İmkansız

1.Bölüm: By İmkansız

Bu sokaklar bana çok yabancıydı. Bu cadde,bu dükkanlar...Hiç bilmediğim yerde hiç bilmediğim insanlar bana o kadar uzaktı ki.

Göz ucuyla yanımda oturan babama baktım.O da benim kadar sessizdi.Benim kadarda yıpranmış.Ama o her zaman benden çok daha güçlü duruyordu.Annem öldüğünde bunu çok daha iyi anlamıştım.Üzüldüğünü hatta içten içe yıkıldığını çok iyi biliyordum.Çok seviyordu annemi.Sırf annemin üzüntüsünü unutmak için beni, bizi, geleceğimi buralara sürüklememiş miydi.Benim iyiliğim için olduğunu söyleyip duruyordu.Benim iyiliğim için mi annemin mezarından beni uzaklaştırmıştı,arkadaşlarımdan alıkoymuştu?

Bu sessizlik artık canımı sıkıyordu.Arabanın motorunun çıkardığı tek tük sesler ve nefes alışverişleri dışında neredeyse hiç ses yoktu.

Sabahın bu saatlerinde sessizdi İstanbul.

"Geldik efendim."

Şöforumüz Rasim Amcanın sesiyle ona döndüm.Baktığı yere doğru bende baktım.

Gösterişli ve gerçekten güzel (bir okul için fazlasıyla güzel) bir binaydı.

Özel Seymenler Koleji

Adı da havalıymış hani.

"Hadi kızım inelim."

Arabadan önce babam sonra ben indim. Güya beni çok düşünen (!) babam beni okula ilk gün kendisi getirip kayıt işlemleriyle falan ilgilenicekmiş.

Babam önde ben arkada okula girdik.

Dışı kadar içide baya güzeldi okulun.Eski okulumda özel okuldu ama bu kadar güzel olduğunu söyleyemeyecektim.

Babam müdürün odasına girdiğinde orta yaşlardaki adam hemen ayağa kalktı ve babamla tokalaştı.Daha sonra bana döndü.

"Yeni okuluna hoşgeldin bakalım.Ee nasıl buldun okulu?"

"Güzel."demekle yetindim ve hafifçe gülümsedim.

Biraz sohbet biraz işlemler derken sonunda müdürün odasından çıkabilmiştik.

" Kızım sen şimdi sınıfına git.Akşam görüşürüz."

"Tamam baba teşekkür ederim."

Babam tebessüm etmekle yetindi ve çıkış kapısına doğru gitmeye başladı.

Bende sınıfımın olduğu kata doğru ilerledim.Nasıl bir merdiven bu yaa çık çık bitmiyor.Asansör vardır herhalde koca okulda.Eğer yoksa yani çık çık bitmez bu merdiv---

"Ohaaaaa!!"

Tabi sen böyle salak salak şeyler düşün bakalım Derin Hanım böyle toslarsın birine.

Kafamı kaldırdım ve bana âdeta böğüren şahışa baktım.

"Biraz daha bağırırsan kulaklarımı kaybetmekten korkuyorum!"

"Hem suçlu hem güçlü kıza bak ya."

Şu an karşımda duran kaba öküz şahsiyete baktım.Benim konuşmama fırsat vermeden kendisi devam etti.

"Zaten gözlerin görmüyor bir de kulaklarını kaybetmeni istemem açıkçası.Çevrene zarar."

"Çok komiksin yaa!" dedim ve yapay bir şekilde güldüm."

"Sağol canım genelde öyle derler."

Bir de egoist.

"Ya bi çekil git önümden sabah sabah hiç seninle uğraşamayacağım."

Önce kaşlarını çatarak baktı.Sonra kenara çekildi.

"Çok güzel özür diliyorsun gerçekten."