ឈ្លើយក្រមុំMr.ឃេស៊ីរ៉ាស់ (She's My Angel)

ភាគទី៣

ព្រឹកព្រលឹមថ្ងៃបន្ទាប់..
«ហឹម..»
ពន្លឺថ្ងៃស្រទន់កាត់តាមកញ្ចក់បង្អួចចាំងប៉ះនឹងផ្ទៃមុខ នាំឲ្យស្រីក្រមុំដែលកំពុងតែដេកលង់លក់យ៉ាងស្កប់ស្កល់នៅលើគ្រែធំចាប់ថ្ងូរក្នុងបំពង់ខ្សេវៗទាំងមិនពេញចិត្ត រហ័សបែរគេចមកជ្រប់នឹងផែនទ្រូងរឹងមាំ ស្រូបយកចំណាយកក់ក្ដៅនឹងក្លិនកាយក្រអូបស្រាលរបស់មនុស្សប្រុសនៅខាងក្រោមខ្លួនយឺតៗ។
«...»
«បងស្រី..»
«...»
«ព្រឹកហើយ ឆាប់ក្រោកឡើង» ផេនណេរ៉ា និយាយដាស់តឿនតាមទម្លាប់ដូចកាលពួកនាងនៅក្មេងៗ ភ្នែកមមីៗបើកម្ខាងមកប៉ះនឹងពន្លឺថ្ងៃដែលចាំងចូលក្នុងបន្ទប់មួយភ្លែតក៏បិទទៅវិញ រួចទើបបង្ខំចិត្តច្រតដៃក្រោកអង្គុយដោយឫកពាខ្ជិលច្រអូស។
«បងស្រីក្រោកឡើង»
«...»
«បងស្រី??»
«...»
មិនថាទោះនាងខំហៅប៉ុន្មានលើកប៉ុន្មានសារ ក៏នៅតែមិនទទួលបានចម្លើយឆ្លើយតប ទើបមុខស្រទន់រហ័សបែរមើល បម្រុងលូកដៃទៅអង្រួនដាស់បងស្រីភ្លោះទៅហើយ ប៉ុន្តែរំពេចន៍ដែលនាងបានប្រទះនឹងរង្វង់មុខសង្ហាដូចទេវបុត្ររបស់គេរួចហើយ នាងក្រមុំក៏ស្រាប់តែភ្ញាក់ផ្អើលរហូតសឹងតែស្ទុះលោតចោលគ្រែ មិននឹកស្មានថាមនុស្សដែលដេកក្បែរខ្លួនអស់ពេញមួយយប់ បែរជាមិនមែនជាបងស្រីដូចអ្វីដែលនាងគិតទៅវិញ។
«OoO!!»
ហឿក!!!
ស្អ..ស្អីហ្នឹង!!?
ដៃតូចលើកមកញីភ្នែកចុះឡើងៗ នឹងខំបើកភ្នែកធំៗសម្លឹងមើលមនុស្សនៅចំពោះមុខម្ដងហើយម្ដងទៀតឲ្យប្រាកដចិត្តថាខ្លួនឯងមិនបានមើលច្រឡំ...ប៉ុ...ប៉ុន្តែរូបភាពមនុស្សប្រុសដេកអាក្រាតកាយនៅតែដូចដើម មិនរលាយបាត់ទៅដូចការចង់បានសូម្បីតែបន្តិច។
ស្រឡាំងកាំង!! O[]O រូបពិត! មិនមែនជាការយល់សប្តិ!
ឃ...ឃេ...ឃេស៊ីរ៉ាស់ ម៉េកខនដេស!!!!!
ហើយមានរឿងស្អីកើតឡើងអញ្ចេះ! >0< ហេតុអីក៏គេចូលមកដេកលើគ្រែជាមួយនាងបាន!? ក្រែង...ក្រែងនេះជាបន្ទប់របស់នាងតើ!!?
អូ៎ទេ! កុំអាល!! ឈប់សិន!!
អាម្សៀនេះច្បាស់ជាឆ្លៀតឱកាសពេលនាងស្រវឹងស្រា ហើយលួចសម្រុកចូលមកកេញចំនេញលើនាងជាមិនខាន!!
ផេនណេរ៉ា លើកដៃខ្ទប់ក្បាលដែលនៅឈឺខ្ទោកៗរបស់ខ្លួន វិះតែខឹងហុយទ្រលោមទៅហើយ ប៉ុន្តែភ្លាមនោះខួរក្បាលក៏ស្រាប់តែសើររើហេតុការកើតឡើង ព្រមនឹងសន្ទនាខ្លះៗកាលពីយប់មិញ...ដែលនាំឲ្យនាងចាប់ផ្ដើមប្រហោងពោះ និយាយអ្វីក៏លែងចេញ។
’តើនាងជាអ្នកណា!!? ម៉េចក៏ចូលក្នុងបន្ទប់ខ្ញុំ!?’
’ខ្មោចលងងងង’
’ទេ..ខ្មោចឯណាសង្ហាដល់ថ្នាក់ហ្នឹងនោះ’
«!!!»
មិនអាចទេ..នេះជាបន្ទប់របស់នាងទេវ៉ើយ!!
