အပိုင်း (၇)
Unicode
နောက်ရက်တွေလည်း စာသင်လိုက် အိပ်လိုက်နှင့်ပင်ကုန်ဆုံး ခဲ့သည်မှာ တစ်ပတ်ကျော်ပြီဖြစ်သည်။ ဖုန်းလည်းမရှိ Laptop လည်းမရှိနှင့် electronic နှင့်ဝေးရာမှာ နေရသည်မှာ ငရဲလိုပေ။ ဒီကြားထဲ ဟိုမသွားနဲ့ဒီမသွားနဲ့ ဖြင့်အကုန်လိုက်ပိတ်ပင်ထားသော မင်းသားကြောင့် ပိုစိတ်ရှုပ်ရသည်။ ပြောရရင် မက်သရူးသေလောက်အောင် ပျင်းနေပြီဖြစ်သည်။
ဒီနေ့တော့နေ့လည်စာစားပြီးတာနဲ့နန်းတော်ထဲပတ်ကြည့်ဖို့တွေးထားသည်။ မလွတ်လည်းရအောင်ထွက်မည် ဒီတိုင်းကြာကြာနေရင် တကယ်သေသွားနိုင်သည်။
"မက်သရူး မက်သရူး"
"မက်သရူး"
"လန့်လိုက်တာ မင်းသားရာ"
"ငါခေါ်နေတာကြာလှပြီဘာတွေတွေးနေလို့မကြားရတာလဲ"
မက်သရူး ရွဲ့ကာပြောလိုက်သည်။
"ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်အတွေးကဘာဖြစ်မလဲအကိုရယ် မိန်းကလေးလှလှလေးအကြောင်းပေါ့"
သူ့စကားထိရောက်သည် အိမ်ရှေ့စံကသူ့ကိုမျက်မှုန်ကျုံကာ သေချာကြည့်သည်။
"ဘာလို့အဲ့လိုကြီးကြည့်နေတာလဲ ဘာလဲ ကျွန်တော့်ကိုလည်း အကို့လို ဂေါ်မစွံ့လုပ်ခိုင်းမလို့လား"
"အဲ့တာဘာပြောပြန်တာတုန်း"
"ရုပ်ချောပေမယ့်ကြိုက်မယ့်လူမရှိတာကိုပြောတာဗျာ"
"ငါ့ကိုများ"
"အကို ဒီနေ့စာဖတ်ဆောင်မသွားဘူးလို့ပြောထားတာနော် မေ့မသွားနဲ့"
"ငါပြောတဲ့စကားငါသိပါတယ်"
"အခုနန်းဆောင်ကိိုပြန်မယ်နေ့လည်စာစားပြီးမင်းနားချင်နားလေ"
"ဟုတ်ကဲ့"
မက်သရူးကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ်ပြုံးနေမိသည်။
ဂျီအွန်းဒါကိုသေချာကြည့်နေသည်ကိုတော့ မက်သရူး မမြင်လိုက်ပေ။
ဒီနေ့တော့ ကိုယ့်အခန်းထဲတွင်ပဲ နေ့လည်စာစားဖြစ်ကြသည်။
မက်သရူးနေ့လည်စာစားပြီးတော့ ခွင့်ပြုချက်တောင်းရန် မင်းသားဆီသွားလိုက်သည်။
YOU ARE READING
Soul of Heart
Fanfictionလက်ရှိ ဘဝကနေ လွဲမှားမှုတစ်ခုကြောင့် ဂျိုဆွန်းခေတ်က ခန္ဓာကိုယ်ထဲကိုဝိဥာဥ်ပြောင်းသွားတဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက် နဲ့ အမြဲတမ်းတစ်ယောက်တည်းနေနေရတဲ့ အိမ်ရှေ့စံကောင်လေး ရဲ့ တွေ့ဆုံမှုအကြောင်းလေးပါ အရင်လို ခပ်အေးအေး စာသင်သားလေး Seok Matthew ကနေ သွက်လက်ပြီးအကင်းပါ...
