គូស្នេហ៍ឆ្នាស់ឆ្នើម «ចប់» ✔️

ភាគទី ២៦

   /មន្ទីពេទ្យ/
   ជុងហ្គុកនាំយេរីមមកមន្ទីពេទ្យ ទឹកមុខបារម្ភជាខ្លាំងពេលពេទ្យកំពុងតែជួយនាង

  ក្រាក!
   ទ្វារបន្ទប់សង្រ្គោះបានបើកឡើង ជុងហ្គុកក៏ស្ទុះទៅសួរគ្រូពេទ្យ
   «លោកគ្រូពេទ្យនាងយ៉ាងមិចទៅហើយ»
   «អ្នកជម្ងឺឆ្លងផុតគ្រោះថ្នាក់ហើយ ប៉ុន្ដែ!»
   «ប៉ុន្ដែយ៉ាងមិច» ជុងហ្គុកចាប់ផ្ដើមបារម្ភណេលលឺគ្រូពេទ្យនិយាយបែបនឹង
   «នាងមានជម្ងឺបេះដូងដំណាក់កាលកណ្ដាល ទោះវាមិនប៉ះពាល់ដល់ជីវិតតែបើមិនយកចិត្តទុកដាក់វាអាចនឹងវិវត្ដន៍ទៅដំណាក់កាលធ្ងន់ធ្ងរ តាមដែលពិនិត្យវាមិនមែនទុកតែកើតឡើងទេ»
   «មានរឿងបែបនេះ មិចក៏អូនមិនប្រាប់បង អរគុណហើយគ្រូពេទ្យ»
   «បាទ!» ក្រោយពីបញ្ចប់ការសន្ទនាជុងហ្គុកក៏ដើរទៅមើលយេរីមនៅបន្ទប់សម្រាកវីអាយភី

   (ម៉ូឈី សុំទោសបងមិនអាចទៅចូលរួមបានទេ បងស្រាប់តែមិនស្រួលខ្លួន)
   (បងឈឺអីធ្ងន់ធ្ងរដែរទេ)
   (គ្រាន់តែផ្ដាស់សាយវិលមុខអស់កំលាំង កុំបារម្ភអីបងលេបថ្នាំហើយសម្រាកទៅលែងអីហើយ)
   (ឲ្យអូនទៅរកបងអត់)
   (មិនអីទេ... អូន! ក៏ហត់ហើយចប់កម្មវិធីទៅផ្ទះទៅណា កុំគេងយប់ជ្រៅពេក)
   (មានអីតេមកអូនណា)
   (បងដឹងហើយ) ម៉ូឈីតបសារជាមួយជុងហ្គុករួចក៏ត្រលប់ទៅញាំអីបន្ដតែទឹកមុខហាក់មិនសូវសប្បាយចិត្តសោះ ចំណែកជុងហ្គុកតបសារបិទទូរស័ព្ទរួច យេរីមក៏ដឹងខ្លួនល្មម

   «ជុង! មិចក៏បងនៅទីនេះ?» យេរីមដឹងខ្លួនឡើងឃើញរាងក្រាស់នៅក្បែរក៏សួរនាំ
   «ហេតុអីលាក់បាំងបង? នេះឬជាមូលហេតុដែលអូនបែកពីបង» រាងក្រាស់មិនតបតែក៏ឆាតសួរទៅកាន់យេរីមវិញ
   «ជុង! អូន... អូនសុំទោស ដែលលាក់បាំងបងតែអ្វីដែលអូនធ្វើក៏ព្រោះតែអូនមិនចង់ឲ្យបងឈឺចាប់នៅពេលក្រោយទេ» យេរីមនិយាយមិនទាន់ចប់ផងជុងហ្គុកក៏ស្ទុះមកឱបនាង
   «បងសុំទោស... បងល្ងង់ណាស់ដែលមិនចាប់អារម្មណ៍ថាអូនឈឺ បងនឹងរកពេទ្យល្អៗព្យាបាលអូនឲ្យជា...»
   «ជាហើយបានប្រយោជន៍អីទៅ បងលែងជាកម្មសិទ្ធរបស់អូនទៀតហើយ» យេរីមនិយាយទាំងទឹកភ្នែករលើងរលង ជុងហ្គុកពេលលឺដល់ឈ្មោះម៉ូឈីគេក៏ប្រលែងការឱបពីយេរីមភ្លាម»
    «បងមិនបាច់ទទួលខុសត្រូវទេ អូន! មិនបន្ទោសបងឡើយ អូនមិនចង់ឲ្យម៉ូឈីឈឺចាប់ឡើយ»
   «រឿងម៉ូឈីបងនឹងនិយាយជាមួយនាង ពេលនេះអ្វីដែលសំខាន់អូនត្រូវតែឆាប់ជា ឆ្លាតកុំរឹងរួស» នាយលើកដៃអង្អែលសក់របស់យេរីមថ្មមៗ
   «តែ....»
   «កុំប្រកែក បងមិនចូលចិត្តនិយាយដដែលៗទេ» យប់ហើយសម្រាកទៅ
   «ចាស!»