~ភឹប~
ដៃតូចស្រវ៉ាទាញភួយសំឡីមករុំខ្លួន បន្ទាប់មកទើបស្ទុះចេញមកបើកទ្វា អើតក្បាលមើលលេខបន្ទប់ឲ្យច្បាស់លាស់ម្ដងទៀត ដើម្បីងាយស្រួលហៅប្រុសកំលោះមកឈ្លោះតទល់គ្នា.. ប៉ុន្តែលេខដែលបិទនៅជាប់ខាងលើនោះ បែរជាលេខ1111...
មិនមែន1117ដែលជាលេខបន្ទប់របស់នាងឡើយ! ><
«ច..ចប់ហើយខ្ញុំ T__T»
ចប់អស់ហើយ..ចប់គ្រប់យ៉ាង..! ចប់ទាំងគ្មានវាចា!!
បើនេះជាបន្ទប់របស់គេ អញ្ចឹងមានតែនាងជាអ្នកសម្រុកចូលមកខុសដោយខ្លួនឯង!? T__T
ផេនណេរ៉ា!! >< តើនាងបានធ្វើស្អីខ្លះ? នេះនាងចាប់បង្ខំមនុស្សប្រុសពិការជើងដែលមិនអាចរត់គេចពីនាងបានអញ្ចឹងឬ?
ស្រីក្រមុំក្ដោបក្បាលត្អូញត្អែម្នាក់ឯងមិនឈប់ឈរ ជើងស្រឡូនបោះជំហានយឺតៗសឹងតែមិនទៅមុខ វិលត្រឡប់ចូលមកសម្រូតខ្លួនអង្គុយប៉ប្រុកលើកម្រាលព្រំ..កាន់តែភ្នែកក្រវាស់ឃើញកៅអីរុញរបស់គេនៅម្ខាង នាងក៏កាន់តែខ្លោចចិត្ត..
ចំអ្នកណាមិនចំបែរជាចំម្នាក់នេះ... បើគេភ្ញាក់ឡើងហើយចាំថានាងបានចូលមកចាប់បង្ខំគេ ទាំងគេមិនអាចតតាំងបាននោះ ច្បាស់ជាមានរឿងធំកើតឡើងជាមិនខាន! ស្រួលមិនស្រួលធ្លាយដឹងដល់ប៉ាម៉ានាងទៀត!!
អ្ហា៎ធ្វើម៉េចទៅ!! ឲ្យនាងប្រឈមមុខជាមួយគេបែបណា!
គួរគេចសិនល្អទេ? ទាន់គេមិនទាន់ភ្ញាក់ នាងឆ្លៀតឱកាសរត់សិន! >_< ចាំថ្ងៃក្រោយចាំបកមកទទួលខុសត្រូវចំពោះគេ បែបមិនទាន់ហួសពេលទេណ៎ >0<
«!!!»
គិតលឿនធ្វើលឿន ផេនណេរ៉ា បានសតិរហ័សស្ទុះក្រោកក្រេះចូលមករើសយកឈុតក្នុងព្រមទាំងអាសឹមិដែលគេដោះទុកនៅត្រង់កៅអីចុងគ្រែមកពាក់ ទាំងភ្នែកមិនភ្លេចដៀងមើលរាងខ្ពស់លើគ្រែជារឿយៗ។
ទាន់គេនៅដេកលក់នៅឡើយ...យល់ល្អនាងគួរសរសេរពាក្យផ្ដាំផ្ញើបន្តិចបន្តួចសិនល្អជាង ជៀសវាងពេលគេភ្ញាក់ឡើងរកនាងមិនឃើញ>< ក៏ចោតថានាងលួចគេច មិនទទួលខុសត្រូវ!
«...»
ដៃតូចចាប់យកកាបូបមកបើករាវរកប៊ិច នឹងចាប់ផ្ដើមសរសេរលើក្រដាស់ជូតមាត់ជាពាក្យពេចន៍មិនប៉ុន្មានប្រយោគ ទុកនៅតុក្បែរក្បាលដំណេក ហើយក៏ប្រញាប់ប្រញាល់ចេញទៅ។
~ក្រឹប~
សំឡេងទ្វាត្រូវបានទាញបិទបន្លឺឡើងតិចៗទាំងខ្លាចថាអ្នកនៅខាងក្នុងនឹងភ្ញាក់..ប៉ុន្តែនាងក្រមុំបែរជាមិនដឹងសូម្បីតែបន្តិច ថាគ្រាន់តែនាងចាកចេញពីបន្ទប់នេះភ្លាម ប្រុសកំលោះដែលធ្វើពើជាដេកលង់លក់នៅលើគ្រែមុននេះក៏ស្រាប់តែបើកភ្នែកមកភ្លែត។
ឃេស៊ីរ៉ាស់ ក្រោកអង្គុយ ក្រឡេកមើលទ្វាបិទជិតទាំងមិននិយាយស្ដី ដៃវែងចាប់យកក្រដាស់ស្ដើងដែលនាងបានបន្សល់ទុកមកមើល រួចមុខសង្ហាក៏ញោចចុងមាត់ញញឹមអស់សំណើចនឹងអត្ថន័យដែលនាងសរសេរតិចៗ។
’សូមទោសៗ >/\< សុំគេចខ្លួនទៅផ្ទះមុនហើយ ទាំងអាវរបស់លោកក៏ខ្ញុំសុំខ្ចីដូចគ្នា! ជួបគ្នាថ្ងៃក្រោយចាំសងវិញ>< មួយទៀតលោកកុំគ្រាំគ្រាចិត្តខ្លាំងពេក ថែរក្សាសុខភាពផង! រឿងយប់មិញខ្ញុំនឹងទទួលខុសត្រូវ(ពេលក្រោយ) >__<’
«ហឹសៗ»
ស្រីកំហូច គេចលឿនណាស់តើ..
