Ferman (+18) (Tamamlandi)

14

Üzerime siyah bir crop, siyah esofman alti giyerek saclarimi at kuyrugu yapmis asagi inmek icin hazirlaniyordum.

Sesler iyice yükselmeye baslamisti.

„Ne oluyor", dedigimde Serpil'i gördüm.

„Bu kadinin ne isi var burda", demisti Ferman'a bakarak.

„O soruyu benim yöneltmem lazim degil mi?", demistim.

„Mallarimiz icin buradayim!"

„Ne?"

„Depomuzda dün yangin cikmis", dediginde buz kesmistim, Ferman bana Serpil ile ortak olduklarini söylememisti, yanan deponun Serpil'in deposu oldugunu dahi gizlemisti.

Ferman ile göz göze geldigimde, öfkeden deliye dönmek üzereydim.

„Serpil burda olay cikarmanin manasi yok, yarin sirkette zarar neyse konusulur, karsilariz", demisti Ferman.

Serpil benden nefret ediyordu, biliyordum.

Cansiz'in belinden silahini almis tehditler savuruyordu.

„Buna mi güveniyorsunuz", diye bagiriyordu.

Bana dogru adim attiginda elindeki silahi almak icin hamle yapmistim.

„Yare birak, BIRAK", diye bagiriyordu Ferman.

Ne benim, ne Serpil'in silahi birakmaya niyeti yoktu.

Evime gelip, tehditler savuramazdi!

O anda silah patladi.

Bedenim yaniyordu sanki.
Beynimin ici ugulduyordu.
Hic bir sey düsünemiyordum.

...

„Aptal Ferman'i vurdun aptalllll", diyen Serpil'in sesiyle kendime gelmistim.

Ferman yere yigilmisti.

„Be-..hayir-..ben yapmadim", Serpil elime silahi tutusturup Ferman'in yanina kosmustu.

„Cansiz ben vurmadim", diyebiliyordum sadece.

„Cekil Yare", diyerek beni itmisti Cansiz.

Ferman'in basina kosup bana bagiriyor bir seyler söylüyordu.

„Cabuk kanamayi durdur", diyerek disari firladi.

Telefonda konusuyordu.

„Ege abi, Ferman abi vuruldu oraya geliyoruz", dediginde beynimi ve vücudumu bir ates dalgasi daha sardi.

Bir kac adam ve Cansiz ile birlikte Ferman'i arabaya tasidik, arka koltukda kursun yarasina baski yapiyordum, bu sefer ciddiydi cok kan akiyordu.

Serpil bana öldürücü bakislar attiginda araba haraket etmisti.

Cansiz küfürler yagdirirken trafikte her araci solluyor, kirmizi isikta geciyordu.

„Ne olur ölme, ne olur, ben yapmadim, özür dilerim", diye sessizce agliyordum.

„Aglama Yare", demisti güclükle.

„Sus yorma kendini", diyebilmistim hala aglarken.

„Zorla evlendigin kocani vurdun bunda aglayacak bir sey yok", diye beni rahatlatmaya calisiyordu.

Ben ise hala sessiz sessiz agliyordum.

Hastaneye geldigimizde Cansiz acil kapisinin önünde aci bir frenle durdugunda Ege ve bir kac doktor arabanin kapisini acip, Ferman'i sedyeye yatirmisti, her sey bir anda olmustu.

„Acele edin, cok kan kaybediyor acele edin", diye bagiriyordu Ege.

Kosarak yogun bakima girdiklerinde Cansiz ve ben kapinin önünde kalmistik.