Karşı Komşu / BxB

4

Odamda kıçımı devirip uzanıyordum oldukça mutluydum keki vereli bir saat olmuştu acaba yedi mi?

Odamın kapısı açıldığında içeri annem girmişti bu kadın neden kapı çalmayı bilmiyordu.

"Anne lütfen şu kapıyı çalar mısın artık, ben senin odanın kapısını çalmasam terlikle kovalarsın"

"Sen aşık mı oldun?"  Sorduğu soruyla afallarken gözlerimi büyütmüştüm. Yerimde dikleştim.

"Ne?"

"Ne, ne aşık mı oldun diyorum sana"

"Ne aşkı hangi aşk, kime aşk, nasıl bir aşk?"

Odamın kapısını kapatarak yatağımın kenarına oturdu.

"Bana söyleyebilirsin oğlum biliyorsun yanındayım ben senin?" Saçlarımı okşadığında saniyelik olarak gözlerimi kapattım, saçlarıma karşı zaafım vardı galiba.

"Bilmiyorum galiba oldum."

"Oyy benim oğlum büyümüşte aşık mı olmuş yerim ben onuu" yanaklarımı sıka sıka sevmeye başladığında şu yumuşak ortamın içine etmişti.

"Off anne bir dur ya" yanaklarımı kurtardığımda sündüklerini hissediyordum.

"Eee anlat bakayım kim bu benim canım oğluşumun minnacık pamuk gibi olan kalbini çalan kız?" İşte sorun buydu anne oğlun bir erkeğe aşık olmuştu.

Gözlerim dolarken ona söyleyip söylememek arasında kalıyordum ya nefret ederse benden ya tiksinirse. Burnumu çektiğimde endişeyle bana bakıyordu.

"Noldu bebeğim?" Alnıma dağılan saçlarımı
Eliyle geri iterken derin nefesler alıyordum.

"Kız değil." hareketleri duraksarken, korkuyordum bana tiksinerek bakmasından çok korkuyordum.

"Nasıl yani?" Sorduğu soruyla ağzımdan bir hıçkırık koptu. Gözlerim artık yaşları tutamayarak yanaklarıma düşürmüştü.

"Erkek işte" annem derin nefes alarak yanaklarımda ki yaşları sildi. Alnımı öptüğünde bana sıkıca sarılmıştı.

"Olabilir oğlum, ağlama bebeğim." Derin nefesler alırken rahatladığımı hissediyordum. Başımı kaldırarak yüzüne baktığımda oda bana bakıyordu.

"Kızmadın mı yani?"

"Kızdım eşşek sıpadı çok kızdım." Dudaklarım kendiliğinden büzüldüğünde gözlerim dolmaya başlamıştı yine biliyordum işte böyle olacağını.

"Kızdım ama benden saklamana kızdım canımın içi ben senin annenim her zaman yanındayım ben senin." Burukça gülümsediğimde tekrardan sarılmıştım.

"Ne zamandan beri fark ediyorsun?"

"17-18 yaşımda fark etmiştim".

"Bu zamana kadar söylemedin mi sıpa" kalçama vurduğunda kıkırdamıştım. Annemden ayrıldığımda yüzüne bakıyordum. Oldukça mutlu olmuştum.

"Babam ne der sence, kızar mı?"

"Hiç bilmiyorum oğlum ama büyük bir tepki vermez bence biliyorsun babanı" biliyordum o sevmese bile en değerlileri bizdik bunu hep hissettirmişlerdi ama yine de içimdeki korkuyu yenemiyordum.

"Eee anlat bakalım kim bu şanslı çocuk?"

"Karşı komşumuz" bu sefer annem şokla gözlerini açtığında gülmeden edememiştim.

"Sen o yüzden kek istedin" aydınlık yaşadığında beş kardeş göstererek bana bakmıştı.

"Çocuğa sakın keki ben yaptım deme!" Beni nasıl da iyi tanıyordu ama canım anam. Gözlerimi kaçırdığımda saçlarımın önünü tutarak çekmişti.

"Eşşek sıpası seni!"

"Ya anne yapma nolmuş yanı ufacık tatlı bi yalan söylediysem hem çok beğendi" bana kısık gözlerle baktığında son kelimelerim hoşuna gitmiş olacak ki saçlarımı bırakmıştı.

"Tabiki güzel olacak ben yaptım sonuçta." Yataktan kalktığımda koşma pozisyonuna hazırladım kendimi.

"Bu arasa saçlarının beyazı gelmiş" koşarak odadan çıktığımda annem arkamdan bağırarak geliyordu. Salona girip babamın arkasına iliştiğimde beni kurtarması için dualar ediyordum.

"Baba kurtar benii"

"Naptın yine eşşoleşşek"

Annem salona geldi elinde terliği vardı şimdi sıçmıştım o terliğin ıskalama imkanı yoktu.

"Hasan çekil onun önünden" babam koltuktan ayağa kalkmışken arkadan pijamasını sıkı sıkı tutuyordum.

"Baba satma biricik oğlunu!"

"Sat! sat! sat!" Köşe koltukta tezahürat yapan aslıya bir bakış yaptım sanki pazarda limon satıyolar.

"Senin illa ki bana işin düşer aslı hanım o zaman görücem ben seni"

"Hayatım naptı ki çocuk?" Babam arayı bulmaya çalışırken evde ki gerginlik hatsafadaydı.

"Bana beyazların çıkmış dedi!"

"Sakin ol hayatım bizim oğlan işte eşek sıpası."

"Koltuk!" Annemin dediği kelimeyle babam durakladı ve hemen kenara çekildi tabii bende babamın arkasına geçtim hemen bu sefer babam diğer tarafa geçmişti bende onu takip ediyordum.

"Hayatım bu kerata çıkmıyor arkamdan ben napabilirim?"

"Vay be bir koltuğa sattın beni baba"

"Oğlum sus o mesele öyle değil" babamın ortada kalmış haline her ne kadar gülmek istesemde ortamda ki terlik beni geriyordu.

"Hasan son uyarım bak bu!" Babam bana dönüp beni omuzlarımdan tutarak anneme çevirdi yüzüm anneme bakarken tepinmeye başlamıştım.

"Sattın beni baba seni affetmeyeceğim!" Bu sefer babam beni ortada bırakıp koltuğa oturduğunda ona üzgün bakışlarımı atıyordum hep böyle oluyordu zaten.

Annemle karşı karşıya geldiğimizde koltuğun arkasına kaçmak için hamle yaptım ki annem tam popomdan beni vurmuştu.

"Ah" yere düştüğümde bayılma numarası yaptım.

"Abartma eşşek kalk" tek gözüme açıp depemde duran anneme baktım.

"Yaralıyım ben ne abartması" elimi popoma koyarak kalktığımda anneme dudaklarımı büzdüm.

"Ben odama gidiyorum bu acıyla daha fazla yaşayabileceğimi düşünmüyorum."

"Abartma sende be!" Aslı ordan ciyakladığında ayağımdaki terliği ona fırlattım fakat yakınından bile geçmedi.

Şimdi işin yoksa gidip terliğini al.

●●●●●

Bu bölümde kuzeyin aile hayatını görmüş olduk.

Düşüncelerinizi alayım.

Annesi terliklerin üstadı sibel hanım?

Babası hasan bey amca?

Kardeşi uyuz bir o kadar da tatlı aslı?

Oldukça tatlılar bence hayalimde ki aile olarak yer alabilirler.

Sizce sıkıcı mı ilerliyor?

Çok tedirginim aslında ama bilmiyorum bu kurgu içime işliyor galiba.

Öptüm sizii😽