Blood Ransom (Completed)

Chapter 19: Lies in the Dark

I can't even find the answer to the question of how Trevor and Arioch met; what about the things I experience and encounter here in Blizmoor?

The memories of Agatha are like the gushing water that I was trying to cage with my hands. No matter how I try to hold it, it keeps on dripping, escaping from my grip—it's uncontrollable. At hangga't nangyayari iyon, hangga't nakikita ko ang mga bagay na dapat ay nasa nakaraan na, hindi mababawasan ang bigat sa nararamdaman ko. Hindi ko pa rin alam kung kailan ba ang susunod na eclipse. I don't have any assurance that I will be able to leave this world as soon as possible. Patuloy akong mamumuhay dito ng nagtatago, bilang isang replica ng Agatha na matagal nang wala... matagal na nga ba? Hindi ko alam. Walang masyadong nak-kwento sa akin si Grim, tungkol kay Agatha. It was like he was being careful not to talk too much about her. Why?

Why can't I know the whole fucking story? I can't know if Dakota's version of the story is the one I must believe. I don't have any basis. Pero wala naman siguro siyang dahilan upang magsinungaling sa akin hindi ba? Or there is?

"Hindi na ba masama ang pakiramdam mo?" I was drowning in my thoughts when Grim suddenly touched my forehead; he was like feeling my temperature if it were high.

"Hindi ka naman nilalagnat, sana pala ay natanong ko kay gagong Calum ang mga bagay tungkol sa mga mortal." pinagmasdan ko siya, he cares for me, I feel it. But is that because he really cares for me or because I am Agatha's... Hindi ko na magawa pang dugtungan ang sinasabi sa isip dahil nakakasawa na.

"Mabigat lang talaga pakiramdam ko, siguro'y itutulog ko na lang ito. Saka maaga pa ako bukas na papasok sa shop ni Erina, maybe we should sleep now?" tumayo na ako at lumingon kay Grim na nakatingala sa akin. Tumayo na rin siya at tumango.

"Before that, I think you should eat dinner first. Nagluto ako kanina, may stock kasi ng mga pagkain dito. Pinakain ko na rin si Calcifer, I think okay na rin ang paa niya." Tumalikod na ako at naunang pumasok. Bukas ang ilaw ng buong bahay at natanaw ko kaagad mula rito ang dining table. Mukhang nagluto nga siya dahil may mga nakahayin dito na tinakluban lamang niya.

"Kumain ka na ba?" I asked him while removing my cloak. Ipinatong ko iyon sa couch bago sumunod sa kaniya na naghahanda na ng kakainan ko.

"Yeah, but I will eat again para may kasabay ka." tumango naman ako at naupo na. Roasted chicken, mashed potatoes, and garlic rice, ang niluto niya. Gumawa rin siya ng juice at ipinagsalin pa ako sa baso. I didn't know, maaasahan pala siya sa lahat ng bagay.

"Dapat sa 'yo nagaasawa na e. You know how to cook, marunong ka rin siguro sa mga gawaing bahay? Ilang taon ka na ba?" akala ko tatawa siya o mapipikon kasi parang inaasar ko siya pero nanatili siyang tahimik kaya napaangat ang tingin ko sa kaniya. He was looking down at his plate, his brows shut, and his hands were balled into fists. Kinabahan naman ako kaya natahimik na lang. Nagalit ko ata talaga siya.

"I almost married a woman, and was so ready to spend my life with her, but... she was stolen from me. After her, I promised not to marry anyone. Kung hindi siya, 'wag na lang." I swallowed hard as I heard him say that. Hindi nakaligtas sa pandinig ko ang pagkabasag ng boses niya like the woman he's talking about matters to him, to the point na kung hindi lang din naman ang babaeng 'yon ang mapapangasawa niya, he'd rather live alone than marry a woman na hindi naman ang babaeng ginusto niyang mapangasawa. How could a love story end tragically? I pity him.