យប់មិញសង្ងំឈ្មុលឈ្មួសលើដើមទ្រូងរបស់គេ ត្អូញត្អែសុំចិញ្ចឹមគេពេញៗមាត់សោះ...ដល់ព្រឹកឡើងបែរជារត់គេចខ្លួនបាត់ស្រមោល មិនសូម្បីតែនិយាយលាគេមួយម៉ាត់ផង..
~តុក តុក~
«ចៅហ្វាយ ភ្ញាក់ហើយនៅ?»
សំឡេងគោះទ្វាបន្លឺឡើងជាសញ្ញាមុននឹងកូនចៅជំនិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គេពីរនាក់ដើរចូលមកក្នុងបន្ទប់។
«ចៅហ្វាយ អម្បាញ់មិញមានស្រីម្នាក់រត់ចេញពីបន្ទប់ ថែមទាំងពាក់អាវរបស់លោកទៅទៀត» សាណា និយាយ ដៀងភ្នែកមើលសភាពរញ៉េរញ៉ៃរបស់ចៅហ្វាយព្រមគ្នានឹងអាវកាក់ដៃតូចស្ដើងរបស់មនុស្សស្រីនៅលើគ្រែទៅមកៗ ដឹងច្បាស់ថាជារបស់អ្នកណា ទើបនាងលួចញញឹមមុមមាត់តិចៗ។
«បណ្ដោយនាងទៅ...ឆាប់ឲ្យអាសៀ យកអាវថ្មីចូលមក»
«អ..អាវនៅទីនេះហើយ»
អាសៀ សង្ងំពួនក្រោយខ្នងរបស់ សាណា រហ័សអើតក្បាលឡើងមក ក្នុងដៃមានអាវសឺមិនឹងអាវធំក្រៅត្រៀមសម្រាប់គេរួចជាស្រេច។
«អាសៀ»
«បា...បាទ?»
«យប់មិញឯងបានធ្វើស្អីខ្លះ?»
«យ..យប...យប់មិញខ្ញុំមិនបានធ្វើអីទេចៅហ្វាយ..ខ្ញុំអង្គុយនៅបន្ទប់ជាន់ក្រោម..ជ..ជាមួយ សាណា ចាំការពារសុវត្តិភាពជូនលោក»
«អូ៎ ចុះរឿងទ្វាបន្ទប់ខ្ញុំមិនចាក់សោ ឯងប្រុងគិតយ៉ាងម៉េចវិញ?» ឃេស៊ីរ៉ាស ទទួលយកអាវមកពាក់ នឹងបន្តសំណួរដោយសំឡេងមុតមាំ កាន់តែលឺចម្លើយរដាក់រដុបនឹងទឹកមុខស្លេកស្លាំងរបស់កូនចៅ គេក៏កាន់តែនឹកចង់អស់សំណើច រកខឹងមិនបាន។
«កំ..កំហុសខ្ញុំចៅហ្វាយ»
«…»
«គឺខ្ញុំល្ងីល្ងើ ធ្វេសប្រហែសមួយពេល T__T»
«ប៉ុណ្ណឹងទេ?»
«ខ្ញុំដឹងខុសហើយ ស..សូមចៅហ្វាយអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំយកគុណលាងទោសT__T»
«បាន»
ពេលដែលគេងក់ក្បាលយល់ព្រមទទួល អាសៀ ក៏ចាប់ផ្លាស់ប្ដូរទឹកមុខមកជាមានសង្ឃឹមភ្លាម។
«ពិតមែនឬ!?»
«មែន.. ខ្ញុំនឹងឲ្យពេលឯង១ម៉ោង ដើម្បីស៊ើបរកប្រវត្តិរូបសង្ខេបស្រីម្នាក់ដែលចូលបន្ទប់ខ្ញុំកាលពីយប់មិញ»
«១..១ម៉ោង?»
«ម៉េច ច្រើនពេក? អញ្ចឹងកាត់សល់៣០នាទី បានមកកាន់តែឆាប់កាន់តែល្អ»
«ចៅហ្វាយយយ T0T»
«៣០នាទីក្រោយ បើឯងហ៊ានតែយឺតយ៉ាវ អញ្ចឹងប្រាក់ខែឯងខែនេះខ្ញុំនឹងយកទៅបរិច្ចាគជួយសង្គម»
«ណូ!! មេត្តាដល់ខ្ញុំផងងងង»
«និយាយច្រើនគ្រប់មួយនាទីហើយ សល់២៩នាទីទៀត.. មិនសម្រេចឯងត្រៀមចុះ»
«!!!»
___________________
២ថ្ងៃក្រោយមក..
