Το ξυπνητήρι άρχισε να χτυπάει σαν τρελό και έχω να πω πως ντραντάχτικα για τα καλά. Πώς θα μπορούσα να δικαιολογήσω άλλωστε το ότι σκοτώθηκα ΞΑΝΆ
"Ε ΓΑΜΩ ΤΟ ΣΤΡΑΒΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΑΠΟΔΟ ΣΟΥ ΧΑΜΈΝΟ" φώναξα έχοντα πλέον πέσει στο πάτωμα. Αυτό βέβαια φάνηκε να μην περνάει απαρατήρητο γιατί λίγο μετά άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα η μητέρα μου φανερά εκνευρισμένη
Μαμά: δεν το βουλώνεις ποτέ έτσι;!
Εγώ: ούτε εσύ πας πίσω όμως!
Μαμά: πότε θα μάθεις να σέβεσαι ε;!
Εγώ: όταν θα μάθεις να συμπεριφέρεσαι σαν μάνα!
Της είπα καθώς την ίδια στιγμή σηκωνώμουν. Εκείνη όμως πλησίασε και με χαστούκισε. Ένιωσα να σπάει μια κλωστή μέσα μου. Τη χαστούκισα και εγώ. Την είδα όμως να με πλησιάσει πάλι έτοιμη να συνεχίσει. Δεν καταλάβαινα και πολλά. Είχα χάσει το μυαλό μου. Κάπως έτσι αρχίσαμε να μαλώνουμε μέχρι που ήρθε ο Hyunjin και την πήρε από το δωμάτιο μου. Τότε έκλεισα και κλείδωσα την πόρτα μου μένοντας μέσα. Άρχισα να κλαίω.
"Τι έχω κάνει και μισεί τόσο;" "Τι της έχω κάνει!"
Ήμουν θυμωμένη και στεναχωρημένη. Δεν καταλάβαινα τι έχω κάνει λάθος σε αυτή τη γυναίκα ώστε να με μισεί τόσο πολύ. Όλη μου τη ζωή προσπάθησα να το συνηθίσω όμως είναι φορές που είναι πάνω από αυτό που αντέχω. Συνέχισα να κλαίω για τουλάχιστον μία ώρα. Εν τέλει όμως σηκώθηκα και πήγα στο μπάνιο για να αλλάζω. Αφού βάφτηκα για να καλύψω τις μελανιές στο πρόσωπο μου άλλαξα και στα ρούχα μου τα οποία ήταν δις:
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Δεν ρίσκαρα να βγω χωρίς ζακέτα και έτσι την φόρεσα και βγήκα εν τέλει από το δωμάτιο μου και ύστερα από το σπίτι δίχως κουβέντα. Πήγα λοιπόν στους δίπλα σαν να μην συνέβη τίποτα και χτύπησα το κουδούνι. Περίμενα μερικά δευτερόλεπτα αλλά τελικά μου άνοιξε ο Jimin που είχε ξυπνήσει πριν λίγο.
Jimin: Υ/Ν... νομίζω ότι ήρθες λίγο νωρίς
Εγώ: αλήθεια;
Είπα και κοίταξα στο κινητό μου. Είχε δίκιο. Ήταν ακόμα εννιά το πρωί.
