend uit.

Marieke begint er nu echt plezier in te krijgen, ze heeft nu de persoon die ze dénkt dat ze haat klem gezet. "Hmm, die heb ik wel gehoord alleen de rest van het publiek volgens mij niet. Dus, laffe vos, kom uit je muffe stinkhol en vertel het aan iedereen!" Daarna pakt Marieke bizar snel Sanne's onderarm en laat haar naar het publiek kijken.
"Achttien jaar." Sanne's tranen beginnen nu langzaam uit haar ogen te kruipen omdat ze weet wat haar volgende vraag is.

Marieke duwt Sanne achteloos terug in haar stoel en gaat verder met haar vragen. "Maar vertel mij dan eens, wat gebeurde er toen ik achttien jaar werd?"

Sanne slikt en de tranen rollen nu geluidloos over haar gezicht. "Toen schoot jij je vader neer, ik heb toen getuigd tegen je vader, ik wilde je niet laten stikken maar.." in Marieke's ogen is nu pure haat te lezen. "Maar wat?!" Na een korte stilte en een bijna onzichtbare trilling vervolgt ze met een zware, holle stem en weggedraaide ogen. "ik ben je vader geworden, diep binnengedrongen in je zwakke vriendin, zinnend op wraak, wraak op jou Marieke. Slecht excuus van een dochter!"

Zodra ze dat zegt krijgt Marieke tranen in haar ogen, maar ze herpakt zichzelf weer, loopt op Sanne af en houdt haar handen vast. "Sanne, ik weet dat je daarbinnen nog zit. Dus hou mijn handen vast en zeg dit gebed na. Jezus, Maria en God met al uw licht," langzaam, zwak en met heel veel moeite zegt Sanne het na. "begeleid mij tot het duister uiteindelijk zwicht." Ze zegt het nu al wat krachtiger en heel even kijkt Marieke in de bange ogen van Sanne.

Dan zegt de geest van haar vader nog een laatste woord. "Ik zal terugkomen trut, onthoud dat en dan zal ik je wél vermoorden. Dat zweer ik!"

Wat er daarna gebeurt kan niemand bevatten. Sanne slaakt een ijselijke gil en valt van haar stoel af, waar ze een paar seconden tien centimeter horizontaal boven de vloer blijft hangen. Dan geeft ze opnieuw een schreeuw, gooit haar hoofd naar achter en komt met een smak op de vloer terecht. Opeens gaan alle lichten in de zaal uit en mensen uit het publiek beginnen in paniek te raken. Als de lichten weer aan gaan ligt Sanne met haar ogen gesloten op de koude vloer.

Marieke knielt voor haar en voelt haar pols. "Ze ademt nog." Als ze in een film zou zitten zou Sanne nu wakker worden, want Marieke ligt over haar heen en huilt. "Word nu wakker meid, ik hou nog steeds van je, écht waar..."

Op dat moment laat Sanne een lichte kreun horen en heel moeizaam opent ze haar ogen. Ze wordt direct begroet door een omhelzing van Marieke die haar constant vertelt hoe dapper ze wel is geweest.

De politie komt op Marieke en Sanne opgelopen. "Bij deze zullen we de aanklacht intrekken, het spijt ons."

Even later is iedereen weg en zitten alleen Luuk, Sanne en Marieke er nog.

Dan is Luuk aan de beurt en hij knuffelt zijn vriendin alsof ze drie maanden weg is geweest. Waarschijnlijk was dat ook het geval.

Marieke zit er een beetje ongemakkelijk bij. "Maar eh.. dan ga ik zelf ook weer oké?"

Maar net als ze aanstalten maakt om op te staan wordt ze tegengehouden door Luuk. "Hé, het enige waar jíj vanavond naartoe gaat is mee naar ons. Ik wil niet dat je vader misschien jou binnendringt omdat je in je eentje gewoon minder macht hebt en ik wil niet echt graag dat je wél echt doodgaat."

Ze knikt en knijpt haar lippen samen omdat ze niet wil huilen.

Luuk merkt het op en maakt een omhelzend gebaar. "Als ik een ding geleerd heb tijdens deze ervaring is dat huilen niet erg is, zelfs góed, dus kom, laat het er even allemaal uit."

Marieke beantwoordt zijn gebaar en vouwt haar armen om Luuk's rug, zodat ze met haar hoofd tegen zijn borst leunt. Dan laat ze het allemaal vloeien, met een paar horten en stoten, maar dat geeft niets.

Zodra Marieke uitgehuild is neemt Luuk opnieuw het woord. "Zullen we dan nu gaan en dit alles achter ons laten?"

De twee dames knikken instemmend en lopen mee.

Het spijt me trouwens héél erg voor de super trage update, maar ik wilde pas posten zodra ik weer echt inspiratie had, dus vandaar. Geniet ervan :)