ចាប់តាំងពីថ្ងៃកើតរឿងនឹកស្មានមិនដល់រួចមក ផេនណេរ៉ា ក៏ចាប់ផ្ដើមសង្ងំក្នុងបន្ទប់ស្ងាត់ៗតែម្នាក់ឯង មិនសូម្បីតែចេញក្រៅមកជួបមុខបងស្រីភ្លោះនិងលោកពូ សៃក្លូនផង។
រយៈពេលពីរថ្ងៃកន្លងមកនេះ កាន់តែខួរក្បាលសើររើរូបភាពក្ដៅគគុកដែលបានកើតឡើងនៅយប់នោះ នាងក៏កាន់តែស្ត្រេស ធ្វើអ្វីមិនត្រូវ ព្យាយាមគិតរកដំណោះស្រាយដែលល្អបំផុត ប៉ុន្តែចុងក្រោយនាងក៏នៅតែរកមិនបាន។
នាងមិនដឹងថាខ្លួនឯងបាននិយាយពាក្យល្ងង់ៗស្អីខ្លះទៅកាន់គេ..នាងចាំបានត្រឹមថានាងសុំចិញ្ចឹមមើលថែរគេ! >< សុំឲ្យគេធ្វើជារបស់នាង នៅសុំគេរៀបការថែមទៀត!!
អាម៉ាស់មុខណាស់! >< សមាសភាពដល់ទៅលំដាប់មហាសេដ្ឋីដូចជា ឃេស៊ីរ៉ាស់ ម៉េកខនដេស នេះទៅត្រូវការឲ្យមនុស្សស្រីធម្មតាដូចនាងចិញ្ចឹមគេពីអង្កាល!!
គិតៗទៅសង្ស័យតែទ្រព្យសម្បិត្តដែលប៉ាមាន បែបបានត្រឹមមួយចំណិតគេផងមិនដឹង!!  ><
ចប់ស្អាត! និយាយស្អីក៏លែងចេញ!! គិតហើយចង់តែបោកក្បាលនឹងពូកឲ្យស្លាប់ភ្លាមៗ! មិនដឹងជាពេលនោះគេសើចចំអកនាងយ៉ាងម៉េចខ្លះទេ!
~តុក តុក~
«អ្នកនាងតូច?»
សំឡេងគោះទ្វា តាមមកដោយសំឡេងរបស់អ៊ុំស្រីមេផ្ទះ ទាញឲ្យស្រីក្រមុំភ្ញាក់ចេញពីការគិតដ៏សែនស្មុគស្មាញភ្លាមៗ។
«អ៊ុំស្រីខ្ញុំគេងហើយ ចាំនិយាយគ្នាពេលក្រោយ!» នាងឆ្លើយតបពីចំងាយ មិនភ្លេចទាញភួយមកឃ្លុំជិតក្បាល សង្ងំស្ងៀមលើគ្រែបន្ត។
«អឺអ្នកនាងតូច អម្បាញ់មិញមានមនុស្សប្រុសម្នាក់យកប្រអប់ធំមួយមកឲ្យ ប្រាប់ថាជារបស់ដែលអ្នកនាងភ្លេច»
«អ្នកណាគេ?»
«អ៊ុំក៏មិនស្គាល់ ឃើញស្លៀកពាក់ស្អាតបាត»
«របស់អី? អ៊ុំមានបានបើកមើលទេ? តិចអ្នកណាយកគ្រាប់បែកមកឲ្យទៅ»
ចាំហា៎! កុំចេះតែទទួលរបស់ពីគេផ្ដេសផ្ដាស់! ពិសេសគឺអ្នកដែលមិនស្គាល់គ្នា!
«ចា៎ៗអ៊ុំបើកមើលរួចហើយ ក្នុងប្រអប់នេះគឺរ៉ូបរាត្រីដែលអ្នកនាងតូចពាក់ទៅចូលរួមពិធីរៀបការប្អូនស្រីលោក ផាកឃឺ ថ្ងៃមុន»
«!!!»
រ៉ូបរាត្រី!?
~ក្រឹក~
រាងស្ដើងស្ទុះលោតចេញពីគ្រែ រត់សំដៅមកបើកទ្វា នឹងទទួលយកប្រអប់កាដូធំក្នុងដៃរបស់គាត់មកបើកមើលទាំងភ្ញាក់ផ្អើល។
ម..មិនអាចទេ!..ជា រ៉ូ..រ៉ូបរបស់នាងពិតមែន!
កាលយប់នោះនាងបានដោះវាក្រវាត់ចោលទៅម្ខាង រហូតដល់ព្រឹកឡើងក៏មិនបានចាប់អារម្មណ៍រើសវាយកមកវិញ!
វ៉ាវ!! មានន័យថា ឃេស៊ីរ៉ាស់ ដឹងហើយថានាងជាអ្នកណា! ថែមទាំងស្គាល់ផ្ទះរបស់នាងថែមទៀត!
«អ..អ៊ំុស្រី អ្នកដែលយកវាមកឲ្យ មានបាននិយាយអីដែរទេ?»
«មានតើ គេនិយាយថាចៅហ្វាយរបស់គេចង់ផ្ញើរ៉ូបនេះឲ្យអ្នកនាងវិញជា’ពិសេស’... ហើយសង្ឃឹមថាអ្នកនាងនឹងចង់ជួបគេម្ដងទៀត»
អា’ពិសេស’ចុងក្រោយ ស្ដាប់ហើយដូចមិនសូវស្រួលសោះ!
