The posession

Hoofdstuk 2

"Waar hebben wij dit bezoek zo laat nog aan te danken?" Er zit een lichte irritatie in Luuk's stem.

Voor hem staan twee politieagenten. De man kijkt Luuk strak aan. "Woont hier Sanne Bloks?"

Luuk knikt. "Ja, dat is mijn vriendin, waar gaat het over als ik vragen mag?"

De man knikt naar zijn vrouwelijke collega, waarna deze door haar porto communiceert met het bureau over dat ze Sanne "gevonden" hebben. "We moeten uw vriendin meenemen naar het bureau voor verdenking van moord op Marieke Zwart."

Luuk schrikt en kijkt de man aan alsof hij gestoord is. "En dat is waarop gebaseerd?!" Hij is echt goed boos.

De man lijkt niet onder de indruk en tijdens het doorlopen zegt hij: "Daar mag ik niets over zeggen."

Voordat de politie nog handboeien om wil doen kijkt Luuk de agent zo vriendelijk mogelijk aan. "Zou ik dan in ieder geval nog privé afscheid mogen nemen van mijn vriendin?" De man knikt en seint 2 minuten.

Zodra hij alleen is trekt hij de nu volledig overstuurde Sanne in een vurige omhelzing. "Schat, je mag zeggen dat je zwijgt tot je advocaat er is, behoud dat recht, ik haal je hier doorheen." Daarna zoent hij haar tot de twee minuten om zijn.

Dan komen de agenten terug, doen de handboeien om en begeleiden haar naar beneden, naar de auto.

De volgende ochtend wordt Luuk huilend en badend in het zweet wakker. Dan gaat hij koffie zetten en overdenken hoe hij zijn vriendin vrij kan krijgen.

Hij belt naar zijn werk en vraagt vrij, dan toetst hij een nummer van een advocate in die zijn ouders al eens gehad hebben tijdens hun scheiding.

Lieke: goedemiddag, advocate Lieke Bouwers, waar kan ik u mee helpen?
Luuk: goedemiddag, met Luuk van Ven, mijn vriendin zit onterecht vast en ik wil haar graag vrijspreken.
Lieke: oké, ik ben er over 5 minuten, kan dat?
Luuk: dat is goed. Weet je het adres dan?
Lieke: jazeker, je moeder en ik hebben nogal een band opgebouwd na de rechtzaak.
Luuk: ah, op die manier, maar dan zie ik je zo.
Lieke: tot zo. *klik*
Luuk: *klik*

Een kwartier later gaat de bel. Luuk laat Lieke binnen. "Wil je wat drinken?"

Lieke knikt. "Doe maar gewoon water. Hij knikt en loopt weg, om daarna weer terug te komen met een glas water en een kop koffie. Lieke bestudeert hem grondig. "Weinig geslapen zeker, je ziet er vermoeid uit."

Luuk gaat zuchtend op de bank naast Lieke zitten en knikt. "Jup, gisteren tot 3 uur wakker gelegen en daarna weer heel vroeg wakker.."

Lieke kijkt hem meelevend aan. "Dat snap ik goed, het is natuurlijk niet niks als je vriendin opeens weggehaald wordt. Maar nu, begin maar eens te vertellen, als je er klaar voor bent in ieder geval."

Luuk begint te vertellen en Lieke hoort het met stijgende verbazing aan. Luuk is er ook achter gekomen dat ze vingerafdrukken van Sanne op het pistool hebben gevonden.

Uiteindelijk is Luuk uitgepraat en Lieke zit er nog even over te denken. "En er is geen enkele manier dat Sanne dit misschien wél gedaan heeft?"

Luuk schudt heftig zijn hoofd. "Nee, absoluut niet, ze waren altijd heel close met elkaar en ze was er compleet kapot van toen ze het gisteren vertelde." Luuk twijfelt even voor hij opnieuw zijn mond opendoet om er woorden uit te laten komen. "Jij hebt beroepsgeheim toch, want ik wil niet dat dit in iemand anders handen belandt dan in die van jou."

Lieke's interesse is nu gewekt. "Ja, wat is er dan?" Luuk knijpt zijn lippen samen. "Wel, het is namelijk privé en ligt nogal gevoelig.." Dan pakt hij het briefje wat nog steeds op tafel ligt en geeft het aan Lieke. Ze leest het met tranen in haar ogen, legt het dan weg en kijkt Luuk strak aan. "Dit stukje papier zou al genoeg zijn om Sanne vrij te spreken.."

Luuk zucht wanhopig. "Dit zul je met Sanne moeten bespreken want ik kan daar niet over beslissen.." Hij krijgt spontaan tranen in zijn ogen, uit pure onmacht.

Lieke opent haar armen en wenkt hem. "Maar jongen toch, kom eens hier." Luuk beantwoordt haar omhelzing en huilt 15 minuten op haar schouder.

Dan komt hij weer omhoog en kijkt haar aan. "Dit is niet goed Lieke, ik heb gewoon een vriendin.."

Lieke kijkt verbaasd. "Luister eens Luuk, wat had ik dan moeten doen, je eenzaam laten huilen hier? Kom nou, zo iets kan ik niet over mijn hart verkrijgen."

Luuk lacht om de manier waarop ze het brengt. "Ach ja, daar heb je ook gelijk in, ik heb gewoon nu opeens zo'n rare gevoelens, ook allemaal in één keer; angst, ongeloof, boosheid, verdriet en wat ook nog meer.. Ik wil gewoon dat het allemaal zo direct voorbij is..."

Lieke knikt instemmend. "Dat snap ik, dat is ook heel normaal in zo'n situatie. Hier reken je nooit op in je leven dus weet je ook niet hoe je moet reageren, daarom voel je zoveel in één keer.. Ik begrijp heel goed dat je er snel af wilt zijn, dus ik ga nu snel naar Sanne en regelen dat je deze vreselijke situatie achter je kunt laten."

Luuk knikt, zich nu al wat minder vreselijk voelend. "Houd je me op de hoogte?" Lieke knikt en ze loopt de deur uit. Dan is Luuk weer alleen.

Intussen is Lieke op het politiebureau om Sanne een bezoekje te brengen en haar te informeren over de stand van zaken. Na lang nadenken heeft ze toch maar ingestemd voor het briefje, aangezien (beetje hard om te zeggen) toch al niet meer leeft, maar dan moest Lieke wel de reden van de zelfmoord verzwijgen of alleen aan de rechter tonen.

~5 dagen later~

De dag van de rechtzaak is aangebroken. Sanne wordt geboeid in de auto gezet en er naartoe gereden, Lieke rijdt samen met Luuk mee.

Als we allemaal binnen zitten vraagt de voorzitter om aandacht en begint. "Wilt u allen staan voor de rechter."

Na bijna een uur lang Lieke aan het woord gaat het heel goed en de rechter is er al bijna van overtuigd dat Sanne onschuldig is.

Hij kijkt de zaal indringend rond. "Is er iemand die nu nog het tegendeel wil bewijzen, nu is uw kans.

Net op dat moment slaan de deuren van de zaal open. "Jazeker meneer de rechter, ik héb zelfs bewijs."