Bacak bacak üstüne atmış bir şekilde otururken erdeme bakıyordum.
"Ailenden şiddet mi görüyorsun?" Diye sordum
Erdem hızla bana bakıp kafasını iki yana sallamaya başlamıştı.
Öyle tepki vermesi nedense haklı olduğumu hissettirmişti.
"Burada güvendesin erdem öyle bir şey varsa çekinmeden söyleyebilirsi"
Erdem yutkundu ve kafasını iki yana salladı. Derin bir nefes aldım.
"Sana bir hikaye anlatacağım" dedim erdem merakla bana baktı.
"10 yaşında annesini yeni kaybetmiş bit çocuk varmış. Bu çocuk 18 yaşına kadar babasından şiddet görüyormuş. Bir gün babası amansız bir hastalığa yakalanmış ve ölmüş. Çocuk o kadar korkuyormuş ki insanlardan. Herkesi babası gibi sanıyormuş. Bir gün biriyle tanışmış, aşık olmuş. Başından geçenleri ona anlatmış. Sevdiği kişiden karşılık alan çocuk değişmi. Konuşkan, eğlenceli, dediğim dedik birisi olmuş Ama ne yazık ki kalbinde bir sorun varmış. Uzun süre hastane de tedavi görmesine rağmen hayata tutunamamış yine de her daim gülümseyen, konuşkan biri olmuştu ve o kişi kim biliyor musun erdem senden önce bu odada kalan hastamdı hastalığı seninkinden fazla ilerlemişti. Onun en büyük pişmanlığı neymiş biliyor musun? babasını şikayet etmemesiymiş. Daha yolun başındasın erdem hiçbir şey için geç değil" dedim
Erdem dolu gözlerle bana baktı.
"Canımı çok yakıyorlar" dedi ağlayarak "kalbimi agrıtıyorlar"
Omzuna elimi koydum "yalnız değilsin" dedim
"Gerçekten mi?" Dedi çekinerek
"Evet" dedim
"Doktor hanım" dedi
"Efendim" dedim
"İyi olursam ne yapacağım" diye sordu.
Gülümsedim
"Hayat her zaman mükemmel olmaz erdem. İyi gününde olacak kötü gününde ama sakın unutma her şey gelip geçici. Kalbinden ne geçiyorsa onu yap mutlu ol" dedim
Erdem ise elimi tutup neşeyle "teşekür ederim" dedi gülümseyerek
Onu hep gülümseyerek görmek istedim.
