Getir Baharlarını

İkinci Bölüm

Bedenim bana ait değilmiş gibi hissediyordum. Gözlerimi açamıyor, uyku beni kollarına her davet ettiğinde kendi cumhuriyetini ilan eden bedenim sorgusuz sualsiz bu daveti kabul ediyordu. Nerde olduğumu, zamanı ve mekanı algılayamıyordum. Kim olduğumu bile unutmuştum. Sahi kimdim ben? Adım neydi? Dışarıdan gelen uğultulara yavaş yavaş alışıyordu beynim. Sanki birileri bir şeyler söylüyordu. Yavaş yavaş uğultular cümlelere dönüşmeye başladı. Bir kadın sesiydi. Başımda ağlıyordu sanki. Biraz daha sessiz ağlayamaz mıydı?

Yavaşça gözlerimin açıldığını hissettim. Karşımdaki kadını ilk görüşte tanıyamasam da çok geçmeden anneannem olduğunu anlayabilmiştim. Ona neden ağladığını sormak için tam konuşmaya başlayacaktım ki hatırladıklarım ile beynimde şimşekler çakmaya başladı. Annem? Babam? Ağabeyim? Onlar neredeydi? Ben neredeydim? Bize ne olmuştu? Aklımdakileri sormak için konuşmak için çabalasam da sesim çıkmıyordu. Sanki yıllardır konuşmuyormuşum gibi hissettiren ses tellerim bana zor da olsa yardımcı olmayı kabul etmişlerdi.

" Annem nerde?" diye sorabilmiştim sadece.

Fazlasına gücüm yetmemişti. Soruyu sormam ile anneannemin feryat koparması bir olmuştu. Anlayamamıştım neden böyle yaptığını. Ne oluyordu Allah aşkına? Beynim benim bir şeyleri anlamamı zorlaştırmak için elinden geleni yapıyor gibiydi. Kapıdan dedemin girdiğini gördüm.

Son gücümle "Babam nerde dede?" diye sordum.

Dedem sorumun üzerinden yaşlı gözlerle baktı sadece gözlerime. 

Anneannem sorumu duyar duymaz " Beter olsun! Yaktı kızımı uğursuz!" dedi adeta çığlık atarak.

" Ölmüş insanın arkasından deme şöyle!" dedi hiddetle dedem.

Sonra bir hata yapmış gibi mahçupca baktı bana. Kim ölmüştü ki ?Babamdan bahsetmiyorlardır elbette. Benim babama hiç bir şey olmazdı. Dağ gibiydi benim babam.

" Kim ölmüş dede? " dedim korkuyla.

Gözlerime baktı çaresizce " Geçecek yavrum. Sen dinlen." dedi.

Bir şeyler oluyordu. Bana kimse ne olduğunu anlatmayacaksa ben kendim öğrenirdim. Kafamı kaldırdığım anda çınlamaların beynime hücum etmesi hiç de kısa sürmedi. Zonklayan kafamı ellerimin arasına aldım. Dayanabilirdim. Dayanılacak gibi değildi ama dayanırdım. Yataktan kalkmaya çalıştığımda bedenime sancılar bir ok saplanmaya başladı ama benim kalkıp ailemi bulmam gerekiyordu.

 " Kalkma kızım. Üzme bizi yavrum."

" Dede neden ağlıyorsun? Hadi gel annemin yanına gidelim birlikte. Lütfen! " dedim bedenimi bana yardımcı olması için zorlayarak.

" Gidemeyiz kızım. Hadi yat. Ne olursun." dedi yalvarırcasına.

Kötü bir şeyler olmuştu. Anlamak istemiyordum söylemeye çalıştıkları şeyleri. Tüm gücümü derin bir nefes alıp topladım. Yataktan doğruldum. Yatağın kenarlarına tutundum. Şimdiden başım dönmeye başlamıştı bile. Duvarlara tutunarak ilerlemeye başladım.

"Nereye kızım?"

" ANNEMİ, BABAMI, KARDEŞİMİ BULMAYA!" diye bağırdım var gücümle.

"Neredeler dede? Nereye gittiler? Beni onlara götür dede. Yalvarıyorum sana!" dedim gözümden hayatım boyunca dinmeyecek yaşların ilk damlası yanağıma dökülürken.

" GÖKÇE! Gidemezsin onlara. Biz de gidemeyiz. Seni de götüremeyiz. Çünkü senin uğursuz baban kızımı ve torunumu aldı bizden kızım." dedi anneannem tahammülsüzce . 

Oda dedemin "ARZU KAPAT ŞU ÇENENİ!" diye bağırmasıyla inledi.

" Babam nerde?" dedim tekrar.

Kimseden ses çıkmayınca kapıya yöneldim. Hızlıca kapı koluna yüklenip çıktım odadan.

Dışarıda gördüğüm ilk hemşire olduğunu sandığım kişiye " Ahmet Sungur nerede biliyor musunuz? " diye sordum. Kadın olumsuzca başını iki yana sallayınca gözyaşlarım artık boşalırcasına akmaya başlamıştı. Anlamak istemediğim şeyler beynime hücum ediyorlardı. Arkamdan bir bağırtı duydum ama aldırmadan yoluma devam ettim.

"GÖKÇE! Dur artık! İstesen de bulamazsın onları çünkü gittiler." dedi anneannem.

"NEREYE GİTTİLER BENSİZ?" diye çığlık attığımda ayaklarımda güç kalmadığını hissettim.

Kendimi dermansızca yere bıraktım. Yüzleştiğim gerçekle kalbimin kavrulduğunu hissettim. Kalbimin acısı gücüme orantısız bir şekilde arttığında çığlıklar döküldü ağzımdan.