antidepressant // hyunho

0: ben ve sen; fırça darbesi ve son çizgisi

*little mix - only you (acoustic)

Her fırça darbesinin kayıp giderken varacağı bir son çizgisi, karışacağı renkleri; ben ve sen, bir fırça darbesi ile varacağı son çizgisi.

Resme karar verişim üzerinden uzun yıllar geçti; çocukluğum, ergenliğim, yetişkinliğe ilk adımlarım gibi. Ama tüm anılar, tüm kaçışlarım, güvenli alanım oluşu, var oluşum her şey çok taze hala aklımda. Şövale üzerinde tüm beyazlığı ve temizliğiyle duran bir tuval gibi, her şey çok taze.

Bir nevi kendimi dış dünyadan korumak, kimseye ihtiyaç duymamak, kimsenin ihtiyaç duymayacağı şekilde var olmak istedim. Ve oldum. Bazı kötü alışkanlıklarımla birlikte ama oldum. Ben kendimle birlikte bu bir oda, bir salon, bir banyo ve adasız mutfağıyla küçücük kendi dünyamda var oldum.

Sonra bazı sesler dahil oldu küçücük kendi dünyama, sanırım sürekli ismimi sayıklıyordu, ben engel olamadım. Belki engel olmak istemedim. Ve tekrar sonra ben bazı sesleri hayatımdan çıkaramadım; yokluğuna gözyaşı döktüm, üzüntüsüne üzüldüm, mutluluğuna mutluluk katmak istedim.

Şimdi ise ince mavimsi-grimsi bir duman üzerinde tüm hayatımın akışı; göz alıcı ve hipnoz edici. Mavimsi-grimsi dumanım giderken geride bıraktığı külleri ve etrafa savruluşum. Savrulup savrulup yokluğunda kayboluşum ama korkutucu bir kayboluş değil, yeni güzel şeyler gibi. Bilemiyorum. Belki sen gibi, belki bazı sesler gibi ve tekrar, belki.

Şövale başında silinmiş mavimsi-grimsi dumanlarımla ben yokluğun ortasında.

Sen, savrulup savrulup yokluğunda kaybolduğum beni tut. Sımsıkı.

Ben yine buradayım, savrulup savrulup kaybolurken, her darbemde kayıp giderken durmam için son çizgim ol, varacağım son çizgi.

Biz birbirine karışan renkler.

Yolunu kaybettiğimiz beyaz ruhumuza.

---

*katara