Erdem günden güne iyi oluyordu. Sessizdi ama eskisi gibi değildi. Beni görünce gülümsüyordu artık boş boş bakmıyordu yüzüme.
Son hastamda çıkınca çayımdan son yudumu almıştım. Yorucu bir gündü, her zaman ki gibi.
eve gitmeden önce serviste yatan hastalarıma bakmaya karar vermiştim.
Servise çıkınca baş hemşire yanıma gelip önemli bulduğu konuları söylemiş daha sonra diğer hastalarla ilgilenmek için yanımdan ayrılmıştı.
Erdemin odasına girince yorgun bir şekilde bana baktığını görmüştüm. Oysa tüm değerleri normaldi. Yaklaşınca ağladığını fark ettim. Elimi kurumuş ve iz bırakmış göz damlasına sürdüm.
"Ne oldu erdem?" Dedim
"Kendimi yalnız hissediyorum" dedi
"Ben varım erdem" dedim
"Ama ben iyi olunca beni bırakacaksınız" dedi
"Nerden biliyorsun?" Diye sordum
"Tahmin ettim" dedi ağlayarak
Kurumuş göz yaşlarına yenileri eklenirken göz yaşlarını sildim ve saçını hafifçe öptüm.
"Hastamı sevemem erdem. Bu bir suç ama iyi olup karşıma gelirsen seni sevebilirim. O yüzden iyi olup yanıma gel" dedim
Erdem burnunu çekip bana baktı.
"Beni ailem gibi bırakmassınız değil mi?" Diye sordu
"Asla bırakmam. Onları unut erdem, zor biliyorum ama dene. Ben sana aile olmak için herşeyi yapacağım" dedim
"Teşekür ederim" dedi ve bana sarıldı.
"Çok tesekür ederim"