«និ..និយាយត..តែប៉ុណ្ណឹងទេឬ?»
«ចាស៎ មានរឿងអីមែនទេ? សុខៗមុខអ្នកនាងតូចក៏ស្រាប់តែស្លេកស្លាំង នៅបែកញើសទៀត» អ៊ំុស្រីលាន់មាត់ព្រួយបារម្ភ អត់មិនលូកដៃមកជូតញើសនៅត្រង់ថ្ងាស់របស់នាងតិចៗ។
ម៉ាស៊ីនត្រជាក់សាយភាយចេញពីក្នុងបន្ទប់ឡើងត្រជាក់ស្រេប តែអ្នកនាងតូចរបស់គាត់បែរជាបែកញើសជោគថ្ងាស់ ថែមទាំងមើលទៅព្រលឹងព្រលះមិនជាប់ខ្លួន តិចឈឺថ្កាត់អីទៅ អាងគាត់ទៅរកថ្នាំមកឲ្យ។
«..!»
«អ្នកនាងតូច?»
«ខ្ញ..ខ្ញុំ..មិនអីទេ អរគុណហើយ មិនហ៊ានរំខានទៀតទេអ៊ុំទៅសម្រាកចុះ^^» ផេនណេរ៉ា ញញឹមបន្លប់ រងចាំឲ្យគាត់បានចាកចេញទៅ ទើបនាងប្រញាប់វិលត្រឡប់ចូលមកក្នុងបន្ទប់វិញ។
ដៃតូចទាញរ៉ូបរាត្រីចេញមកពិនិត្យរកមើលស្នាមប្រឡាក់ស្រាក្រហម ប៉ុន្តែក៏រកមិនឃើញ ផ្ទុយទៅវិញនាងបែរជាប្រទះភ្នែកនឹងក្រដាស់ណូតតូចៗជាច្រើនសន្លឹកដាក់តម្រៀបនៅខាងក្រោមប្រអប់កាដូ នាំឲ្យនាងក្រមុំទប់ចិត្តមិនបានទើបប្រមូលយកមកមើលម្ដងមួយសន្លឹកៗ ដែលអត្ថន័យលើនោះក៏ខុសៗគ្នា។
(1/ រ៉ូបត្រូវបានសម្អាតរួចរាល់)
(2/ អាវកាក់រលោងៗ ក្រអូបស្រទន់របស់នាងនៅខ្ញុំនៅឡើយ..នៅថ្ងៃដែលនាងយកអាវមកសងខ្ញុំ.. ខ្ញុំនឹងប្រគល់វាឲ្យនាងវិញ)
(3/ ហឹម មិនល្អសោះដែលនាងលួចចាកចេញស្ងាត់ៗ ដោយមិនលាគ្នាសូម្បីតែមួយម៉ាត់បែបនេះ)
(4/ ខ្ញុំចង់ដឹង...តើពាក្យរបស់នាងទាំងអស់នៅយប់នោះនៅអាចយកជាការបានទេ?)
(5/ ខ្ញុំនឹងសប្បាយចិត្តបើនាងពិតជាមនុស្សល្អ ហ៊ានទទួលខុសត្រូវលើខ្ញុំពិតមែន)
(6/ ស្នាមធ្មេញរបស់នាងជាប់ស្នាមលើដើមទ្រូងរបស់ខ្ញុំនៅឡើយ)
«!!!»
ស្រីក្រមុំស្រឡំងកាំង ទើបតែអានបានត្រឹមប្រាំមួយសន្លឹក បេះដូងរបស់នាងក៏ចាប់ផ្ដើមញាប់ញ័រ ក្ដៅថ្ពាល់ភាយៗទៅហើយ...
នៅសល់បីសន្លឹកចុងក្រោយ ប្រយោគវែងខ្លីនោះដូចជាមិនស្រួលទាល់តែសោះ><
មិនអានបានទេ? >0<
(7/ តើនាងនឹងចិញ្ចឹមខ្ញុំមែនទេ?)
(8/ ពួកយើងនឹងរៀបការជាមួយគ្នា? នាងចង់ឃើញពេលខ្ញុំចាស់ទៅ នៅសង្ហាឬអត់...)
(9/ ទោះមនុស្សពិការដូចខ្ញុំគ្មានសង្ឃឹមក្នុងរឿងស្នេហា.. ប៉ុន្តែខ្ញុំនឹងសាកល្បងរងចាំនាង)
ស្អ..ស្អីគេ? រ..រងចាំនាង!? ចាំនាងធ្វើស្អី!!?
អាប៉ិនោះប្រាកដប្រជាជាមួយនាងពិតមែនឬ!?
«ហូយ! ធ្វើយ៉ាងម៉េចទៅ! >[]<»
~ផឹបៗ~
ណេរ៉ា ស្មុគស្មាញម្ដងទៀត រួចក៏ចាប់យកប្រអប់កាដូមកវាយក្បាលខ្លួនឯងខ្លាំងៗ ពេលនេះនាងគិតអីមិនចេញទាល់តែសោះ។
ចប់ត្រឹមហ្នឹង.. មើលទៅនាងបែបត្រូវបកត្រឡប់ទៅតៃវ៉ាន់ដើម្បីសារភាពប្រាប់ប៉ាម៉ាក់ នឹងត្រៀមខ្លួនលាលែងភាពនៅលីវត្រឹមនេះហើយ! T0T
ហឺៗនៅមិននៅយកខ្លួនទៅពាក់ព័ន្ធជាមួយគេ! ឥលូវសមមុខហើយ T0T គេតាមដល់ផ្ទះ!
