Yüreğimde Kalan Umutlar

Bölüm 35

Tutku,eniştesinin teyzesini dövmesinden hiç bahsetmedi Deziray'a.Keyfini iyice kaçırmak istemiyordu.Ona mutluymuş gibi görünmeye çalışıyordu.Beraber yemek yiyorlardı kapı çaldı.Tutku kapıya koştu ama açtığında kimse yoktu.

''Çocuklar zile basıp kaçmıştır heralde.'' dedi kapıyı kapattı yeniden.Tam yerine oturacakken yeniden kapı çaldı.Deziray bu sefer sinirlendi kapıya kendi gitti.Kapıyı açtığında babası perişan halde karşısındaydı.

''Ne işin var senin burada ?'' diye bağırmaya başladı.Tutku adamın kötü halini gördü.Hırpalanmış gibiydi.Üstü başı yırtıktı.Feride Hanım ve Tutku adama yardım ettiler.İçeri aldılar.Deziray sesini çıkarmadı.Çünkü babasını daha önce hiç böyle görmemişti.

Tutku su getirdi Deziray'ın babasına.Adam elleri titreye titreye içti.Kimse konuşmuyordu.Herkes Yüksel Bey'in haline inanamıyordu,onu inceliyordu.Feride Hanım konuşmaya başladı.

''Ne bu halin Yüksel ? ''

''Sizinle konuşmaya geldim.'' dedi öksürerek.

''Senin bizimle konuşacak bir şeyin yok.'' diye bağırdı Deziray.

Tutku onun babasına böyle davranmasına dayanamıyordu.Adamın bir türlü konuşmasına izin vermiyordu.Tutku elini sıktı.En sonunda oda tutamadı kendini.

''Deziray yeter ! Bırak konuşsun adam.''

Deziray gözlerini açarak baktı Tutku'ya.İlk defa sesini bu kadar yükseltiyordu.Tutku yle bağırınca sessiz kalmayı tercis etti.Yüksel Bey konuşmaya başladı.

''Seni çok üzdüm Feride biliyorum.Ama inan çok pişmanım.İflas ettim.Hep evdeyim.Evde oturdukça,senden kalan hatıraları gördükçe sana yaptıklarımı düşündüm.Anladım ki insanın vicdanı rahat değilse günden güne öldürüyor.Sanki her gün zehirleniyor gibiydim.Yaptığım şeylerden dolayı ben hem karımı hem de ailemi kaybettim.'' Ağlamaya başladı adam.Hıçkıra hıçkıra ağlayarak konuşmasına evam etti...

''İnsan elindekinin kıymetini kaydedince anlıyor.Ailesini değerini,oğlunun kıymetini.Ben anladım ki sizin varlığınız çok önemliymiş benim için.Biliyorum beni asla affetmeyeceksiniz.Ama hakkınızı helal edin.''

Bu konuşmadan sonra sessizlik yine hakim oldu.Tutku söylediklerinden çok etkilenmişti.O bile üzülmüştü haline.Pişman olduğu kesindi.Feride Hanım konuşmakta zorluk çekti.Sadece bir kaç kelime döküldü ağzından.

''Affettim seni,helal olsun...'' Feride Hanım'ın bu sözlerinden sonra yine ağlamaya başladı adam.Ellerini yüzüne gömdü hıçkırıklara boğuldu.

Deziray kıpkırmızı olmuştu.Annesi,,babasını nasıl affederdi.Deziray bunu asla yapmayacaktı.

Tutku,Deziray'ın baabsını affetmesini,bir kaç kelimede olsa söylemesini bekledi.Ama söylemedi.Sustu sadece.

Yüksel Bey yerinden kalktı,kapıyı açtı kapatmadan yavaş yavaş kayboldu sokağın karanlığında...

Tutku sadece baktı adamın arkasından Deziray ise öfkeyle annesine bakıyordu.Tam annesine bir şeyler söyleyecekken susturdu Tutku.Feride Hanım'ın koluna girip onu yatağına götürdü.Deziray'ın yanına geldi.

''Anlamıyorum Tutuku.Annem nasıl bu adamı yaptıklarından sonra affediyor?Ne çabuk unuttu bize yaptıklarını?''

''Asıl ben seni anlamıyorum Deziray.Nasıl böyle düşünebiliyorsun? Baban pişman olmuş,gözlerinden anladım.Sende anladın bunu.Senin baban hepimizin karşısında hüngür hüngür ağladı ve senden af diledi.Ama sen ağzını açıp tek bir kelime söylemedin.Benim babam eğer hayatta olsaydı.sadece bir dakikalığına karşıma geçseydi,dünyanın en güzel sözlerini söylerdim ona.Baban sana ne yapmış olursa olsun annen onu sevçyor,sede seviyorsun.Öfkeyle onun kalbini kırıyorsun.Hayatta hep önümüze bakmalıyız eğer geçmişe bakarsak gelecekte asla mutlu olamayız.Anneninde babanında yaşı geçiyor.Onları kaybetmeden kıymetlerini bil,yanlarında ol.Babanın yanına git,onu affet.''

Deziray bu sözlerden sonra sadece baktı Tutku'ya.Hiç onu dinleyecek gibi değildi.Çekti gitti odadan.Yatağına yattı,uyumaya çalıştı.Tutku ise koltukta kaldı öyle.Kendi babasını düşündü,gözyaşlarıyla bitirdi geceyi...

******

Tutku sabah kalktığında Deziray'ı göremedi yanında.İşe gitmesine daha vardı.İşe gitmemiştir diye düşündü.Mutfağa indi orada da yoktu.Biraz bekledi ama yine gelmedi Deziray.Feride Hanım'da merak etmeye başladı.Belki fırına gitmiştir diye düşünerek kahvaltıyı hazırladılar.Biraz sonra kapı çaldı.Tutku kapıya açtığında gördüklerine inanamadı.Deziray,babasını almış yanına karşısında duruyordu.Deziray,Tutku'nun söylediklerini bütün gece düşünmüş babasını affetmek istediğini anlamıştı.Beraber kahvaltı ettiler.Feride Hanım hiç konuşmadı.Deziray Tutku'dan bahsetti babasına.Kahvaltıdan sonra Deziray işe giderken babasınıda bıraktı.

Mutlu günler geçiyordu.Tutku arada teyzesini görmeye gidiyordu.Ahmet Bey'den hiç bir iz yoktu.Zamanla yaşananların izleri siliniyordu.

Bir gün Tutku çok güzel bie haberle eve geldi.Deziray onu bekliyordu.

''Tutku nerede kaldın?Seni bekliyoruz.''

''Deziray hamileyim ben.İnanabiliyor musun?Hamileyimm.''Tutku sevinçten alıyordu.Deziray sımsıkı sarıldı Tutku'ya.İkiside çok mutlu olmuştu.

Tutku hayaline çok yakındı artık.Bir can taşıyordu karnında.Onun çocuğu olacaktı.Çok güzel duygular yaşıyordu.Hamile olduğunu öğrendiğinden beri dünyanın en mutlu insanıydı sanki...