Üç ay geçmişti erdem hastanede yatalı ve ilk aylara nazaran daha kötü haldeydi. Onun iyi olması için tüm tanıdığım kardiyoloji doktorları ile konuşmuştum ama erdem artık tek sorunu kalp değildi. Tanı koyamadığımız bir hastalık daha meydana gelmişti ve elimizden birşey gelmiyordu.
Erdem günden güne ölüyordu gözlerimin önünde. Zayıflamıştı, bir deri bir kemik kalmıştı. Yanakları çökmüştü içine ama yinede güzeldi, güzel bakıyordu.
Umutları günden güne tükenmişti. Beni yanında görmek istiyordu. Beni ölürken yanında görmek istediğini söyledi.
İçimde tarif edemediğim beni ölüme götürecek gibi hissetiren bir his vardı.
Onu kaybetmeye dayanamazdım.
Yine onun yanındaydım. Elini tutuyordum. Artık dik oturamıyordu, yatıyordu son iki aydır
Konuşmuyorduk çünkü artık konuşamayacak duruma gelmişti. Sadece yanına oturup elini tutuyor, okşuyordum. Yanında olduğumu hissettirmeye çalışıyordum.
Hemşire elinde serumla içeri girince pozisyonumu bozmadan erdeme bakmaya devam ettim. Hemşire bize gülümseyip odadan çıkışmıştı.
Erdem gözlerini kapatmıştı. Elimi okşadı birden eli gevşemiş, odayı dıt sesi doldurmaya başlarken hızla nabzına bakmıştım. Gittikçe azalan nabız ile hemşireyi çağırma düğmesine basıp erdeme bakmaya başlamıştım.
İlk kez ne yapacağımı unutmuştum vücüdum kilitlenmişti sanki. Beni sarsan merve hanım ile kendime gelip hemşirelere ne yapacaklarını söylemeye başlamıştım....