បើទោះជាគេមិនបានបង្ខំនាងឲ្យទទួលខុសត្រូវចំពោះគេពិតមែន តែពាក្យសម្ដី'រងចាំ'មួយឃ្លានោះហាក់ដូចជាច្រវ៉ាក់ដែលអាចចងជើងនាងជាប់អញ្ចឹង.. ឲ្យនាងគេចទៅណារួចឥលូវ!
«ចប់ហើយ…»
នាងក្រមុំលាន់មាត់ជាពាក្យដដែលៗ ដៃចាប់យកណូតតូចៗរបស់គេមកអានម្ដងហើយម្ដងទៀតដោយអារម្មណ៍ហោះហើរ...
មិនដឹងថាហេតុអីក៏សន្លឹកចុងក្រោយ ពេលដែលនាងអានវាទាំងយកចិត្តទុកចិត្ត នឹងដឹងពីអត្ថន័យរបស់វាហើយ ស្រាប់តែធ្វើឲ្យចិត្តរបស់នាងផ្លាស់ប្ដូរជាក្ដុកក្ដួលមួយរំពេចន៍បែបហ្នឹងទៅកើត?
មែន! គេពិការជើងពិតមែន ប៉ុន្តែគេជាមនុស្សដែលមានសមត្ថភាពណាស់!! ហេតុអីក៏គ្រាន់តែប៉ុណ្ណឹងសោះ បែរជាធ្វើឲ្យគេមិនអាចជោគជ័យក្នុងរឿងស្នេហា?
ពិតមែនឬដែលមនុស្សស្រីគ្រប់គ្នាយល់ព្រមចូលក្បែរគេព្រោះតែទ្រព្យសម្បត្តិមហាសាលនោះ!?
«ហឹស!!»
គ្រាន់តែគិតដល់ពាក្យសម្ដីពួកស្រីៗអស់នោះនិយាយ នាងក៏ស្រាប់តែក្ដៅឆេវមកភ្លាម!
គិតម្ដងណាក្ដៅក្រហាយម្ដងនោះ!
«ណេរ៉ា...»
ហឿក!!
«ល..លោកពូ..»
ពូសៃក្លូន ចូលមកក្នុងបន្ទប់របស់នាងតាំងពីពេលណា!?
«ពូចាំមើលនាងយូរហើយ ឃើញទឹកមុខរបស់នាងផ្លាស់ប្ដូរម្ដងដូចកើតទុក្ខ ម្ដងភ្ញាក់ផ្អើល ម្ដងក៏ខឹងសម្បារ...កំពុងគិតអីឲ្យប្រាកដ?» សៃក្លូន អោបដៃឈរផ្អែកទ្វា សម្លឹងមើលនាងពីចំងាយឡើងមួយសន្ទុះហើយ ប៉ុន្តែក្មួយស្រីបែរជាមិនចាប់អារម្មណ៍ មិនដឹងជាស្លុងអារម្មណ៍ជាមួយក្រដាស់ប៉ុន្មានសន្លឹកដែលនាងកំពុងកាន់នោះឬអត់?
«គិតរឿងខ្លះៗ»
គិតច្រើនសឹងប្រះក្បាលទៅហើយ! បើប្រាប់ពូតើពូនឹងជួយនាងគិតដែរទេណ៎..><
«លឺអ៊ំុស្រីប្រាប់ថានាងមិនស្រួលខ្លួន»
«កុំបារម្ភលោកពូ ខ្ញុំមិនអីទេ...អឺ...»
«..?»
«ខ្ញុំមានរឿងខ្លះចង់សុំយោបល់ពីពូ»
«រឿងអី?»
«គឺ…»
«???»
«គ..គឺរឿងមិត្តរបស់ខ្ញុំ…»
«…»
«គ..គឺខ្ញុំមានមិត្តម្នាក់... នៅយប់មួយព្រោះតែនាងស្រវឹងស្រា នាងក៏ចូលច្រឡំបន្ទប់នឹងបានកេញចំណេញលើមនុស្សប្រុសពិការជើងម្នាក់..»
«ម៉េចទៀត?»
«បន្ទាប់មកនាងក៏បានរត់គេចមកមុន នឹងផ្ដែផ្ដាំថានឹងចិញ្ចឹមមើលថែរគេ..ល..លោកពូគិតថា..តើអ្វីដែលនាងបានធ្វើនោះសមរម្យដែរទេ?»
«…»
«តើនាងពិតជាត្រូវតែទទួលខុសត្រូវលើគេមែនឬ»
«កេញចំនេញរបៀបម៉េច?» សៃក្លូន បន្តសំណួរ កែវភ្នែកមុតស្រួចដៀងមើលក្មួយស្រីទាំងចាប់កំហុស។
«គឺពួកគេបានដេកជាមួយគ្នា..អ្វីបែបនោះ><»
«យល់ហើយ»
«...»
