Ferman (+18) (Tamamlandi)

11

Büyük gün gelmisti, Ferman'in babannesiyle anlastigimiz gibi nisandan bir kac gün sonra ufak tefek hazirliklar yapilmis kücük bir törenle evleniyorduk.

„Yare, severek evlendiginizi düsünmüyorum cimcimem ama sana güveniyorum, sen böyle karar verdiysen bize boyun egmek düser", demisti abim.

„Tesekkür ederim abi, ben cok mutlu olacagim", dedigimde kendim bile inanmiyordum söyledigime ama yapacak bir sey yoktu babamin vasiyeti bu yöndeydi.

Nikah büyük bir otelin bahcesinde kiyilacak, ardindan ailecek yemek yenilecekti.

Beyaz sade uzun bir elbise tercih etmis, saclarimi topuz yaptirmistim, Gül'ün israrlarina dayanamadigim icin elime sacma bir gelin cicegi almistim.

Ferman ve ailesinin gelmesini salonda oturmus bekliyorduk, icimi bir huzursuzluk kaplamisti, dogru karari verdigimden emin olamiyordum.

Bahceden korna sesleri geldiginde, geldiklerini duymus ayaklanmistik.

„Ahiretligim hosgeldiniz, bir kahve icelim öyle gideriz", demisti, bir an önce olsun bitsin istiyordum, vazgecmek üzereydim.

„Hosgeldiniz", diyebilmistim sadece.

Abim bizi süzüyordu, Ferman bey bana asik olduguna abimi inandirmasi gerekiyordu.
Mecburdu.
Söz vermisti.

„Yare kizim cok güzel olmussun", demisti Safa hanim.

„Tesekkür ederim efendim", diyerek salona gecip oturmustum.

„Ay Yare oturma elbisen bozuluyor", diye uyariyordu Gül beni.

Gül'ün heyecani, mutlulugu, tebessüm etmeme neden olsada gelecegimin bir vasiyet ugruna bu sekilde, sekillenmesi beni ürkütüyordu..

...

Kahveler icildiginde, yola cikmak icin hazirlaniyorduk.

„Siz Ferman ile ayni arabada gelin kizim", demisti Safa hanim.

Abim, Gül ve babannem ile ayni arabada gelecekti.

Ciftlik evimizin bahcesinden konvoy seklinde kornalar esliginde cikiyorduk.

Ferman ile arabada yanlizdik.

„Nasilsin?", diye sormustu soguk ses tonuyla.

„Iyiyim sen?"

„Bana artik siz demiyorsun", demisti gülerek.

Tebessüm etmistim.

Öpücügü düsündüm, bir kac gün önce deli gibi öpüsüyorduk, acaba aklina geldi mi diye düsünmeden edemiyordum.

„Ferman beni öpmek zorunda degilsin, abimi inandirmanin baska yollarida vardir", demistim tepkisini merak ederek.

„O an iyi fikirmis gibi geldi, özür dilerim sana istemedigin bir sey yapmak, yaptirmak istemezdim"

„Özür dilemesi gereken benim, abim icin senden özür dilerim"

„Abin icin benden özür dileme, ben Özgür komutanima can borcluyum"

„Anlayisin icin tesekkür ederim"

Yolun geri kalanini, konusmadan gelmistik arabadan indigimizde el ele tutusmak zorundaydik herkesin bizi mutlu bir cift sanmasi gerekiyordu.