Unicode
သမားရိုးကျမနက်ခင်းတစ်ခုကြောင့်မက်သရူး စာသင်ဖို့အတွက်နန်းဆောင်ကနေထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။
အိမ်ရှေ့စံကတော့မင်းကြီးဆီအကိုဟန်ဘင်းနဲ့အတူသွားတွေ့ပြီးမှလာမယ်ဆိုလို့မက်သရူးမစောင့်တော့ပဲတစ်ယောက်တည်းသာထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။
လက်ရှိကိုသာအကောင်းဆုံးနေမယ်လို့တွေးလိုက်တိုင်း ကိုယ့်ကိုကိုယ်တာဝန်မဲ့ပြီးရှောင်ပြေးချင်နေသူတစ်ယောက်လို ခံစားမိလာသည်။ ရစ်ခီပြောတဲ့စကားတွေကအခုထိ ဦးနှောက်ထဲ တဝှဲလည်လည်နဲ့နေရာယူထားစဲပင်။ ရစ်ခီကိုပြောစရာတွေအများကြီးရှိပေမယ့် တကယ်တမ်းကျ ဘာပြောရမှန်းကိုယ်တိုင်သေချာဝေခွဲမရပေ။ အရင်ကအကြောင်းတွေကိုပြန်မေးရမည်လား။ ဒီတိုင်းပဲဘာမှမသိသလိုအခုလက်ရှိဘဝအခြေအနေတိုင်းနေကြဖို့ပြောရမည်လား။တကယ်တမ်းအဲ့လိုပြောလိုက်ရင်ရစ်ခီအပေါ်ကိုရက်စက်လွန်းရာကျသွားမည်ပင်။ အကိုဂျီအွန်းကိုသာအကုန်ပြောပြလိုက်ရင် မဖြစ်နိုင်တဲ့အမှန်တရားကိုလက်ခံပေးနိုင်ပါ့မလား။ ရူးနေတယ်လို့များပြောမလား။
အတွေးမျိုးစုံနှင့်မသေချာတဲ့အဖြေတွေနဲ့မေးခွန်းပေါင်းများစွာကြောင့်မက်သရူး စိတ်ပိုရှုပ်လာရတာပဲအဖက်တင်သည်။
ရစ်ခီအပေါ်ကိုခံစားချက်မရှိဘူးဆိုဦးတော့ကျွန်တော့်တစ်ယောက်တည်းကိုပဲကြည့်ပြီး ဒီနေရာထိရောက်လာခဲ့တာကိုတော့မျက်ကွယ်မပြုနိုင်ပေ။
"မက်သရူး မထိုင်ပဲမတ်တပ်ရပ်ပြီးဘာတွေစဥ်းစားနေတာလဲ"
"ဆရာ ရောက်ပြီလား"
"ကျွန်တော်ဒီတိုင်းအတွေးများနေလို့ပါ"
"အင်း ဆရာ့အကြံဥာဏ်လိုသေးလား"
"အခုတော့ဘယ်လိုစပြီးပြောရမှန်းကိုမသိသေးလို့ပါ"
"အင်းပါ"
"အိမ်ရှေ့စံက ခဏနေမှလာမယ်လို့ အမှာပါးလိုက်ပါတယ်ဆရာ"
"အင်း ထိုင်ရအောင်လေ"
"ဟုတ်ကဲ့"
"ဆရာ"
"တစ်ခုလောက်မေးလို့ရမလား"
"မေးလေ"
"အတိတ်နဲ့ပစ္စုပ္ပန်မှာဘာကပိုအရေးပါလဲ"
YOU ARE READING
Soul of Heart
Fanfictionလက်ရှိ ဘဝကနေ လွဲမှားမှုတစ်ခုကြောင့် ဂျိုဆွန်းခေတ်က ခန္ဓာကိုယ်ထဲကိုဝိဥာဥ်ပြောင်းသွားတဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက် နဲ့ အမြဲတမ်းတစ်ယောက်တည်းနေနေရတဲ့ အိမ်ရှေ့စံကောင်လေး ရဲ့ တွေ့ဆုံမှုအကြောင်းလေးပါ အရင်လို ခပ်အေးအေး စာသင်သားလေး Seok Matthew ကနေ သွက်လက်ပြီးအကင်းပါ...