ប្រុសកំលោះងក់ក្បាល ស្ងាត់មាត់មិនបានប៉ុន្មានវិនាទីក៏ឆ្លើយតបត្រឡប់មកវិញ។
«អញ្ចឹងប្រុសម្នាក់នោះគួរតែទទួលខុសត្រូវលើនាង»
«ហេតុអី?»
«តាំងពីដើមឡើយពូមិនធ្លាប់លឺថាស្រីទទួលខុសត្រូវលើប្រុស... មានតែប្រុសទទួលខុសត្រូវលើស្រី...»
«...»
«ម្យ៉ាងទៀតមនុស្សប្រុសគ្មានអ្វីឲ្យខូចខាតដូចមនុស្សស្រីឡើយ»
«ត..តែប្រុសម្នាក់នោះពិការ...ហើយគេក៏មិនបានពេញចិត្តឲ្យស្រីម្នាក់នោះប៉ះពាល់ដែរលោកពូ»
«ហឹម..»
«មើលទៅនាងដូចជាលួចកេញ្ញចំនេញលើគេពេក ចាប់បង្ខំទាំងដែលសាម៉ីខ្លួនគេមិនពេញចិត្តផង អញ្ចឹងហើយទើបនាងសម្រេចចិត្តទទួលខុសត្រូវតែម្ដង..ដើម្បីកុំឲ្យមានរឿងវែងឆ្ងាយ»
«ចុះនាងគិតថាប្រុសម្នាក់នោះជាមនុស្សយ៉ាងម៉េច? ពូបារម្ភថាបើនាងទទួលខុសត្រូវលើមនុស្សមិនល្អ នាងអាចនឹងនាំទុក្ខដាក់ខ្លួន»
«គឺ...នាងក៏មិនសូវជាស្គាល់គេច្បាស់ តែបើតាមពាក្យចចាមអារាម គឺគេជាមនុស្សដែលគួរឲ្យអាណិតណាស់លោកពូ..»
អីយ៉ាៗ >< នាងនិយាយច្រើនពេកឬអត់? តិចនាំឲ្យគាត់សង្ស័យថាស្រីម្នាក់នោះគឺជានាងទៅ!?
«...»
«លោកពូគិតយ៉ាងម៉េច?»
«រឿងនេះពូក៏មិនដឹង..អញ្ចឹងហើយមានតែឲ្យនាងជាអ្នកសម្រេចចិត្តដោយខ្លួនឯងប៉ុណ្ណោះ»
«O.O»
«ពូទៅមើល ដូរ៉ា សិនហើយ.. ចាំពេលនាងគិតច្បាស់លាស់ពេលណាចាំប្រាប់ពូឲ្យដឹងផង»
«អុញ! ល..លោកពូ! នៅនិយាយគ្នាសិន!»
សៃក្លូន ញញឹមមុនមាត់តិចៗទំណងជាមនុស្សដឹងទាន់គ្រប់យ៉ាង រួចទើបបង្វែរខ្លួនដើរចេញទៅយ៉ាងលឿនស្លេវ មិនរវីរវល់នឹងការហៅរបស់នាងសូម្បីតែបន្តិច។
លោកពូឆ្លើយមិនរួច ឥលូវគេចបាត់ >0< ងាប់ហើយ!
ខំនិយាយអស់ទឹកមាត់ឡើងម៉ាគំណរ ចុងក្រោយនាងគិតខ្លួនឯងដដែល! ><
«អ្នកនាងតូច?»
ស្ត្រីចំណាស់ដើរកាន់កែវទឹកក្រូចច្របាច់ស្រស់ៗចូលមក ទើបនាងក្រមុំរហ័សរត់រកគាត់ភ្លាមៗ។
«អ៊ំុស្រី!»
