Chapter 8

279 5 0
                                    

C H A P T E R 8

Rain

Kailan kaya ako mamahalin? Kailan kaya ako pahahalagaan?

I removed the tears coming out and I exhaled a large amount of air. No, Augusta. You don't deserve to be hurt.

Bumalik ako kay Pierre at nadatnang tulog pa ito. Mukhang maliit pa ang couch niya dahil sa tangkad niya. Bumalik ako sa master's bedroom at kumuha ng kumot. Ipinatong ko iyon sa kanya at dahan-dahang pinadaan ang kamay sa malambot niyang buhok.

Tinagilid ko ang ulo ko para tignan pa ng mas mabuti ang gwapo nitong mukha. "The first time I saw you lasing ka. Tapos ngayon lasing ka na naman." I chuckled while talking to him even if I know he wouldn't answer me. "Bakit kaya ganoon 'no? Ang hirap mahalin ng mga taong hindi naman sa atin." I faked a laugh after I said that.

I ended up looking at him intently in his peaceful sleep. Ang gwapo niya talaga. His brows, eyelashes, pink lips, pointy nose, and his magnificent jaw are all perfectly good to him. I also love the way he treated me first. Medyo suplado pero nang makilala ko ay may kakaibang ugali palang hindi ko pa nakikita kailanman. Hindi na ako magtataka kung maraming babae ang nakaka gusto sa kanya. With his perfectly features? And his adorable attitude plus he is an Engineer? I do bet he is perfectly a husband material for them. And for me.

I smiled at him and kissed his forehead to say goodbye to him. Inayos ko rin ang mga kalat niya at pinaglutuan na siya ng pagkain bukas. I also left a note for him to remind that he must care for himself. 'Huwag magpapagutom at lalong huwag magpapakalasing. You are wonderful, know your worth.'

After that, I left him in his condo. Maybe I can visit him tomorrow to check. Kinuha ko na rin ang naiwan kong pitaka at umuwi.

I did that tomorrow morning. Pumunta ako sa condo niya ng alas singko at ganoon parin ang ayos niya. Kinuha ko ang niluto kong sinigang sa fridge at pinainit iyon sa microwave. Habang pinapainit iyon ay pinuntahan kona siya sa sala.

"Hey Pierre wake up..." Kalabit ko sa kanya. "Wake up baka ma late ka sa work mo..." I continue tapping him until he growled and move a bit. "Come on, Breakfast is ready,"

Iminulat niya ang mga mata niya at nang makita ako ay ngumiti. "Morning Augusta," he greeted in husky voice.

I smiled at him. "Morning Pierre,"

That touches my heart. That was his first greet to mine. Parang hinawakan ang puso ko at lumambot nang marinig ang boses niya.

Tumayo siya at inayos ang buhok ngunit kahit pa hindi niya ayusin iyon ay gwapo parin siya.

"Kanina kapa?" I asked.

I shook my head. "No. Actually kararating ko lang."

"Why?"

"Huh?" I asked in confusion.

"Bakit mo ako pinuntahan?"

"I-It's because I have to..." Crap. Holy crap.

"Bakit?"

"Look." Lumapit ako sa kanya upang ipakita ang pakay ko. "I am here because I cared about you. Lasing ka, wala kang kasama sa condo at may pasok ka pa ng maaga, ano nalang sa tingin mo ang gagawin ko bilang kaibigan? Pabayaan kang ma-late at magpaka lunod sa alak? Of course not. I am because I am your friend. I am here because this is what we're friends for."

Friends. Right. Friends.

Sandali siyang napa-isip ngunit ngumiti rin kalaunan. He touched my hair. "Thank you for always being here with me. I can't thank you a lot."

Summer Sadness (Season Series No. 1) | PUBLISHED BY TDP PUBLISHING HOUSE Where stories live. Discover now