Karşı Komşu / BxB

9

Sabah demirle kahvaltı yapmış daha sonrasında da eve geçmiştim. Dün hayatımın en güzel günü olabilirdi.

Onu öpmüştüm! Oda beni öpmüştü.

Bu içimi hernekadar hoş yapsa da gerçek dünya ya dönmem gerektiğini fark ediyordum.

Her zaman ki gibi odamdan çıkmazken bu sefer odaya annem girmişti.

"Dün naptınız bakalım"

"Napacağız anne ya öyle oturduk film izledik, yemek yedik falan" bacağımı okşadı, yanağını öptüm oda beni öptü ama bunları bilmene gerek yok tabii.

"Hee o kadar diyorsun yani"

"Başka ne olacaktı anne" gözlerine bakmazken annem hariç heryere bakıyordum.

"Sende var bişeyler de hadi neyse" bu kadın neden herşeyi fark ediyordu?

"Kalk da yardım et evi temizleyeceğiz, perdeleri yıkamıştım onları as" neden dünde takılı kalamıyordum, işin yoksa perde as şimdi.

"Off asarım" diyerek yerimden kalktım.

"Anneye oflanmaz!"

*

Sınavlarım falan için okula gitmem gerekiyodu artık yaz geliyo ve benim için üniversite hayatı bitecekti birde atanırsam ohh tadından yenmez.

Ayakkabılarımı giyip asansörün gelmesini belkiyordum. Karşı kapı açıldığında demir, siyah kot pantolonu ve beyaz gömleğiyle ağzımın suyunu akıtıyordu.

İkimiz birbirimize bakarken asansör gelmişti bile içine girdiğimizde zemin kata bastım.

İkimizden de ses yoktu.

"Sen nereye?" Demirin meraklı sesiyle ona baktım.

"Üniversiteye gidiyorum, sen?"

"Bende ofise hasta randevum var" bende senin hastanım.

"Hmm iyiymiş, zor değil mi? "

"Her mesleğin zorluğu vardır tabiki ama sevdiğim iş olduğu için sıkılmıyorum." Kafamı onaylar anlamda salladım. Asansörden çıktığımızda apartmandan çıkmamız uzun sürmemişti.

"Seni bırakabilirim" kolunda ki saate baktığında kafasını geri bana çevirdi "daha hastamın gelmesine var, bırakabilirim"

"Peki o zaman" birlikte arabasına bindiğimizde ona adresi vermiştim.

"Dün için teşekkürler çok güzeldi" kendimi garip hissederken neden böyle bişey söyleme gereği duyduğumu bilmiyordum.

"Evet gerçekten çok güzeldi arkadaş arkadaş çok iyi anlaştık"

"Ya ya öyle" telefonumun çalmasıyla dikkatimi oraya verdim, arda arıyordu.

"Efendim arda"

"Nerelerdesiniz kuzey bey"

"Üniversiteye gidiyorum bir kaç işim var öyle, siz nerelerdesiniz asıl"

"Valla meteyle ben şuan onlardayım, oturuyoruz nergis hanım sevgilisiyle" son kelimesiyle yüzümü buruşturdum.

"Midem bulandı galiba" arkadan metenin gülme sesi gelmeyle bende güldüm.

"Ben o zaman işlerimi halletikten sonra metelere geliyorum"

"Tamam görüşürüz" görüşürüz diyerek kapattığımda demire bakmıştım gerilmişmiydi o ya?

"Meteler?" Sorduğu soruyla ona baktım. "Evet, arda metedeymiş bende onlara gideceğim"