Ferman (+18) (Tamamlandi)

17 ♨️

„Babaannem ben geldim", demistim sessizce ve aglayarak yavas yavas gözlerimi kapattim.

...

Sabah uyandigimda babaannem yanimda yoktu, özledigim odayi sabah isiklarinda görmek tarif edilemez bir duygu idi, benim icin anne kokusu olan kadinin kucaginda uykuya dalmak, uyumak, uyanmak en güzel histi.

Düsüncelerimden babaannemin odaya girmesiyle ciktim.

„Yare'm uyandin mi?"
„Evet babaannem gel"
„Hosgeldin cakir gözlü guzum, kahvaltiya ne istersin?"
„Fazla bir sey istemem babaannem", dedigimde ortam sessizlesti.

Hadi sor babaannem, annem, babam, bana aileden cok aile olan kadin, „neden geldin Yare" de, eskisi gibi dizlerine yatir beni, saclarimi oksa, aglaya aglaya anlatayim kocam beni aldatti diyeyim yüküm hafiflesin.

„Yare'm hem öksüz hem yetim guzum, sen geldiysen yuvani biraktiysan vardir bir bildigin", dediginde hickiriklarimin sesi yükselmisti ve babaannem yine eskisi gibi beni dizlerine yatirip saclarimi oksamaya baslamisti.

„Babaannem bana annemin en sevdigi türküyü söyler misin?"

„Olur tabi yavrum", diyerek annemin en sevdigi türküyü söylemeye basladi.

Gecmise gittim annemin saclarimi öpe koklaya ördügü o güzel günlere, annem, babam, keske bu kadar erken gitmeseydiniz, keske beni bu kurtlar sofrasinda bir basima birakmasaydiniz diye düsünerek daha cok agladim, gücüm yettigince, nefesim yettigince agladim...

Cok yorgundum, Ferman'in beni aldattigi düsüncesi bütün bedenimi ele gecirmisti.

„Babaannem burda oldugumu kimse bilmesin olur mu?"
„Merak etme kizim, herkesin haberi var kimse burda oldugunu söylemeyecek!"
„Babaanem mis gibi yumurtali ekmek koktu sanki"
„Hadi koca dana kalkalim kahvalti beklemez", dediginde eski günlerdeki gibi pijamalarimla oturmustum sofraya.

Kimsenin olmamasi garipti, Murat, Gülcan, Amcam, Yengem sadece babaannem ve ben vardik.

„Babaannem neden kimse yok?"
„Yardima gittiler kizim, Gülcan'in yetimhaneden bir arkadasi nisanlaniyor bugün Adana'da, biz kiz tarafi olacagiz onun hazirligi telasi var, bende gidecegim birazdan, birlikte gidelim sende gel kafan dagilir biraz"
„Yok babaannem ben evde kalip biraz kafami dinlemek istiyorum"
„Tamam kizim nasil istersen"

...

Kahvalti bittiginde yardimcilar sofrayi toplayip babaanemle birlikte Gülcan'in arkadasina yardim etmek icin ciftlik evinden Adana'ya dogru yola ciktilar.

„Koca ev bana kaldi", dedim icimden, gülümsetmisti bu düsünce, bir an icin eski huzuruma kavustugumu düsünürken Ferman'in Serpil'in koynunda oldugu aklima geldiginde beynimde simsekler cakti..

„Adi pislik", diye mirildanip büyük salona gectim.
En sevdigim filmi acip izlerken önünde uyukluyordum.

Moralimi yüksek tutmaya calisiyordum, Ferman benim icin artik yasamayan biriydi.

Istanbul'a döndügümde bosanmayi kafama koymustum.

Umutsuz bir ev kadini degildim ben, Ferman'a mecbur degildim, meslek sahibi, kendi ayaklari üzerinde durabilen biriydim ve hala öyleyim!