«អ៊ុំយកទឹកក្រូចត្រជាក់ៗមកឲ្យ ក្រែងល៎អាចជួយឲ្យអ្នកនាងធូរស្រាលក្នុងអារម្មណ៍បានខ្លះ»
«អរគុណហើយអ៊ំុ T.T»
ណេរ៉ា ពេបមាត់រួចក៏ចូលទៅអោបអ៊ុំស្រីដែលធ្លាប់រស់នៅជាមួយខ្លួនតាំងពីតូចៗដោយឫកពាស្និទ្ធស្នាល។
«កើតអី? ឆាប់និយាយចេញមក ក្រែងអ៊ុំជួយបានណា»
អ្ហេ៎មែនតើ! ទើបនឹកឃើញ! អ៊ុំស្រីជាមនុស្សដែលធ្លាប់រៀបការមានស្នេហាមកពីមុន! បើនិយាយឲ្យគាត់ស្ដាប់ ក្រែងគាត់អាចជួយនាងបាន! o.o
«អ៊ុំគឺអញ្ចេះទេ…»
ផេនណេរ៉ា ដកដង្ហើមធំសម្រួលអារម្មណ៍នឹងរហ័សនិយាយរៀបរាប់ហេតុការណ៍ដែលបានកើតឡើងឲ្យស្ត្រីចំណាស់បានស្ដាប់... នឹងបន្ទាប់ពីស្ដាប់ចប់ហើយគាត់ក៏ងក់ក្បាលទាំងនៅលើមុខក៏មានស្នាមញញឹមស្រទន់ដូចដើម។
«អ៊ុំគិតថាព្រហ្មលិខិតច្បាស់ជាអ្នករៀបចំឲ្យពួកគេជួបគ្នាមិនខាន.. មិនងាយអ្នកណាចេះតែចូលច្រឡំបន្ទប់សណ្ឋាគារងាយៗទេ»
«…»
«មួយទៀតអ៊ុំមិនដឹងថាបច្ចុប្បន្ននេះគេផ្លាស់ប្ដូរឬវិវត្តន៍ដល់ណាហើយទេ.. តែបើជំនាន់អ៊ុំវិញរឿងមនុស្សពីរនាក់ដែលបាននៅជាមួយគ្នាទោះត្រឹមតែមួយយប់ក៏ដោយ ក៏ត្រូវចាស់ៗចាប់ផ្សំផ្គុំឲ្យរៀបការដែរ»
«…»
«អញ្ចឹងហើយអ៊ុំគិតថាបើពួកគេបាននៅជាមួយគ្នាហើយ គួរតែឲ្យពួកគេមើលចិត្តគ្នាសាកមើលទៅ បើមនុស្សប្រុសម្នាក់នោះជាមនុស្សល្អនឹងគួរឲ្យអាណិត គឺរឹតតែគួរឲ្យចង់មើលថែរទៀតហើយ.. គួរប្រាប់ឲ្យមិត្តភក្តិរបស់អ្នកនាងទៅជួបគេល៎មើល»
«អ៊ុំប្រាកដប្រាជាឬ?»
«ចាស៎ ដឹងទេអម្បាញ់មិញពេលលឺអ្នកនាងនិយាយថាគេជាជនពិការ អ៊ុំក៏ដូចជារន្ធត់ចិត្ត.. ព្រោះកាលមុនអ៊ុំក៏ធ្លាប់មានមិត្តម្នាក់ដែលពិការជើងដូចគ្នា»
«…»
«មិត្តអ៊ុំគេរៀបការមានប្រពន្ធតែគ្មានកូន នឹងដោយសារតែមិនអាចដើរបានត្រូវចាំពឹងឲ្យគេរុញខ្លួនបម្រើបាយទឹកសឹងគ្រប់នាទី ទើបគេត្រូវប្រពន្ធបោះបង់ចោល បោកប្រាស់យកទ្រព្យសម្បត្តិយ៉ាងច្រើន.. ចុងក្រោយក៏ធ្លាក់ខ្លួនរស់នៅក្រោមសំយ៉ាបផ្ទះអ្នកដទៃ... តែសំណាងល្អមួយឆ្នាំចុងក្រោយមុនពេលដែលគេស្លាប់ គេត្រូវបានទទួលឲ្យរស់នៅក្នុងមណ្ឌលសម្រាប់ជនពិការ មានបាយទឹកនឹងកន្លែងស្នាក់នៅគ្រប់គ្រាន់»
«…»
«ហ៉ើយរំលឹកដល់គេ ធ្វើឲ្យអ៊ុំអាណិតខ្លោចចិត្តសឹងស្រក់ទឹកភ្នែកហើយអ្នកនាង…»
អ៊ុំស្រីរៀបរាប់រឿងចាស់ ណេរ៉ា ក៏ចាំស្ដាប់មួយកន្លែងយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់...អារម្មណ៍រសេះរសោះពិបាកចិត្តមុននេះ សន្សឹមៗក៏ត្រូវបានរសាយអស់ទៅសឹងតែមិនគួរឲ្យជឿ។
«…»
«យ៉ាងណាមិញអ៊ុំសង្ឃឹមថាគេបានជួបមនុស្សស្រីល្អៗ អ្នកដែលអាចមើលថែរនឹងធ្វើជាពន្លឺ រងចាំផ្ដល់ការស្រលាញ់ឲ្យគេដោយពិតប្រាកដផងទៅចុះ..ចំណែកមិត្តភក្តិរបស់អ្នកនាងក៏ដូចគ្នា សូមឲ្យគិតគូរឲ្យបានច្បាស់លាស់ផង ចាំសម្រេចចិត្ត»
«អរគុណអ៊ុំស្រី…»
នាងគិតច្បាស់លាស់! នាងសម្រេចចិត្តបានហើយ!
នាងមិនដឹងថាកាលពីមុន ឃេស៊ីរ៉ាស់ ម៉េកខនដេស ម្នាក់នោះបានជួបប្រទះរឿងអ្វីមកខ្លះទេ.. តែខណៈណាដែលនាងសម្រេចចិត្តទទួលមើលថែរគេហើយ គឺនាងត្រូវតែធ្វើឲ្យបាន!
សារនេះនាងនឹងធ្វើឲ្យមនុស្សទូរទាំងពិភពលោកភ្លឺភ្នែក ឲ្យពួកគេដឹងថាទោះជា ឃេស៊ីរ៉ាស់ ពិការជើងដើរមិនកើតក៏ពិតមែន តែគេក៏នៅតែអាចរកភរិយាល្អម្នាក់ អ្នកដែលចាំស្រលាញ់នឹងថែរក្សាគេបានដែរ!!
ហើយមនុស្សស្រីម្នាក់នោះគឺជានាង!
.................
To be continued...